Borstvoeding is iets moois, ammehoela.

Wil je borst- of kunstvoeding geven werd mij voor de bevalling gevraagd door de verloskundige. Ik wil hem graag borstvoeding geven als dat lukt antwoorde ik. En het liefst laat ik hem zelf de weg daar naar toe vinden zodat alles zo natuurlijk mogelijk verloopt. Ik was namelijk van mening dat als de natuur bepaalt heeft dat een vrouw melk uit haar tiet krijgt na de geboorte van een kind dan zou de baby instinctief zijn weg vinden, als je het de tijd maar geeft. En zo niet, dan is kunstvoeding een hele goede optie. 

Helaas moest ik bevallen in het ziekenhuis. Mijn vliezen braken en gelijk kwam ik in een weeënstorm. Een weeënstorm die veel energie kostte en weinig opleverde. Na 16 uur werd mijn prachtige zoontje op me gelegd, maar tijd om mijn tepel te zoeken had hij nog niet. Hij kon alleen maar huilen, want hij kwam van dat warme veilige plakje in mijn buik, hardhandig deze grote boze wereld in getrokken. Ik zou dan ook alleen maar kunnen huilen.

We moesten een nachtje blijven, omdat ik blijkbaar een liter bloed was verloren en daardoor flauw was gevallen op de wc. De avond naderde en kleine Melle had nog steeds niks gedronken. Er kwam een zuster aan en die zei leg hem maar aan. Dus ik pak Melle en mijn borst vast. Hardhandig word het hoofdje door de zuster op mijn tepel gedrukt. Hij pakt hem niet is haar conclusie, dus pakt ze een lepel en begint in mijn tiet te knijpen. Met pijn en moeite krijgt ze drie druppels opgevangen en stopt dit in Melle zijn mond. Compleet ongemakkelijk en een tikje ontdaan lag ik daar in dat bed. Kort daarop kwam een andere verpleegster met een tepelhoedje. Ze legde deze om mijn tepel en legde Melle er op. Hij begon te drinken. 

De volgende dag mochten we naar huis. Alle spullen gepakt en met Melle in de maxi cosi verlieten we het luxe kraamhotel. Nu begon het echt! De kraamhulp kwam dezelfde dag nog en legde ons uit wat we in de nacht konden verwachten. Ik maakte Melle netjes iedere drie uur wakker voor de voeding en vriendlief wisselde de kruiken. 

De derde dag zag Melle geel. Ook had hij oranje geconcentreerde vlekken in zijn urine. Al met al kwam dit neer op vocht tekort. Het tepelhoedje zorgde er wel voor dat hij melk kreeg maar hij moest zoveel moeite doen dat hij moe was eer hij alle melk op had. De kraamhulp sloeg alarm, er kwam een kolf in huis en Melle werd geprikt op bilirubine. Daar zat ik dan in bed, mezelf met moeite rechtop te houden, twee van die toeters op mijn tieten als een melkkoe, kijkend naar die drie druppels die in de flesjes vielen, hopend dat alles goed zou komen. Ondertussen maakte ik me zorgen om Melle en realiseerde ik me de grote verantwoordelijk die we nu dragen. De uren daarna kon ik alleen maar huilen. 

Aan het einde van die week was de voeding op gang en Melle al een stuk minder geel. Het leek net of hij een kleurtje had overgehouden van een vakantie naar een warm land! All was well. 

Tot ik de zes weken bereikte. Mijn toeschietreflex werd zo sterk dat de melk wel een halve meter ver spoot. En tot overmaat van ramp had ik ook overproductie. Melle spuugde alles uit en verslikte zich heel vaak. Hij kreeg steeds vaker de hik en dronk heel onrustig. Hij kreeg heel veel lucht binnen waardoor hij ook veel last had van krampjes. Ik probeerde van alles maar niets hielp. Het beddengoed konden we na iedere nacht verschonen en een borstcompres in mijn bh was niet genoeg. Tranen met tuiten huilde ik en op een gegeven moment zei ik tegen mijn vriend; dit is de druppel! Ik stop! Ik voelde me een slechte moeder want ik kon hem niet geven wat hij nodig had en ik ging er aan onder door. 

Het besluit was genomen en compleet opgelucht begonnen we met een flesje kunstvoeding per dag. Maar na drie dagen had Melle heel veel krampen, de hele dag door, hij schreeuwde het uit van de pijn. Cb raadde aan over te gaan op andere voeding, maar geen enkele voeding deed hem goed. Dus besloot ik mijn eigen frustratie en pijn op zij te zetten en hem gewoon alle voedingen borstvoeding te geven, maar wel een flesje per dag afgekolfd te geven. Zo had ik een rust moment en mijn vriend een flesmoment. 

Iemand had ooit tegen me gezegd dat het voeden vanaf acht weken makkelijker word, omdat je dan volledig op elkaar afgestemd bent. Dus nog even volhouden. Inmiddels is hij al bijna drie maanden en geef ik nog steeds borstvoeding. En ik moet zeggen dat het na acht/ negen weken inderdaad makkelijker ging! Nu gaat het probleemloos en ben ik een beetje trots op mezelf, dat ik ondanks alle tegenslagen door heb gezet. Een compres is nu voldoende en het dekbed verschonen we gewoon iedere week. Maar of ik dit bij een volgende kindje ook zo zou doen weet ik niet.