Trauma therapie

Al een heletijd geleden had ik de optie besproken met hulpverlening om trauma therapie te proberen voor Jason,  ons zoontje. Hij heeft sinds het overlijden van zijn vader moeite met emoties, ze schieten alle kanten op. Wat normaal is , dat heb ik ook.  En zoals ik de vorige keer beschreef , kan ik voor mezelf soms niet eens helder zien waarom ik mij voel zoals ik mij voel,  wat indirect ook gevolgen heeft voor de manier waarop je reageert. 

Het is een heel lief en sociaal mannetje. Hij kan zichzelf zo goed vermaken , op school voegt hij zich gelijk in de groep , ik hoef niet meer mee te lopen , want meneertje is stoer en wil graag zelf naar zijn klasgenootjes lopen.

Maar oh, wat is het moeilijk als het thuis even niet gaat zoals hij in zijn koppie heeft. En ieder kind heeft deze momenten , die horen erbij. Alleen komen ze bij ons te vaak. Alles is teveel gevraagd en dan is het huilen , gooien met spullen , slaan etc. Nee het is niet leuk om dit over je eigen kind te schrijven , maar zijn pijn is ook mijn pijn. En ik zie hoe moeilijk hij het heeft , maar tegelijkertijd is mijn adem ook niet oneindig. En ja dat botst... Wat ook meespeelt is dat hij niet inziet dat mama ook wel eens verdrietig is om iets anders , mama huilt, mama mist papa. Is voor hem de link, maar soms huilt mama ook omdat ze haar teen gestoten heeft ,  of omdat ze heel hard moet lachen noem maar op. Huilen moet niet gelinkt zijn aan papa. Huilen om papa mag altijd , maar huilen om iets anders kan ook.

Trama therapie dus. 

Wat een opdracht komt hierbij kijken.  Op maandag is hij overleden , maar ik moest het verhaal opschrijven van het weekend ervoor tot aan de crematie. Het weekend waarin we ondanks zijn vreselijke hoofdpijn kleine geluksdingen hebben gedaan zoals , zondag ochtend samen kleien met z'n drieën,  waar ik allemaal filmpjes van heb. En alleen deze herinneringen maakt de stap om het verhaal te schrijven  zo groot. Tranen met tuiten maar het is gelukt. En afgelopen dinsdag was het zo ver, de eerste EMDR sessie.

 Jason had bij binnenkomst allang de garage gezien met auto's en wou liever spelen dan luisteren, eerst luisteren dan spelen. Terwijl ik het verhaal voor moest lezen zat Jason bij mij op schoot en tikte de psycholoog om en om op zijn knieën. Jason wist niet hoe snel hij moest gaan spelen toen ik klaar was met het verhaal, ik kreeg een dikke knuffel en weg was hij.

In hoeverre het dan echt gaat werken vraag ik mij af. Ik wil wel dat ik voor mijzelf en Jason weet dat ik er alles aan gedaan heb om erger te voorkomen.