Nick nam mij aan zijn hand mee naar beneden, maar liet mij onderaan de trap weer los. Met een arm om mijn middel voerde hij mij een stukje mee door de gang, richting de doorgang naar de grote ruimte. In de verte werd er volop gekletst. ‘Zijn wij dan toch de laatsten? Ik hoor Anita, Dennis... en Jochem... en Nadia.’ zei ik. ‘Ja, ik geloof het wel. Dan zijn ze in de tussentijd dat wij boven waren naar keuken gegaan. Dat is helemaal niet erg hoor.’ antwoordde Nick. In een vloeiende beweging liep hij zodanig om mij heen dat hij voor me kwam te staan. Hij keek mij diep in ogen aan voordat hij zich vooroverboog en me op mijn lippen kuste. ‘Niet hier Nick. Straks zien ze ons nog.’ fluisterde ik nadat zijn lippen zich van mij losmaakte. ‘Niemand kan zien dat ik je een kus geef. Wat maakt dat nou uit?’ Nick wreef met zijn handen over mijn rug. ‘Ik eh… ik wil niet…’ ‘Dat ze ons betrappen?’ maakte Nick mijn zin af. Ik knikte bijna onzichtbaar. ‘Maar iedereen weet toch dat wij een relatie hebben? Dus…’ ‘Jawel, maar…’ Onzeker glimlachte ik naar hem. Ik wilde onze relatie op de een of andere manier nog steeds geheimhouden. Al wist ik zelf niet zo goed waarom. ‘Schaam jij je voor ons of juist alleen voor mij?’ Nick legde zijn handen op mijn wangen. Zijn lichtbruine ogen fonkelden als kaarsjes, alsof hij probeerde diep in mijn ziel te komen. ‘Nee… dat niet, maar ik…’ ‘Dan is er toch niks aan de hand?’ Nick kuste, voordat ik kon reageren, op mijn lippen. ‘Ik neem je nu gewoon mee naar de eettafel en niemand zal het vreemd vinden als ik je zou kussen’ zei Nick grijnzend. ‘Jij bent mijn vriendin en daar wil ik vanaf nu geen geheim meer van maken.’ Hij liet zijn handen zakken tot aan mijn heupen en voerde mij mee naar de eettafel. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder aan. Mijn favoriete geurtje drong gelijk mijn neus binnen, zijn parfum. Eerst leek niemand ons op te merken totdat mijn surrogaat vader, Mark, zijn blik op ons richtte en zijn gesprek met Dennis, die recht tegenover hem zat, onderbrak. ‘Daar zijn jullie.’ zei Mark met een glinstering in zijn ogen. Na zijn uitspraak draaide iedereen zich in onze richting. ‘Kom erbij zitten. Dan kunnen we met het ontbijt beginnen.’ Mark glimlachte breed. Nick kuste plotseling op mijn wang. Mijn wang werd er warm van. Iedereen zag het. Ze glimlachten allemaal, maar niemand zei iets. Jochem, die rechts aan het uiteinde van de eettafel zat, was de eerste die zijn blik afwendde. Hij pakte een pak melk en schonk de inhoud ervan in zijn witte mok. De gezichtsuitdrukking van mijn broer Dennis was het meest opmerkelijk. Zijn welbekende gezichtsuitdrukking van wanneer hij iets vertederends zag. Zowel hij als Nadia zat half omgedraaid op de grijze stoel. ‘Blijf daar toch niet zo staan jullie twee.’ verbrak Hilda de stilte. Nick liet mij los en na nog een kus op mijn wang liep hij naar de andere kant van de eettafel. Ineens viel het mij op dat we niet naast elkaar konden zitten. Nadia schoof de nog vrije, lichtgrijze stoel links naast haar naar achteren en klopte op de zitting. ‘Kom je gezellig naast mij zitten?’ vroeg ze alsof ik nog een keus had, welke ik niet had. De rest van de stoelen was al bezet en Nick ging op de andere vrije, lichtgrijze stoel rechts naast Mark zitten. Links naast Mark zat Hilda, de vrouw van Mark. Nadat ik was gaan zitten schoof Hilda een schaal met broodjes naar mij toe. ‘Hier, neem jij maar als eerste een broodje. Je lievelingsbroodjes liggen er ook bij.’ zei ze vriendelijk. ‘Zijn ze versgebakken?’ vroeg ik nadat ik een warm Kaiserbroodje pakte. ‘Ja, die hebben ze een kwartier geleden gebracht.’ antwoordde Hilda. Ik richtte mijn blik weer op mijn broodje die ik langzaam opensneed. De herinneringen van de vorige dag kwamen weer tevoorschijn in mijn hoofd. Het geklets van de anderen vervaagde naar de achtergrond. Ik herleefde alles weer. Dat ik weer in die juwelierszaak stond. Dat de eigenaren mij al kenden en mijn ouders. Van kleins af aan, zeiden ze. Ik herkende ze niet. ‘Waar zit jij met je gedachten?’ vroeg Anita. Ze zat aan het andere uiteinde van de eettafel. Ze duwde tegen mijn linkerschouder. ‘Huh, wat?’ Mijn ogen schoten omhoog. ‘Heb jij al antwoorden gekregen van Nick?’ Anita boog zich iets voorover. Haar ogen werden kleiner. ‘Nog niet. Vandaag wil Nick mij antwoorden geven,’ zei ik zacht. ‘maar hij wil ook dat ik vandaag met hem meega naar zijn ouders.’ Mijn stem werd iets luider. Toch leek niemand anders, dan Anita en Nadia, te horen wat ik zei. ‘Daar krijg je toch geen antwoorden mee?’ vroeg Anita. Kleine rimpels verschenen op haar voorhoofd. ‘Ik twijfel of ik dat wel moet doen.’ zei ik zacht. Ik sloeg mijn ogen neer. Ik voelde en zag dat er een hand op mijn rechterhand gelegd werd. 'Ga met hem mee, lieverd. Je krijgt je antwoorden wel.’ zei Hilda. Verdwaasd keek ik op. 'Maar mam, we zouden toch met ons allen de kerst doorbrengen.’ bracht Anita ertegenin. ‘Dat weet ik lieverd, maar het is hun eerste kerst samen.’ 'Maar dat heb ik toch ook met Jochem?’ ‘Klopt, maar Carmen heeft Nick al heel lang niet gezien.’ Hilda legde haar vrije hand op haar dochters schouder. Anita liet haar hoofd zakken. ‘Dat is waar.’ zuchtte ze. ‘Zal ik jullie brengen?’ vroeg Mark. Gelijk draaide ik mijn hoofd in zijn richting. Hij keek hen en weer tussen mij en Nick. Nick zijn ogen glinsterden, maar zei niks. ‘Goed, je mag ons wel brengen.’ zuchtte ik. Nick glimlachte breed. 'Goed, dan is dat geregeld. Hoe laat willen jullie heen?’ vroeg Mark. Hij draaide zijn gezicht naar Nick. ‘Ik dacht eraan om direct na de lunch, dus zo rond één uur, te vertrekken. Dan zijn we daar ongeveer rond drie uur. Voordat ik terugkeerde naar Nederland heb ik even contact met ze gehad. Ze hoopten dat ik vandaag naar ze toe zou gaan. Mam zei dat ik dan rond drie uur welkom ben en ik mocht Carmen meenemen. Ik heb gezegd dat ik het nog laat weten of ik kom.’ ‘Dat moet je gewoon doen, joh.’ mengde Jochem zich in het gesprek. Hij boog zich voorover en keek Anita aan. ‘Wil jij met mij mee naar mijn ouders, schatje?’ vroeg hij aan haar. Anita had weer die kleine rimpels op haar voorhoofd toen ze opzij keek. ‘Mam...?’ ‘Ga maar lieverd. Wij zien jullie vanavond wel weer en anders morgen. Wij blijven hier en zien jullie vanzelf wel terugkomen.’ Hilda wreef over beide bovenarmen van haar dochter. ‘Voor ons wordt het lastig om naar mijn ouders te gaan.’ zei Nadia vanuit het niets. ‘Ze zijn in Oeganda. Daar verblijft mijn broer momenteel. Dus blijven wij hier.’ ‘Dan vermaken we ons wel met ons vieren.’ Hilda glimlachte. ‘Hoe laat willen jullie bij jouw ouders zijn?’ Mark draaide zich naar Jochem. ‘Rond twee uur zou ik daar willen zijn. ‘Zal ik jullie ook afzetten?’ ‘Je hoeft ons niet af te zetten. Ik regel wel een taxi. Anders moet je flink omrijden. Mijn ouders wonen in een heel andere plaats dan Nick zijn ouders.’ Jochem wuifde met zijn hand en schudde met zijn hoofd. 'Prima. Ik wil jullie best brengen.’ ‘Heel aardig van u, maar het hoeft echt niet. We redden ons wel.’ Er viel een korte stilte voordat het gezamenlijke gesprek weer verder ging. We hadden het voornamelijk over dagelijkse koetjes en kalfjes.

