De anderhalvemetersamenleving

Jup… Dit is een blog over de coronacrisis. Ik kan het best begrijpen dat je daar misschien totaal geen zin in hebt. Maar het brengt allemaal nogal wat met zich mee. En we zullen allemaal een manier moeten vinden hoe we met deze nieuwe situatie omgaan. Een situatie die voor nu geen duidelijk ‘einde’ heeft. Dat is wat mij betreft het meest beangstigend. Ik kan mijn gevoel over de hele Coronacrisis het beste samenvatten in een grafiekje. Waarin het startpunt zou zitten op ‘totaal niet angstig, want het is toch maar gewoon een griep’, die dan weer verder zou gaan in ‘verwarrend allemaal, ik snap het niet’ naar ‘OMG, TOTALE PANIEK’ en nu buigt mijn lijntje weer af naar ‘verwarrend allemaal, ik snap het niet’. Ik zeg nu ‘buigt af’, maar daar bedoel ik niet mee dat ik de ernst van de situatie niet in zie. Ik probeer alle regels zo goed mogelijk na te leven. 

Waarom vind ik dit alles verwarrend?

Er wordt zó enorm veel gezegd over Corona. En dat is alleen maar goed, maar er worden zoveel verschillende dingen gezegd. En het veranderd ook de hele tijd. Eerst was het ‘gewoon een griep’ er wordt overal iets anders gezegd. Kinderen kunnen het niet overdragen, kinderen kunnen het wel overdragen, voor jonge mensen zonder onderliggend lijden zouden er geen ernstige gevolgen zijn en nu ineens blijkt dat er voor iedereen een groot risico is mocht je besmet raken met Corona.
In het begin ging ik me overal proberen in te lezen. Zoveel mogelijk informatie inwinnen. Maar dat maakte mij gek! Dus besloot ik gewoon alleen de belangrijkste informatie tot mij te nemen en de richtlijnen op te volgen die ons worden opgedragen. Maar ook vanuit de overheid merk ik nu dat er veel verwarrende informatie wordt gegeven. We moeten bij elkaar uit de buurt blijven en de scholen zijn gesloten, maar kinderen mogen wel gewoon met andere kinderen spelen in speeltuintjes. Om maar even een voorbeeld te noemen. Ik denk dat ik niet de enige ben die dit verwarrend vind. Mijn kinderen mogen mijn ouders (die al weken thuis zitten) niet meer zien, maar wél met vreemde kindjes in de speeltuin spelen. Euhm, HUH??

Ik heb zelfs het Rode Kruis gebeld om te vragen hoe dit kan en dat ik het gewoon niet snap. Misschien overdreven, maar je moet wat. En ik wil alleen maar zo goed mogelijk met de situatie omgaan. Eigenlijk kreeg ik niet een heel duidelijk antwoord. De medewerker begreep mijn vraag en mijn verwarring. Maar een goed advies had zij ook niet echt.

Maar nu dus… Nu we een aantal weken verder zijn blijkt dat de hele situatie waarschijnlijk enorm lang gaat duren. ‘We zullen met elkaar moeten zoeken naar het nieuwe normaal in de anderhalvemetersamenleving’ zei Rutte. Ik begin steeds meer te geloven dat deze hele Coronacrisis een situatie van maanden en misschien wel een jaar of jaren zal worden. Dus voor nu heb ik besloten op zoek te gaan naar een manier die voor mij goed voelt. Juist omdat er zoveel verschillende dingen worden gezegd. Ik ga mijn kinderen niet laten spelen in speeltuintjes met vreemde kinderen waarvan ik niet weet hoe die ouders omgaan met de hele situatie, dat voelt voor mij niet prettig en ik vind dit helemaal op Senn (4) en Liv (1) hun leeftijd ook nog niet noodzakelijk. Sinds een week ongeveer heb ik nu wel besloten om mijn zus en zwager, schoonmoeder, mijn ouders en mijn vriendinnen te zien. MITS zij op 1,5m afstand blijven. En ik er zeker van kan zijn dat zij hun handen wassen (oh en MAX 3 personen). Mijn vriendinnen heb ik nu 1 keer gezien en dat is wel zonder de kids geweest. Want die kinderen kun je niet op afstand van elkaar houden. Wel merk ik dat ik er nog enorm veel moeite mee heb om de kinderen op afstand te houden van opa en oma en tante en oom. Het liefst zouden Senn en Liv ze bombarderen met knuffels en kusjes, en om dat tegen te houden is nogal een opgave. Maar voor nu is dit in ieder geval iets. En alsnog zullen deze bezoekjes ook niet zoveel als voorheen plaatsvinden.

Eigenlijk wilde ik wat ik tot nu toe allemaal heb geschreven als inleiding gebruiken naar mijn daadwerkelijke punt: ‘ik voel dat ik mij moet verantwoorden’, maar nu ik zo aan het schrijven ben merk ik dat mijn ‘inleiding’ een hele blog op zichzelf is geworden. Dus misschien dat er nog een aparte blog over dit onderwerp komt, misschien niet. Maar ik denk dat ik uiteindelijk ook gewoon wil zeggen dat niemand nog precies weet wat de beste manier is om met deze situatie om te gaan. Ons leven zal veranderen en we moeten dus zoeken naar het ‘nieuwe normaal’. En het kan best zijn dat er over een aantal weken weer allerlei nieuwe adviezen en maatregelen komen waardoor ik weer bepaalde dingen anders zal doen. Iedereen is zoekende. Ik hoop alleen dat we allemaal ons best doen. 

Ik ben zó benieuwd. Hoe ga jij om met de situatie? Hoe denk jij erover? Ik vind het ook als moeder zo fijn om te lezen hoe andere moeders hier mee omgaan. Tips over schoolwerkjes, bemoedigende woorden of de herkenbare ‘ik zit er even doorheen – posts’ op Instagram slepen mij er op sommige momenten echt even doorheen. Lang leve Social Media! Mamaplaats, Instagram en Facebook zorgen ervoor dat we op afstand alsnog dicht bij elkaar kunnen zijn.