Voor het eerst verkouden.

Mijn kindje is ziek. Hij is drie maanden oud en heeft zijn eerste verkoudheid. Hij snottert en hoest en niest wat af. Het slijm komt zijn mond, neus en poepgatje uit en tranen rollen de hele dag over zijn wangen. Inmiddels zijn we het gewend en springen we niet zo snel omhoog maar die eerste hoestbui is ons niet in de koude kleren gaan zitten. 

Ik werd 's nachts wakker van rare geluidjes die uit zijn wiegje kwamen. Daarna begon hij onophoudelijk te huilen dus wilde ik hem oppakken, maar voor ik mijn hand onder hem heb geschoven glij ik door een hele plas slijm. Gelukkig slaapt hij op zijn zij en kon hij alle slijm kwijt. Snel heb ik zijn bedje verschoont en kon hij weer verder slapen. 

De volgende dag werd ik wakker van gehoest. Ik dacht eerst dat ik mijn vriend hoorde hoesten, maar het geluid kwam uit de wieg. Ik pakte hem op en klopte op zijn rug. Hij werd rood en langzaam kleurde hij paars. Melle kwam in ademnood. Ik maakte mijn vriend wakker en riep dat hij 112 moest bellen. Op het moment dat hij zijn telefoon in zijn handen had en door had wat er aan de hand was kwam er een enorme hoeveelheid slijm uit mijn kleine mannetje. Daarna hapte hij naar adem en herstelde hij zichzelf weer. Vol ongeloof kijk ik naar de hoeveelheid slijm. Dit is toch niet goed? Trillend van wat me net is overkomen kleed ik mij en Melle aan. Vervolgens bel ik de huisartsenpost. Ze willen Melle gelijk zien. 

Eenmaal daar zien en horen ze niks raars. Zijn longen klinken schoon en het word afgewimpeld met het is een virusje, dat moet hij zelf uitzieken. De huisarts zei; het is de eerste keer dat Melle dit meemaakt, hij moet nog even uitvogelen hoe hij er mee om moet gaan. Op zich klonk dat heel logisch.

Terug thuis bleef hij slijm ophoesten. Het arme kind was helemaal overstuur en was op den duur helemaal uitgeput. Dus diezelfde dag zaten we 's avonds weer op de hap, want zo de nacht in moeten jaagde ons beiden angst aan. Helaas zei ook deze dienstdoende arts hetzelfde. Ik geef niks, hij moet zelf uitzieken. Het is gewoon een virusje. 

Dus gingen we naar huis met lood in onze schoenen. Doodsbang dat we hem niet zouden horen en hij zou stikken in zijn slijm terwijl wij slapen. Ik besloot om hem in mijn armen naast me in bed te leggen. Alleen slapen wilde hij niet en zo wist ik gelijk wanneer het mis ging. Bij ieder kuchje schoot vriendlief omhoog. Drinken deed hij gedurende de nacht steeds minder. En slapen steeds meer. 

De volgende ochtend was het eerste kerstdag. Een dag vol afspraken die we op het eten na allemaal hadden afgeblazen. Hij houd normaal gesproken graag alles in de gaten en niets ontgaat de kleine spruit, maar nu heeft hij alleen tegen me aan gelegen en geslapen. Tweede kerstdag precies hetzelfde. Hij dronk die nacht helemaal niks meer. 

Dus de volgende ochtend gingen we weer naar de huisarts. Onze eigen huisarts had vakantie en dus kregen we een vervanger. Zijn longen klonken nog steeds schoon dus hij had een virusje te pakken in de bovenste luchtwegen. Ze vroeg of ik borst- of kunstvoeding gaf. Borstvoeding antwoorde ik. Wees maar blij dat je dat geeft want zonder jou antistoffen had hij misschien al lang in het ziekenhuis gelegen, zei ze, het lijkt op het rsvirus maar dan in zijn mildere vorm. (Nou zullen we nooit weten of dit daadwerkelijk het rsvirus is geweest maar man wat was ik trots dat ik na 12 weken geworstel en geprul toch nog borstvoeding gaf! Het werpt dus toch zijn vruchten af!) Ik moest Melle maar steeds kleine beetjes melk geven verspreid over de dag. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hij kon soms 4 uur achter elkaar slapen en hem wakker maken voor voeding werkte niet. Hij raakte zo overstuur dat hij ging spugen en dat wilde we ook graag voorkomen.

De volgende dag kreeg hij langzaam zijn eetlust terug. Gelukkig ging hij weer drinken! Ook kwam hierdoor zijn ontlasting weer op gang en kreeg hij meer plasluiers.

Inmiddels (7 dagen later) gaat het al stukken beter met Melle. Soms komt er nog slijm omhoog maar dit is peanuts vergeleken met vorige week. Hij snottert nog een beetje en slapen doet hij al minder. Hij houd alles en iedereen weer in de gaten! Hij is bijna de oude. Toch bijzonder dat zo'n klein mensje dit virus helemaal zelf heeft overwonnen!