Met een winkelmandje, gevuld met shampoo en make-up spullen, liep ik naar de kassa. 'Goedemorgen.' zei de kassière met een nogal luide stem. Ze nam het winkelmandje van mij aan. Gelijk pakte ik mijn portemonnee. 'Goedemorgen.' zei ze nog een keer. Daarna bleven haar lippen alleen maar bewegen. Ze praatte zo zacht dat het slechts gemompel leek. Ik verstond niets meer van wat ze zei en reageerde niet. Waarom bleven mijn lippen stijf op elkaar geplakt? Ineens verhief ze haar stem weer. 'Goedemorgen.' Opnieuw werd haar stem zachter. Haar gestalte vervaagde. Net als de drogisterij waar ik was. De kassière bleef onverstaanbaar doorpraten. Haar stem veranderde langzaam in een mannelijke stem, die met vlagen wel te verstaan was. 'Waar zit je…?' Vaag herkende ik de stem. 'Hey, het is tijd om…' Inmiddels was alles om mij heen verdwenen, behalve die stem. Met mijn ogen knipperde ik meerdere keren totdat er een wazig beeld van een paar lichtbruine ogen verscheen. 'Eindelijk je bent wakker.' zei de stem lachend. Hoezo wakker? Ik ben toch al wakker? 'Ze wachten beneden op je…' ging de stem verder. Wie? Beneden? Ineens streelde er iets over mijn rechterslaap en langs mijn haargrens. Het leek op iemands vinger. Aan de andere kant van mijn gezicht voelde ik een zachte stof. Ik voelde dat mijn lichaamstemperatuur veranderde. Alsof ik ontwaakte uit een diepe slaap. Ik sloot mijn ogen even voordat ik richting mijn benen keek. Die lagen onder een deken. Daar waar de deken ophield zag ik een stel planken. Langzaam drong het tot mij door dat ik op mijn zij in een bed lag.

Tijdens het hardop voorlezen glijden mijn vingers over de door mij zelfgeschreven regels. Aan mijn eigen handschrift is duidelijk te zien dat het me in die nacht toch best veel moeite heeft gekost om alles op te schrijven. Veel meer moeite dan ik op dat moment dacht. De letters staan soms ver boven de lijntjes en soms eronder en hier en daar lopen de lijntjes dwars door de letters heen. Het eerste stuk, over die eerste kerstdag, valt het nog mee en is het nog redelijk netjes, maar naarmate ik verder lees hoe slechter mijn handschrift wordt. Op andere pagina's staan bijna alle letters zoals het hoort te zijn. ‘Wat heb ik dat toch belabberd geschreven zeg.’ zeg ik. 'Je kunt tenminste je eigen handschrift nog lezen. Voor mij is het nauwelijks leesbaar.' zegt Anita. De frustratie die ik die nacht voelde welt weer even op, maar het verdwijnt al snel weer. Inmiddels heb ik de antwoorden gekregen. Al zijn ze anders dan wat ik toen had kunnen verwachten. Toch ben ik blij dat ik weet hoe het werkelijk zit. Ik kreeg de volgende dag, tweede kerstdag, de antwoorden al. Zelfs op mijn vraag waarom Nick mij geen antwoorden gaf op die eerste kerstdag. Het verklaarde ook gelijk zijn gedrag.

