Eerste schoolreisje

Heel vaak zeggen mensen , zie je wel hoe sterk je bent ? Ik vind jou zo sterk. Maar ik voel mij alles behalve sterk. Ik leef op de automatische piloot, ik kan niet van ellende in bed blijven liggen. Ik heb een manier moeten vinden om door te kunnen gaan en die manier heb ik voor mijn gevoel nog steeds niet. Hoe ga je om met zoveel pijn en verdriet ?

Vandaag is Jason voor het eerst op schoolreisje. Ik ben hartstikke ziek geworden en heb niets anders gedaan vanacht als overgeven. Kan amper op mijn benen staan maar toch moet ik hem naar de bus brengen. Ik kan niet zijn eerste schoolreisje ook nog zonder mama voorbij laten gaan.

Vanmorgen met aankleden moest Jason opeens zo huilen, papa , ik mis mijn papa. Alsof hij het aanvoelde. Ik heb er niets over gezegd en toch kwam het bij hem eruit.

En dan voel ik mij schuldig. Schuldig over de momenten dat ik zo kortaf kan doen omdat ik zelf nog geen manier heb om weer sterk in het leven te staan.

Opstaan , aankleden , eten naar school, overleven en Jason weer ophalen. Meer zit er ook niet in . De kracht is weg. Soms wou ik dat ik hard was en dacht , gebeurd is gebeurd en nu door. Maar dat is niet wat Dennis verdient heeft. Met zijn overlijden is er ook een stuk van mij dood gegaan en ik hoop dat ik dat stukje op een dag weer kan aanwakkeren.

Ik wil een goede en lieve moeder zijn, met een langer lontje, maar soms weet ik gewoon niet hoe dat moet.