Snap
  • #postnataledepressie
  • zwangerschap
  • Zelftvertrouwen
  • onzekerheid
  • #momof3
  • Kraamtranen

Ons gezin van 5

Een vader, moeder, 2 zoons en een dochter. Het klinkt zo mooi!

Wanneer ik naar deze foto kijk voel ik precies wat ik toen voelde. Trots! 

We waren namelijk thuis als gezin. Ik hoefde maar 1 nachtje in het ziekenhuis te blijven met Jindey. Ik was zo opgelucht dat we niet nog een kraamweek in het ziekenhuis moesten verblijven.


Helaas werd Jindey 2 dagen na deze foto opgenomen in het ziekenhuis. Wat begon met een te hoge bilirubine gehalte werd vervolgens een opname op de neonatologie door opstart problemen. 
Ik weet nog dat ik toen riep zo bang te zijn voor weer een postnatale depressie. De ouderbegleiding van de kinderafdeling vertelde me dat ik me daar niet druk over moest maken, het zouden namelijk allemaal kraamtranen zijn. Ik wist toen al dat het geen kraamtranen waren. Ik voelde op tijd waar het heen ging, alleen de hulp kwam laat. 


Mijn eerste postnatale depressie was met Jay en ik wilde het dit keer niet zo ver laten komen. Ik wist nog wel een beetje waar ik op moest letten en probeerde via instragram moeders te zoeken die ook te maken hebben gehad met een postnatale depressie. Op deze manier hoopte ik genoeg houvast te hebben niet verder af te dalen. Het was niet genoeg en volgende een online programma voor meer zelfvertrouwen als moeder zijnde. Tegelijkertijd zocht ik hulp via de huisarts. De wachttijd tot ik daar terecht kon was 1 maand! 1 maand voor een afspraak bij de huisarts!


1 Augustus was het eindelijk zover, de afspraak bij de huisarts. Ik vertelde dat ik wist van de lange wachtlijsten (1,5 jaar) voor hulp bij een postnatale depressie. Ik voelde ook dat dit niet de hulp zou zijn die mij dit keer zou helpen. Een groep met depressieve moeders dat was voor mij op dat moment niet helpend. Ik kreeg een gesprek met de praktijkondersteuner en zij zou mijn verder kunnen helpen.
Het kostte tijd en veel gesprekken, maar ik zou doorverwijzen worden naar de gespecialiseerde ggz. Ik ging zelf op onderzoek uit en merkte al snel dat deze psychologen niet gespecialiseerd waren in dat wat ik nodig had, en als ze er waren dan was de wachttijd ongeveer 4 tot 6 maanden. 3 maanden wachttijd tot het gesprek van aanmelden en daarna 5 tot 12 weken wachttijd tot de daadwerkelijke gesprekken konden beginnen.
Gelukkig heb ik na goed zoeken een hele fijne basis psycholoog gevonden die voor mij veel meer doet dat een gespecialiseerde psycholoog ooit zou doen.

Zulke lange wachttijden worden helaas steeds normaler in ons zorgsysteem. En daarom praat ik open over mijn gevoelens en mijn depressie. Een depressie waarin ik niet alleen maar in een hoekje van de kamer zit te huilen. Maar een depressie vol angsten en angsten aangaan. Vallen en opstaan. 2 stappen vooruit en 1 stap achteruit zetten.
Ik wil vrouwen laten weten dat ze niet alleen zijn wanneer zij deze gevoelens herkennen of ervaren. Ik wil er voor ze zijn wanneer ze maanden aan het wachten zijn op hulp. Omdat ik weet hoe je je kan voelen. Ik weet dat de zin "geniet er maar lekker van" één van de ergste is na je bevalling wanneer je er niet van kan genieten.


Trending op Mamaplaats: "Mijn moederhart breekt elke keer als ik jou zo zie.." 


1 jaar geleden

Je doet het super en ben blij dat wij er zo open over kunnen en durven praten.

1 jaar geleden

Ik vergeet dat ik niet kan enteren op mamaplaats🙈 x evie😉

1 jaar geleden

Die zin is idd het ergste! Hoe dan? Of “je hebt twee prachtige kids”. Ik weet het en ik zie het ook heus wel, maar toch voel ik me zo. Mensen delen niet wat achter de voordeur gebeurt en mensen die dit niet kennen, snappen je niet. En hulp komt vaak te laat. Het is niet mis. Onvoorspelbaar en grillig. Frustrerend en verdrietig.

1 jaar geleden

Ja ziet inderdaad hoe mooi en lief je kinderen zijn, alleen iets zien is niet hetzelfde als iets voelen. Ik hoop oprecht voor alle moeders dat ze het ook zullen voelen. Dat zou zo mooi zijn.

1 jaar geleden

Bohh die zin is inderdaad het ergste, of “je hebt zoveel

1 jaar geleden

Allereerst: wat goed dat jij er aandacht voor vraagt. Dapper dat je je hiervoot kwetsbaar opstelt. Ik word echt verdrietig van reacties die op fb worden geplaatst. Laat het je niet weerhouden om je verhaal te delen. Want helaas is het nodig, is er te weinig echte aandacht voor.

1 jaar geleden

Dank je wel voor je reactie. Ik wil op deze blog en op mijn instagram vooral de moederlijke taboes bespreekbaar maken. Het meemaken van een depressie in de zogenoemde mooiste periode van je leven is daar 1 van.