'Waarom? Wat heeft dat te maken met wat ik je net verteld heb?' Nick schudde zijn hoofd. 'Dat ga ik je nu niet vertellen.' 'Waarom niet?' Langzaam draaide hij mij om en kwam hij vlak achter mij staan. 'Het is al erg laat.' was zijn gniffelende verklaring. 'Kijk maar.' Hij wees naar het klokje op het nachtkastje. Tot mijn verbazing en schrik gaf het klokje aan dat het één minuut voor middernacht was. 'Morgen praten we er verder over.' fluisterde Nick vlakbij mijn oor. 'Uhm... ja, oké. Ik wil eigenlijk nog wel onder de douche, tandenpoetsen en naar het toilet.' 'Vind je het niet wat laat voor een douche?' vroeg Nick. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik kan het nu overslaan en morgenvroeg eronder gaan, maar ik wil sowieso wel mijn tanden poetsen.' verklaarde ik koeltjes. 'Zullen we samen tandenpoetsen?' fluisterde Nick. Zijn ademhaling streelde warm over mijn hals en klonk een beetje opgewonden. Met zijn vingertoppen streelde hij over mijn wang. 'Uhm, nee. Ik wil me ook nog in de badkamer omkleden.' antwoordde ik zacht. 'Wil je dat ik je weer help met je jurk, net als vanmorgen?' Ik sloot mijn ogen en genoot van zijn hand die langzaam over mijn hals en schouder naar beneden gleed. Door zijn zachte streling werd mijn lichaam een golvende zee van sensaties. Tussen mijn benen werden de golven warm van opwinding. Dat had ik nog nooit eerder gevoeld. Nick trok mij met zijn andere hand op mijn buik tegen zich aan. Ineens voelde ik iets hards tegen mijn linker bil aan. Geschrokken duwde ik mijn onderlichaam van hem af. 'Wat is dat?' riep ik uit. Plotseling liet Nick mij los en voelde ik zijn lichaam niet meer. De golvende zee in mijn lichaam was op slag verdwenen. 'Sorry, dat was niet… mijn bedoeling.' hakkelde Nick. 'Wat was…' Ik onderbrak mezelf. Verward door zijn plotselinge actie en uitspraak draaide ik me om. Tot mijn verbazing zat Nick voorovergebogen op de stoel met zijn benen over elkaar gekruist. Hij keek naar de donkere vloer. '…niet jouw bedoeling?' vulde ik zijn zin vertwijfeld aan. 'Uhm…' Zijn hoofd ging omhoog. Hij keek mij geschrokken aan en zijn gezicht werd rood. 'Ik wilde je niet laten schrikken… met mijn...' Hij schaamde zich duidelijk ergens voor. Ik vroeg me af waarvoor. 'Wat voelde ik dan tegen mijn bil aan?' Hij liet zijn hoofd zakken en zuchtte. 'Je hebt hem dus echt gevoeld.' zei hij zo zacht dat ik het bijna niet verstond. 'Wat voelde ik dan?' Hij haalde zijn mobiel uit zijn linker broekzak en hield hem omhoog. 'Je hebt deze gevoeld.' Hij keek omhoog naar mij, maar door zijn uitdrukking twijfelde ik of hij de waarheid sprak. 'Je mobiel, zeg je.' Ik was er niet helemaal van overtuigd wat hij beweerde, maar hij knikte. 'Weet je zeker dat het niet iets anders was?' vroeg ik achterdochtig. 'Nee, het was… echt mijn mobiel. Sorry voor als je een andere indruk kreeg.' 'Het is oké. Ik geloof je.' gaf ik hem het voordeel van de twijfel. Al was ik er nog steeds niet van overtuigd. 'Je mag me wel helpen met mijn jurk. Het lukt mijzelf niet om die…' 'Tuurlijk lieffie.' onderbrak Nick mij. Hij stopte zijn mobiel terug in zijn broekzak en stond pas op nadat ik mijn spullen, die ik nodig had in de badkamer, bij elkaar had gepakt. Ik ging voor hem staan met mijn rug naar hem toe gericht. 'Wil je me helpen met de rits?' vroeg ik hem nog een keer. 'Ik wil graag helpen, lieffie.' Zijn vinger was als een penseel die langs mijn ruggengraat een lijn op mijn huid schilderde. Ik sloot mijn ogen, zwijmelde een beetje weg en ik genoot wederom van zijn aanraking. Hij draaide me om en probeerde mij aan te kijken, maar ik wende mijn gezicht van hem af. 'Dank je dat je mijn jurk los geritst hebt.' bedankte ik Nick. Mijn wangen waren warm geworden. Hij liet mij los en gelijk pakte ik mijn spullen. Vlug gaf ik hem een kusje op zijn wang en snelde naar de badkamer.

