Mama ontzwangert!

Langzaam aan voel ik de hormonen die ik negen maanden lang mijn lijf heb laten beheersen van me af glijden. Ik voel me beetje bij beetje weer mijn oude ik worden. Helemaal mijn oude ik zal ik nooit meer zijn. Ik ben nu moeder en dat was ik twaalf maanden geleden nog niet, maar alles wat in negen maanden aan hormonen is opgebouwd in mijn lijf neemt langzaam weer af. 

Zo begon ik na anderhalve maand steeds meer oog te krijgen voor de wereld om me heen. Ik begon het nieuws te kijken op tv, wel schermde ik de oren van kleine Melle af, bang dat ik hem nu al zou verpesten met alle ellende in de wereld. Bij het zien van het filmpje waarbij een kinderziekenhuis  in Aleppo aan werd gevallen en moeders huilend over hun overleden kinderen gebogen stonden en verpleegsters de baby's die in de couveuses lagen niet allemaal hadden kunnen redden, kinderen die al hulpbehoevend zijn, barstte ik in tranen uit. Ik jankte tranen met tuiten om dat filmpje. Hoe kon de wereld zo slecht zijn? En waarom heb ik überhaupt kinderen gewild? Wat doe ik Melle aan? Nu drie maanden later kan ik weer relativeren en mijn tranen bedwingen. Hoewel ik het nog verschrikkelijk vind dat dit gebeurd. 

Maar ik had het over hormonen! Zo merkte ik een maand geleden dat mijn haar uit valt! Bosjes tegelijk had ik vast. Ik was bang om mijn haar te kammen en alle haren in mijn borstel terug te vinden. Gelukkig heb ik veel en dik haar, maar ik schrok me een hoedje. Tijdens mijn zwangerschap verloor ik heel weinig haar, dus ik had een mooie volle bos haar gecreeerd waar ik trots op was. Nu komen er plukken haar los en is die volle bos behoorlijk aan het uitdunnen. Hopelijk stopt het binnenkort, want als dit een jaar door blijft gaan ben ik eind dit jaar kaal ben ik bang. De horror! 

En toen kwam het moment. Al een jaar heb ik het niet meer gehad! Dus toen ik het zag was mijn eerste reactie; oh nee!  Bloed! En negen maanden lang was bloed een slecht teken. Een fractie van een seconde nam paniek de overhand. Een fractie van een seconde dacht ik; een miskraam? En nog geen seconde daarna dacht ik; nee gek, je bent ongesteld!! Ik ben nu dus voor het eerst sinds een jaar weer ongesteld en dat is me toch gek. Ook wel fijn, want ik doe het wat dat betreft dus nog. Dus schat: een tweede? Vond hij geen leuk grapje, hij is nog lichtelijk getraumatiseerd. Hij wilde persée de bevalling met alles er op en er aan zien. Eigen schuld dikke bult! 

Ik ben benieuwd waar jullie zoal tegen aan liepen qua hormonen? Staat me nog meer te wachten tijdens de negen maanden af?