Melle slaapt met zijn tutje. Hij heeft hem nodig om in slaap te kunnen vallen. Is hij eenmaal in slaap dan tuft hij hem uit en slaat hem met zijn handje weg. En dan weet ik dat hij vertrokken is naar dromenland. 

Wat een prachtig wonder van moeder natuur, je kindje. Klein en volmaakt, compleet met twee handjes en twee voetjes. Slapend in je armen bewonder je hem keer op keer. Ik kan uren naar mijn kindje kijken. Hoe zijn borstkastje ritmisch op en neer gaat, hoe zijn mondhoek trekt in zijn slaap, hoe zijn handje op mijn buik rust, daar geniet ik van. 

Langzaam aan voel ik de hormonen die ik negen maanden lang mijn lijf heb laten beheersen van me af glijden. Ik voel me beetje bij beetje weer mijn oude ik worden. Helemaal mijn oude ik zal ik nooit meer zijn. Ik ben nu moeder en dat was ik twaalf maanden geleden nog niet, maar alles wat in negen maanden aan hormonen is opgebouwd in mijn lijf neemt langzaam weer af. 

Wil je borst- of kunstvoeding geven werd mij voor de bevalling gevraagd door de verloskundige. Ik wil hem graag borstvoeding geven als dat lukt antwoorde ik. En het liefst laat ik hem zelf de weg daar naar toe vinden zodat alles zo natuurlijk mogelijk verloopt. Ik was namelijk van mening dat als de natuur bepaalt heeft dat een vrouw melk uit haar tiet krijgt na de geboorte van een kind dan zou de baby instinctief zijn weg vinden, als je het de tijd maar geeft. En zo niet, dan is kunstvoeding een hele goede optie. 

Mijn kindje is ziek. Hij is drie maanden oud en heeft zijn eerste verkoudheid. Hij snottert en hoest en niest wat af. Het slijm komt zijn mond, neus en poepgatje uit en tranen rollen de hele dag over zijn wangen. Inmiddels zijn we het gewend en springen we niet zo snel omhoog maar die eerste hoestbui is ons niet in de koude kleren gaan zitten.