Nick zat nog steeds op de bank. Dit keer voorovergebogen. Hij las weer in zijn boek. Hij richtte zich gelijk op nadat ik kuchte. 'Hai, lieffie. Kom je naast me zitten?' vroeg hij. Hij legde het boek op de salontafel en klopte op de bank naast zich. Gedwee ging ik naast hem zitten. 'Hoe ging het?' 'Tja, wat kan ik ervan zeggen.' antwoordde ik met een zucht. Ik staarde naar de muur tegenover mij. 'Heb je antwoorden kunnen krijgen?' Nick pakte mijn linkerhand vast met zijn rechterhand. 'Nee, Dennis weet niet… Hé, hoe weet jij dat ik Dennis om antwoorden heb gevraagd?' Ik draaide mijn gezicht naar hem en keek recht in zijn bruine ogen. 'Oh, uhm… Dat heb ik gegokt, want Hilda vertelde mij, op een voorzichtige manier, dat jij op zoek bent naar antwoorden.' antwoordde Nick. In zijn ogen zag ik dat hij de waarheid sprak. 'Oh.' zei ik verward. 'Ze zei niet naar welke antwoorden je op zoek bent.' voegde Nick er snel aan toe. 'Dat had ik niet verwacht.' zei ik zacht en wende mijn blik af. Waarom had Hilda dat gezegd? Nick legde zijn linkerhand op mijn wang en draaide mijn hoofd zo dat ik hem weer aan moest kijken. Hij had zijn wenkbrauwen opgetrokken. 'Had ze mij dat niet mogen vertellen, lieffie?' vroeg hij. Nick trok mij op zijn schoot. Daarbij pakte hij mijn rechterbovenbeen met zijn linkerhand. Zijn rechterhand legde hij op mijn rug. Ik legde mijn handen tegen elkaar aan en tussen mijn benen. 'Daar hebben we helemaal niks over afgesproken.' vertelde ik. 'Oké. Misschien heeft ze het uit bezorgdheid, om jou, tegen mij gezegd.' zei Nick zacht. 'Op de terugweg adviseerde ze dat ik niet alleen met Dennis, maar ook met jou moest praten om antwoorden te krijgen.' ging ik verder. 'Met mij?' vroeg Nick verrast. Er verscheen een twinkeling in zijn ogen. Zijn hand op mijn rug gleed langzaam omhoog. Hij duwde mij dichter naar zich toe. Onze neuzen raakten elkaar bijna. Mijn hart begon sneller te kloppen. 'Zullen wij ook naar de slaapkamer gaan om daar verder te praten?' stelde ik voor. 'Goed idee.' zei hij. Hij wilde mij een kus geven, maar ik wende mijn gezicht opnieuw af. Ik gleed van zijn schoot en liep terug naar de witte gang. Ik draaide me om, omdat ik me ineens iets realiseerde. 'Uhm, in welke slaapkamer slapen wij?' Nick pakte mijn middel vast en trok mij naar zich toe. Hij had dus vlak achter mij gelopen zonder dat ik het door had. Onze blikken kruisten elkaar. 'Kom mee, dan laat ik het je zien, schone vrouw.' Hij sprak zijn woorden uit alsof hij een prins was die zijn pas gevonden prinses meenam naar zijn kasteel. Een groot verschil was dat hij een boek – het boek dat hij gelezen had – in zijn hand had in plaats van een zwaard. Mijn wangen werden warm. 'Wat ben je toch mooi als je bloost.' glimlachte Nick. Hij boog zich naar mij toe om mij te kussen. 'Niet hier.' zei ik verlegen. 'Waarom niet? Er is niemand hier en ze weten het allang van ons.' zei Nick. Een pruillip verscheen op zijn gezicht. Met een glimlachje wende ik mijn gezicht af en keek naar beneden. 'Oké, straks dan maar.' zei Nick. Hij draaide mij om en met een arm om mijn middel nam hij mij mee naar boven.

