Daar sta ik dan met mijn te volle mandje.

Als de kleine lekker even televisie aan het kijken is , spring ik even snel onder de douche. Na een helse nacht om te proberen Jason in zijn eigen bed te laten slapen ben ik zo moe, moe van het vechten met een kind van 3 , moe van het strijden snachts in mijn eentje en vooral heel moe van alle klappen opvangen.

Het naar bed brengen gaat prima , met de nodige 3 en ik wil nie strijd , slaapt hij lekker in zijn eigen bedje. Meestal rond de klok van 00.00 hoor ik gestommel en ja hoor daar komt hij weer aan; Mama bed slapen. Nee Jason je hebt je eigen bed , mama heeft een eigen bed , we gaan allebei in ons eigen bed slapen. En dan komt het schreeuwen , krijsen, slaan , schoppen , maar deze nacht laat ik hem niet winnen en na hem weet ik hoe vaak terug te hebben gebracht naar zijn eigen bed wil hij warme melk en valt in slaap..

Helemaal kapot , kruip ik dan zelf in bed , tiktok nog even en val uiteindelijk in slaap. Helaas heeft de strijder nog niet opgegeven en wanneer ik in het diepste van mijn slaap ben kruipt hij toch weer stiekem in mijn bed. 

En deze nachten breken mij op , maar toch besluit ik om na het douchen even lekker met Jason naar de winkel te wandelen , allebei een frisse neus , boodschappen binnen , ik zie alleen maar plusjes. Tot ik halverwege in de winkel sta met een buggy in mijn hand, een overvol mandje en dan voel ik ze branden ,de tranen en ik voel boosheid, heel veel boosheid. 

Ik maak snel mijn rondje af , scan de boodschappen , sleep de te zware tas mee achter de buggy en als ik buiten ben kan ik ze niet meer tegenhouden en sta te huilen op de parkeerplaats , waarom heb je mij in de steek gelaten ? Waarom moet ik opeens alles alleen doen? Waar heb ik dit aan verdiend? 

D. heeft er niet voor gekozen om ons achter te laten dat weet ik ook wel, maar toch snap ik niet waarom ons dit moest overkomen. Wij hebben familie en vrienden om ons heen , maar die kunnen ook niet alle rot momenten dekken.