Bijna 1,5 jaar zijn we verder. Waar de tijd is gebleven weet ik niet. Steeds vaker voelt het als de dag van gisteren met alle nare gevoelens erbij.

Heel vaak zeggen mensen , zie je wel hoe sterk je bent ? Ik vind jou zo sterk. Maar ik voel mij alles behalve sterk. Ik leef op de automatische piloot, ik kan niet van ellende in bed blijven liggen. Ik heb een manier moeten vinden om door te kunnen gaan en die manier heb ik voor mijn gevoel nog steeds niet. Hoe ga je om met zoveel pijn en verdriet ?

Al een heletijd geleden had ik de optie besproken met hulpverlening om trauma therapie te proberen voor Jason,  ons zoontje. Hij heeft sinds het overlijden van zijn vader moeite met emoties, ze schieten alle kanten op. Wat normaal is , dat heb ik ook.  En zoals ik de vorige keer beschreef , kan ik voor mezelf soms niet eens helder zien waarom ik mij voel zoals ik mij voel,  wat indirect ook gevolgen heeft voor de manier waarop je reageert. 

Rouwen.. wat is dat eigenlijk rouwen. Na ruim een jaar weet ik het nog steeds niet.  Fases, daar zou rouwen uit bestaan , op papier.  Op papier staat alles vaak heel mooi maar de werkelijkheid is helaas toch even anders.

Als de kleine lekker even televisie aan het kijken is , spring ik even snel onder de douche. Na een helse nacht om te proberen Jason in zijn eigen bed te laten slapen ben ik zo moe, moe van het vechten met een kind van 3 , moe van het strijden snachts in mijn eentje en vooral heel moe van alle klappen opvangen.

Oh meid wat doe je het toch goed, en wat ben je sterk!