'En jij bent ook van harte welkom.' beëindigde ik mijn relaas. Dennis ijsbeerde door de slaapkamer terwijl hij naar mij luisterde. Ik had hem tot in de kleinste details verteld over de situatie in de juwelierszaak. Vanaf het moment dat ik met mijn vriendinnen en Hilda het vakantiehuisje verlaten had tot aan onze terugkeer. 'Oké, maar… hoe kennen ze jou, Anita en mij of beter gezegd… ons? ' vroeg Dennis. '

De koude wind blies in mijn gezicht. Enkele bruine afgevallen bladeren ritselden over het betegelde pad dat naar het vakantiehuisje leidde. Het was harder gaan waaien dan die ochtend. Ik trok mijn sjaal iets strakker om mijn hals en over mijn kin. De ingepakte armband stopte ik zo voorzichtig mogelijk onder mijn jas. Gewoon voor de zekerheid. Geen van de mannen mocht het zien, al was die kans klein. Met een schuin oog keek ik naar mijn beste vriendin Nadia. Zij trok haar kraag omhoog. 'Het voelt nu wat kouder aan dan vanmorgen of niet soms?' vroeg ze rillend. 'Dat komt eerder door de wind denk ik.' antwoordde ik. 'Laten we dan gauw naar binnen gaan dames.' stelde Hilda voor. We stemden er alle drie mee in en al snel stonden we weer in het witte halletje van het vakantiehuisje. 'De armband stop ik snel in mijn koffer. Anders valt het misschien op.' gaf ik aan terwijl ik mijn jas open ritste en de ingepakte armband tevoorschijn haalde. Het cadeaupapier was gelukkig nog heel gebleven. Geen enkele kreukel of scheur was te zien. 'Goed idee, Carmen. Zal ik jouw jas dan voor je ophangen?' Met een glimlach kwam Anita voor mij staan nadat ik knikte. Ze reikte haar hand uit zodat ze mijn jas aan kon pakken. Ik gaf haar ook mijn sjaal. Mijn koffer pakte ik onder de kapstok vandaan en maakte die open. Het pakje met de armband deed ik erin. Hilda pakte de deurklink van de binnendeur, maar wachtte totdat ik mijn koffer weer onder de kapstok schoof. 'Gelukt?' vroeg ze voor de zekerheid. 'Ja, we kunnen naar binnen.' 'Ik ben wel benieuwd wat de mannen gedaan hebben in de tijd dat wij er niet waren.' zei Nadia nog voordat Hilda de deur opende. 'Dan vraag je het ze toch?' lachte Hilda. We liepen achter elkaar de grote ruimte in. Ik was weer eens de laatste, zoals gewoonlijk. 'Kijk aan, onze dames zijn er weer.' begroette Mark ons met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij stond naast de grote bank. Nick en Jochem zaten op de twee donkergrijze stoelen. Die hadden ze dicht bij elkaar gezet. Dennis zat voorovergebogen, naar de andere twee jongemannen gericht, op de salontafel. Het was alsof ze net een serieus en diepgaand gesprek gevoerd hadden. Toch keken ze lachend naar ons op. Dennis was de eerste die in actie kwam. Hij stond op en liep gelijk naar Nadia. Anita liep naar Jochem. 'Hebben de dames zin in thee of koffie?' vroeg Mark terwijl hij en Hilda naar de keuken liepen. Zowel Anita als Nadia reageerden dat zij wel zin in thee hadden. Ik reageerde niet. Ik bleef staan met mijn ogen naar de grond gericht. Niet wetende wat ik moest doen. 'Maak voor Carmen ook maar een kopje thee klaar. Ik denk dat ze dat wel kan gebruiken.' hoorde ik Hilda tegen Mark zeggen. 'Ze heeft wat dingen gehoord die ze nog niet wist.' zei ze erachteraan op een iets zachtere toon.

