Ik was zo bang dat ze hem zouden meenemen.

In dit verhaal vertel ik hoe mijn eerste postnatale depressie alles veranderde.

In mijn vorige blogs, of verhalen zoals ik ze liever noem, heb je al kunnen lezen dat ik schrijf over de taboes die wij als moeder zijnde kennen. Momenteel ben ik fulltime moeder, niet omdat ik het zo leuk vind maar omdat werken simpelweg nog niet lukt. Ik vertel open over mijn postnatale depressie/burn-out, en wat ik eraan doe of probeer te doen om weer terug in de maatschappij te komen.

2017

De eerste signalen miste ik, de tweede ook. Pas toen ik erop werd gewezen viel het kwartje. Ik was geen moeder, ik was een melkfabriek.

Tijdens mijn eerste zwangerschap zat ik al niet zo lekker in mijn vel. Ik raakte snel zwanger, en dat zag ik helemaal niet aankomen. Ik kon alleen de verhalen van bekende die soms jaren bezig waren en allerlei trajecten ingingen om zwanger te raken. Mijn vriend en ik waren nog maar 10 maanden samen. Hij woonde nog thuis en ik woonde op een zolderetage. Ik was er niet eens zeker van of ik wel kinderen wilde.

Na die positieve zwangerschapstest gingen we opzoek naar een woning. Binnen 2 weken hadden we een leuke woning gevonden en het huurcontract getekend. Ja, het ging allemaal heel snel. Te snel misschien.

Ik had vooral de indruk dat je als zwangere niet teveel moet zeuren en vooral moet genieten. Het lukte me niet, wat ik ook probeerde. Ik voelde me verschrikkelijk! Ik had een paar jaar eerder zo me best gedaan om 30 kilo af te vallen en nu zag ik alles er weer bijkomen. Ik moest vervroegt stoppen met werken omdat ik zoveel last had van mijn rug en bekken. En dat terwijl ik een week voor de positieve test een vast contract had getekend. Ik was bang om alsnog mijn baan te verliezen, mijn angst bleek later terecht.

Er groeide een mini mensje in mijn lichaam en ik wist helemaal niet of ik daar wel voor kon zorgen. Een geboren moeder dat was ik niet werd mij altijd vertelt. Ook na de geboorte voelde ik me helemaal niet op een roze wolk. Ik was een melkfabriek en niet meer dan dat. Maar was ons zoontje langer dan 1 minuut niet in mijn bereik dan werd ik onrustig. Ik moest hem namelijk als een leeuwin beschermen. Wilde liever niet dat iemand hem aanraakte of naar hem keek, laat staan vasthouden! Ik was zo bang dat ze hem zouden meenemen. 

Ik creëerde een enorme angst dat mijn vriend ons zoontje zou ontvoeren. Of wanneer iemand onze zoon vast hielt hij mij niet meer zou herkennen. Hij huilde namelijk zo enorm veel. Pas na een week of 6 weken werd ik me hier bewust van. Ik werd erop gewezen dat ik onze baby altijd maar zelf vast hield. 

Er vielen stukjes op z'n plaats en ik ben naar de huisarts gegaan. Ik kreeg hulp vanuit de GGZ. In ieder gesprek vertelde ik mijn angst dat ik bang was dat zij jeugdzorg zouden inschakelen en dat ze mijn baby zouden meenemen. Ik was bang dat een bekende mijn baby daar zou brengen en ik hem nooit meer zou zien. Terwijl, ik was de beste mama voor onze baby. Ik was geen gevaar voor hem of mijzelf maar de wereld om ons heen was het grote gevaar.

De wereld waar ik geen invloed op heb. Ik hielt me zo vaak mogelijk binnen veilig tussen de muren van onze woning. 

Trending: "De eerste dagen nadat onze dochter stil geboren was"