Groeien om rouw heen.

Rouwen.. wat is dat eigenlijk rouwen. Na ruim een jaar weet ik het nog steeds niet.  Fases, daar zou rouwen uit bestaan , op papier.  Op papier staat alles vaak heel mooi maar de werkelijkheid is helaas toch even anders.

Woorden zijn er niet aan te geven , het is een gevoel wat niet te beschrijven is en wat ook iedereen anders doormaakt.  Was het maar zo dat je door stap 1 tot en met 6 gaat , want dan kun je licht zien aan het einde van de tunnel. 

16 juni , de dag dat hij jarig zou zijn en de dag dat wij je urn een plekje gaan geven bij het crematorium , ik heb een plek dicht bij je familie gekozen, zodat je niet alleen bent, maar omringt door de mensen die jij lief had en die jouw lief hadden.

Een week voor 16 juni begint het alweer. Ik kan niet slapen , ik voel me angstig, ik voel me verdrietig ik weet niet meer hoe ik het heb en hoe dit kan. Ergens weet ik wel dat 16 juni eraan komt , maar bewust bedenken dat dit zoveel invloed op mij heeft kan ik niet. Ik moet toch doorgaan dat gevoel van niet meer weten hoe en wat is een fase die ik toch allang voorbij was ? 

Realistisch gezien,  achteraf is het logisch , wederom op papier want in mijn hoofd mag het er niet zijn. Hoe streng ben je dan naar jezelf. 

20 augustus , de dag dat wij een jaar getrouwd zouden zijn.  We hebben niet het kortste huwelijk op onze naam, maar net geen 2 maand is niet de bedoeling van tot de dood ons scheidt.

Maar weer het nare gevoel , ook weer realistisch denk ik het is maar een datum, het veranderd niets alles is nu anders , maar toch de fase is er weer. Wanhoop , ongeloof , angstig , alles is terug. 

Ik kan het niet accepteren , weer niet. Het voelt als terugvallen het voelt als falen en het voelt als iets waar ik nooit meer uit ga komen. 

Mijn eigen verjaardag 7 oktober. De laatste "feestdatum" van het eerste jaar zonder jou. Ik praat luchtig naar buiten maar het valt me zwaar. Ik ben boos , boos dat ik mezelf niet snap en misschien ook wel omdat ik mijn gevoel niet kan uitspreken op een manier dat anderen mij kunnen begrijpen.  Niemand zal ooit begrijpen hoe het voelt , tot jezelf zoiets mee maakt . Maar je wil het zo graag, erkenning, herkenning , maar dat kan niet. 

Ik ben een ster in terugtrekken, sarcastisch zijn , alles om maar niet de binnenkant te laten zien , die ik zo graag wil laten zien maar wat gewoonweg niet lukt.

11 november, ons zoontje is 4 geworden . Hij mag naar school. Iets waar jij zo naar uit hebt gekeken, ik kan je vertellen, ik niet. Spanning in mijn lichaam, angstig in mijn lichaam . De eerste keer dat schoolplein op, vreselijk . De schoolpleinmoedermaffia, nee Dankje. 

Maar zoals alle andere moeilijke dagen, laat ik niet merken hoe het echt gaat, hoe ik mij echt voel. Wat resulteert in een breakdown, paniekaanvallen, depressieve gedachten.  

Het ging toch zo goed ? Nee dat is de buitenkant , dat is wat iedereen wil zien , ik wil het liever niet laten zien dat zit in mij , maar dat is niet iets wat helpend is. 

Een jaar later kan ik nog niet zeggen wat rouwen is.  Voor nu zit ik ze uit , alle fases die er op papier bij horen , maar die fases gaan als wirwar door elkaar heen , een wervelwind die je meeneemt zonder dat je er iets voor hoeft te doen , een tsunami die je overvalt en waar je niets tegen kunt doen.

Het verdriet wordt niet kleiner , je leven groeit er alleen groter omheen.