Hilda startte de motor van het busje en reed gelijk van het parkeervak af. Ze reed met een lage snelheid over het gehele vakantiepark om bij de uitgang te komen. De gehele weg van het vakantiepark was eenrichtingsverkeer. Bij de poort van de uitgang liet de bewaker ons door. Het was dezelfde als bij onze aankomst. Hilda reed het parkeerterrein af en reed vervolgens de straat op, in de tegenovergestelde richting van waar wij vandaan kwamen. 'Zeg Carmen, kun je mij echt niks vertellen over waar Dennis dat geld vandaan wil halen?' vroeg Nadia smekend. Ze zat naast mij op de bank en schuin achter Hilda. 'Nee, sorry. Dat moet hij zelf doen, vind ik.' 'Maar jij denkt te weten waar het vandaan komt.' hield Nadia vol. 'Dat denk ik ook, maar ik kan er pas iets over vertellen wanneer Dennis het aan jou verteld heeft.' 'Waarom toch zo geheimzinnig? Het is al net zo geheimzinnig als de sieraden die jullie dragen. Daar wil je ook al niks over vertellen.' 'Misschien is het verstandiger dat Dennis en Carmen daar eerst samen over praten voordat zij jou vertellen hoe het zit.' kwam Hilda tussenbeide. Ze keek in de spiegel naar ons. Anita keek bezorgd achterom. Zij zat op de bijrijdersstoel. Ik legde een hand op Nadia haar schouder te geruststelling. 'Als ik straks met Dennis erover ga praten, wil jij dan jouw nieuwsgierigheid nu laten voor wat het is?' 'Oké.' zuchtte ze. 'Kun je mij dat beloven?' Ik knikte. De mondhoeken van Nadia krulden iets omhoog. Haar ogen straalden echter onzekerheid uit. Alsof ze mij niet helemaal geloofde op mijn woord. Toch maakte ik belofte niet voor niks. Ik wou geen geheimen hebben tegenover mijn beste vriendinnen, ondanks dat ik die wel had. Alleen was het een onderwerp waar niet zomaar over gepraat kon worden. Zoiets stond zelfs in de brief van mijn ouders, die in het pakje zat welke Dennis en ik hadden gekregen van Jack. Daarom kon ik mij wel houden aan de belofte aan Nadia dat ik met Dennis ging praten, maar ik kon haar niet beloven dat ik haar ook maar iets over de afkomst van dat geld kon vertellen. Dat moest ik echt met Dennis bespreken. Dat gesprek moest wachten tot nadat wij weer terug waren in het huisje. Ik hoopte maar dat Nadia echt haar geduld daarvoor kon opbrengen. 'Dames, we zijn er.' onderbrak Hilda mijn gedachten. Ze reed langzaam door een winkelstraat, wat mij verbaasde. In alle winkels die we voorbijreden was het donker. Toch stonden er auto's in de straat. Achter één van die auto's parkeerde Hilda het busje en schakelde de motor uit. Ze draaide zich zodanig om dat ze iedereen aan kon kijken. Ze wees daarbij in de richting van wat er zich voor het busje bevond. 'Als jullie een stukje vooruit lopen zien jullie vanzelf de winkel die onze goede vriend runt. Hij is als enige open voor jullie drieën. In elk geval speciaal voor Carmen. ' legde Hilda uit met een glimlach. 'Ga jij niet mee mam?' Anita was verbaasd. 'Ik blijf in het busje op jullie wachten. Ik vind het beter dat jullie als vriendinnen met Carmen naar binnen gaan en haar bijstaan in haar keuze.' 'Oké. Laten we dan maar uitstappen.' zei Anita. Ze opende de deur naast zich, stapte uit en sloot de deur weer. Nadia kwam ook gelijk in actie en stapte kort na Anita uit. Ik volgde al snel en sloot de schuifdeur van het busje. 'Ik ben benieuwd over welke winkel mijn moeder het heeft.' Anita keek mij bedenkelijk aan. Nadia legde een arm over mijn schouders en een arm over de schouders van Anita. Ik keek in de richting van waar Hilda eerder heen gewezen had. Iets verderop zag ik licht in een aantal winkelramen. 'Daar is het volgens mij.' wees ik naar de ramen. Nadia haalde haar armen van onze schouders. Gezamenlijk liepen we erheen. Het bleek een juwelierszaak te zijn. Boven de ramen hing een gevelbord met de naam 'Het glanzende pareltje' erop. Wel een toepasselijke naam voor een juwelierszaak vond ik. Ik keek even opzij naar mijn vriendinnen en zag dat zij naar binnen keken. 'Dus hier werkt die goede vriend van mijn ouders?' vroeg Anita bedenkelijk. Het was meer een veronderstelling dan een vraag. 'Blijkbaar. Het is wel een luxe juwelierszaak.' veronderstelde Nadia. Ik keek naar binnen. Nadia had gelijk. Binnen zag het er erg luxe uit. Er stond een man met zijn rug naar de ramen gedraaid. Wat mij opviel was zijn lichaamsbouw. Die deed mij sterk denken aan de lichaamsbouw van Nick, maar deze man was kleiner dan Nick. 'Zullen we naar binnen gaan?' vroeg Nadia. 'Anders denken ze dat wij gluurders of zoiets zijn.' 'Je hebt gelijk, Nadia. Ik ben benieuwd of ik iets geschiktst kan vinden.' zei ik vertwijfeld. 'Hoezo? Je vindt vast wel het geschikte sieraad voor hem.' Anita’s stem klonk alsof ze heel overtuigd was van hetgeen wat ze zei. 

