MIJN KIND WAS MIJN REDDING

In vorige blogs heb ik mijn verhaal al eens gedeeld over hoe mijn brandwonden zijn ontstaan. Maar mocht je die niet gelezen hebben, dan vertel ik hier kort wat er is gebeurd: Stefan (mijn man) en ik waren in de tuin toen Stefan probeerde een haard aan te wakkeren met een fles bio-ethanol. De vlam is in de fles geklapt en op mij afgevuurd. Ik stond van top tot teen in brand en ben met een ambulance naar het Brandwondencentrum in Rotterdam gebracht. Ik moest een paar weken herstellen in het ziekenhuis en daarna volgden nog maanden van bezoeken aan het ziekenhuis en verschillende huidtherapieën. Terwijl dit alles speelde, had ik net mijn zoon gekregen. Mijn eerste kindje. En daar wil ik in deze blog dieper op in gaan, want ik weet zeker dat ik er zonder hem nooit zo sterk uit was gekomen.

Ik denk wel dat ik kan zeggen dat het moederschap het beste is wat mij ooit is overkomen. Ik wist altijd al heel zeker dat ik moeder wilde worden en ook al was ik vrij ‘jong’ voor sommigen: 23 jaar, voelde het voor Stefan en mij als een goed moment om ons gezinnetje uit te breiden. We hadden allebei een baan, een huis, een auto en we hadden op dat moment een relatie van 5 jaar waarvan we al 4,5 jaar samenwonend waren. Wat het ouderschap je daadwerkelijk brengt, weet denk ik niemand van te voren. Ik denk dat dat met heel veel verschillende factoren te maken heeft. Hoe je kindje is, hoe je relatie is (als je die al hebt natuurlijk), hoe je emotionele gesteldheid is (en deze kan na een zwangerschap ook behoorlijk aangetast worden, lees: hormonen kunnen alles flink in de war schoppen), etc.

Mijn zwangerschap vond ik wel zwaar en mijn bevalling was dat al helemaal, maar toen Senn er eenmaal was, voelde ik direct een niet te beschrijven gevoel over mij heen komen. Ik was in de wolken en dolgelukkig. Ook overweldigd door alles wat ik tegelijk voelde, maar ik nam het allemaal voor lief, want zo iets moois en bijzonders had ik nog nooit ervaren. Zó trots was ik op dat kleine hummeltje. Wat ik ook direct voelde, en wat iedere moeder denk ik wel herkent: je verandert in een soort leeuwin die haar kind wil beschermen. Dat klinkt misschien heel logisch, maar de verantwoordelijkheid die je draagt vanaf het moment dat je je kindje op de wereld zet kwam bij mij wel enorm binnen. IK moet er voor zorgen dat ik mijn kindje kan beschermen, IK moet voor hem zorgen, IK ben verantwoordelijk voor hem. En dit natuurlijk wel samen als ouders zijnde, maar toch, IK moest die moederrol nu goed gaan vervullen. Dat is mijn taak.

Toen het brandongeluk zich afspeelde lag Senn in zijn bedje te slapen. Hij was toen 3 maanden oud. Gelukkig heeft hij van het hele drama niks meegekregen. Maar ik dacht op dat moment dat hij zijn moeder zou gaan verliezen. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, ging de tijd voor mij heel snel en langzaam tegelijk toen ik in brand stond. Ik zag dat het gebeurde, omdat ik mijzelf in de tuinruit kon zien. Ik dacht dat ik dood zou gaan of de rest van mijn leven verminkt zou zijn. Ik dacht aan Senn. Hij zou zijn moeder nooit leren kennen of alleen maar de verminkte versie van mij. Op het moment dat het ongeluk zich afspeelde voelde ik geen pijn, alleen maar angst. En toen ik de pijn later begon te voelen was de angst nog steeds een veel erger gevoel. En geloof me, ik had vreselijk veel pijn. De dood in de ogen kijken is vreselijk eng, maar als je een kindje hebt maakt het het nog veel erger denk ik. Want je laat je meest kostbare bezit achter. En het moederschap begon voor mij pas net.

Gelukkig heb ik het overleefd, en ben ik er wonder boven wonder heel goed vanaf gekomen. Hoe dat kan weet ik nog steeds niet, maar ik ben zó dankbaar. Ik heb nog wel brandwonden in mijn nek die er steeds beter uit gaan zien, maar de rest van mijn leven zichtbaar zullen blijven.

Toen ik eenmaal wist dat er voor mij geen gevaar meer was om te overlijden én dat mijn gezicht niet was verminkt had ik rust. Het vuur was bij mijn longen gekomen en daardoor bestond de kans dus dat het na het ongeluk alsnog helemaal verkeerd had kunnen aflopen. Maar in het ziekenhuis hoorde ik dat ik mij hier geen zorgen over hoefde te maken.

Iedereen die op bezoek kwam vroeg mij hoe ik zo sterk bleef. Ik denk dat dat een combinatie was van de ‘overlevingsdrang’ en Senn. Ik heb een engeltje op mijn schouder gehad en ik was er nog gewoon voor hem; hoe bijzonder! Hij heeft gelukkig zijn mama niet verloren, en hij kan mij nog gewoon leren kennen zoals ik ben (lees: zoals ik er altijd al heb uit gezien). Pas na maanden begon het besef dat ik moest leren leven met een brandwond, en ook al was ik er goed uit gekomen, het is toch iets waar ik veel verdriet en pijn van heb gehad. Maar zonder Senn was ik er nooit zo sterk uitgekomen. Hoe klein hij ook was, hij was mijn grootste redding.

Deze blog is geschreven in samenwerking met de Brandwonden Stichting