Hoe een dag met een kleuter er uit ziet

In vorige blogs heb ik mijn verhaal al eens gedeeld over hoe mijn brandwonden zijn ontstaan. Maar mocht je die niet gelezen hebben, dan vertel ik hier kort wat er is gebeurd: Stefan (mijn man) en ik waren in de tuin toen Stefan probeerde een haard aan te wakkeren met een fles bio-ethanol. De vlam is in de fles geklapt en op mij afgevuurd. Ik stond van top tot teen in brand en ben met een ambulance naar het Brandwondencentrum in Rotterdam gebracht. Ik moest een paar weken herstellen in het ziekenhuis en daarna volgden nog maanden van bezoeken aan het ziekenhuis en verschillende huidtherapieën. Terwijl dit alles speelde, had ik net mijn zoon gekregen. Mijn eerste kindje. En daar wil ik in deze blog dieper op in gaan, want ik weet zeker dat ik er zonder hem nooit zo sterk uit was gekomen.

Hii, even een mini-blogje van mij. Althans, dat is mijn planning. Ik wilde gewoon even mijn frustratie van mij afschrijven. Frustratie is misschien een iets te groot woord, maar die hele zomervakantie heb ik niet zo geweldig ervaren als ik bij de meeste mama’s online voorbij heb zien komen.

Vanaf het moment dat je bevallen bent begint het loslatingsproces al. Je draagt je kindje ineens niet meer 24/7 bij je, iets wat je 9 maanden lang hebt gedaan. Ik weet nog toen ik net van Senn was bevallen, mijn eerste kindje. Het was een heftige bevalling, zijn hartslag daalde met elke wee en uiteindelijk resulteerde dit in een spoed-keizersnede. Achteraf denk ik ook dat dat de reden was waarom ik hem de eerste maanden heel moeilijk uit handen kon geven. Ik wilde hem continue bij mij hebben. Ik was bijvoorbeeld even boven om de was op te vouwen en Stefan naar boven kwam om zijn tanden te poetsen. Ik vroeg hem: ‘HEB JE HEM NOU ALLEEN LATEN LIGGEN?!’. En dat terwijl Senn nog maar een maand oud was en best wel 2 minuten alleen in de box kon liggen. Maar goed, loslaten dus. Ik vond het moeilijk. Ik was ook al vrij snel in mijn hoofd bezig met school. God, wat leek me dat heftig. Het was toen nog wel heel ver weg. Maar de gedachte alleen al, dat mijn kindje, die altijd bij mij was, over een paar jaar al naar de peuterspeelzaal zou gaan… Zomaar uren weg bij mij.

Ik had niet verwacht dat ik zo snel al een vervolg op deel 1 van mijn verhaal zou schrijven. Zoals ik in de vorige blog al aangaf vond ik het enorm spannend om alles op te schrijven. Als je me op Instagram volgt, heb je waarschijnlijk ook gezien dat dit de eerste keer was dat ik mijn brandwond liet zien en er open over was. Het ‘openbaar’ maken van mijn littekens en het opschrijven en delen van mijn verhaal is voor mij echt weer een groot stuk in het verwerkingsproces geweest. Om mijn verhaal goed te vertellen moest ik er weer doorheen en daar zag ik erg tegenop. Want, zoals je misschien kunt begrijpen, wil ik liever niet meer terug naar dat moment. Maar wat was ik opgelucht toen ik het gedaan had. Het schrijven heeft mij geholpen, het opnieuw doorlezen heeft mij geholpen, maar wat mij het meest heeft geholpen zijn alle onwijs lieve berichten die ik heb ontvangen. Ik weet niet wat ik had verwacht, maar ik vond het zó spannend om mijn verhaal de wereld in te gooien. Toch denk ik bang wat mensen ervan zouden vinden. Of mensen nu anders naar mij zouden gaan kijken. Ik weet het niet, maar het was in ieder geval een grote stap voor mij. Dus, aan een ieder die dit vervolg nu leest en een lief berichtje of een hartje voor mij heeft achter gelaten: bedankt! Je hebt mij daar enorm veel mee geholpen.

Ik wilde deze blog al heel lang schrijven. Maar ik wist nooit wanneer. Het is nu ‪zondagochtend‬ en ik krijg ineens een hele sterke drang dat ik dit verhaal nú moet vertellen. Ik weet niet waarom en ik schrijf dit met trillende handen en een kloppend hart. Ik kan er heel makkelijk over praten, maar het opschrijven vind ik echt eng. Met schrijven voelt het alsof ik me helemaal bloot geef.

Jup… Dit is een blog over de coronacrisis. Ik kan het best begrijpen dat je daar misschien totaal geen zin in hebt. Maar het brengt allemaal nogal wat met zich mee. En we zullen allemaal een manier moeten vinden hoe we met deze nieuwe situatie omgaan. Een situatie die voor nu geen duidelijk ‘einde’ heeft. Dat is wat mij betreft het meest beangstigend. Ik kan mijn gevoel over de hele Coronacrisis het beste samenvatten in een grafiekje. Waarin het startpunt zou zitten op ‘totaal niet angstig, want het is toch maar gewoon een griep’, die dan weer verder zou gaan in ‘verwarrend allemaal, ik snap het niet’ naar ‘OMG, TOTALE PANIEK’ en nu buigt mijn lijntje weer af naar ‘verwarrend allemaal, ik snap het niet’. Ik zeg nu ‘buigt af’, maar daar bedoel ik niet mee dat ik de ernst van de situatie niet in zie. Ik probeer alle regels zo goed mogelijk na te leven. 

Ik heb heel lang getwijfeld of ik een blog zou schrijven over de corona-crisis. Er wordt al zoveel over gezegd en geschreven! Ik heb zelf wel wat kleine stukjes geschreven op mijn Instagram-account, maar een hele blog… Zitten mensen daar wel op te wachten? We hebben het nergens anders meer over. Wat natuurlijk ook wel logisch is. Alle onderwerpen vallen nu bijna in het niet. Ik merk zelf ook dat ik graag dingen wil weten en mij wil inlezen. Dat heb ik vooral in ‘het begin’ gedaan. Maar ik merk dat ik mezelf daar wel een beetje voor in bescherming moet nemen nu. Al die verschillende artikelen, al die verschillende informatie… Je maakt jezelf gek! Maar wat ik wel interessant vind is om te lezen hoe andere moeders omgaan met de corona-crisis. Want niet alleen voor onszelf, maar ook voor onze kinderen is dit allemaal een behoorlijke omschakeling. En ik vind het best fijn om tips en tricks te lezen van moeders (hoe gaan hun nu met deze veranderingen om?). Ik lees zorgen van moeders waar ik me enorm in herken. En ik zie optimistische dingen en leuke tips voorbij komen. Veel zie ik ook moeders die schema’s voor hun kids maken. Dat heb ik ook gedaan. En het is niet alleen voor de kids, maar ook voor mezelf. Ik ben altijd al thuis geweest met de kinderen, maar deze nieuwe situatie is voor ons ook even wennen. Senn zit nu ongeveer een maand op de basisschool (februari 4 geworden) en hij mist school enorm. Hij wil met zijn vriendjes spelen en ik merk dat hij zich verveelt.