Hij stond met zijn rug naar de deur waardoor hij mij niet zag. Hij pakte net zijn deken in zijn backpack. Hij had zich inmiddels omgekleed en hij zag er schitterend uit in zijn zwarte pak. Al zag ik hem van achteren. Ik staarde naar hem totdat hij zich omdraaide. "Hey lieffie, je bent er weer." begroette hij mij vrolijk. Van schrik liet ik alles uit mijn handen vallen. Hij zag er nog prachtiger uit dan in mijn verbeelding. Onder zijn colbert had hij een wit overhemd aan waarvan de bovenste knoopjes los waren. Zijn haren waren grotendeels naar één kant gekamd. Alles bij elkaar gaf hem een nonchalante look. Nick kreeg grote ogen waarin bezorgdheid te zien was. "Wat is er?" vroeg hij nadat ik mijn handen voor mijn mond sloeg van verbazing. Ik kon niks uit mijn mond krijgen, zo geweldig zag hij eruit. Alsof hij van de cover van een bekend modeblad afkwam, zo rechtstreeks mijn kamer in. Ik kreeg het gevoel dat ik flauw kon vallen. Nick zag het en kwam naar mij toe en pakte mijn handen. "Wat is er lieffie?" "Jij… jij… ziet er… pr… pr… prachtig uit." hakkelende ik. Nick zijn ogen begonnen te glunderen. "Meen ja dat?" "Ja…" piepte ik. Daarop pakte hij mijn gezicht beet en kuste hij mij. "Ik hoopte al dat je dat zou zeggen. Ik ben benieuwd hoe jij er straks uitziet. Heb je al iets speciaals voor vandaag?" Ik knikte. "Ja, maar ik… kan het je nog… niet laten zien. Pas nadat ik gegeten heb, want ik heb trek." Er schoot mij ineens iets te binnen. "Nick, de broodjes!" Nick keek mij verrast aan. "Maak je geen zorgen." zei Nick en gelijk bukte hij zich om de broodjes van de vloer te pakken. Ik wachtte even en pakte daarna de twee flesjes water. Wij liepen samen naar mijn bed en gingen zitten. "Welke heb je voor mij meegenomen?" vroeg Nick terwijl hij naar de broodjes keek. "Kies jij maar. Mij maakt het niet zo veel uit." gaf ik aan. Nick koos één van de broodjes uit en liet mij daarna eentje kiezen. De andere legde hij tussen ons in. Zwijgzaam haalden wij de folie van onze broodjes af en we aten die in stilte op. Nadat we klaar waren met eten van alle broodjes was het tijd om mij om te kleden, maar ik wist even niet hoe ik dat moest doen. Ik wou namelijk niet dat Nick mij zag en ik wou ook niet naar beneden gaan om mij in de toilet- en doucheruimte om te kleden. Dan kon iedereen, die in de woonkamer was, mij in mijn jurk zien en dat was nou net niet de bedoeling. "Ehm... Nick?" "Ja, lieffie?" Verrast keek hij mij aan. "Ik ehm... ik wil mij nu gaan omkleden..." Vertwijfeld keek ik hem aan. "Geen probleem, ik zal niet naar je kijken. Dat heb ik gisteren ook al tegen je gezegd. Je hoeft je niet voor mij te schamen, maar als jij je toch ongemakkelijk voelt kun je misschien achter de kastdeur omkleden. Ik beloof je dat ik sowieso de andere kant op zal kijken totdat je klaar bent." "Dank je." Een onzekere glimlach verscheen op mijn gezicht. "Als ik je moet helpen met iets, moet je het maar zeggen." Hij stond op en pakte mijn hand zodat ik op kon staan. "Dat zal niet nodig zijn." zei ik vertwijfeld. Ik was er niet helemaal van overtuigd dat ik zijn hulp niet nodig had. De jurk die ik uitgekozen had voor deze dag had ik maar één keer eerder aan gehad en die keer hielp Anita mij.