#67 Antwoorden (2)

Nick nam mij aan zijn hand mee naar beneden, maar liet mij onderaan de trap weer los. Met een arm om mijn middel voerde hij mij een stukje mee door de gang, richting de doorgang naar de grote ruimte. In de verte werd er volop gekletst. ‘Zijn wij dan toch de laatsten? Ik hoor Anita, Dennis... en Jochem... en Nadia.’ zei ik. ‘Ja, ik geloof het wel. Dan zijn ze in de tussentijd dat wij boven waren naar keuken gegaan. Dat is helemaal niet erg hoor.’ antwoordde Nick. In een vloeiende beweging liep hij zodanig om mij heen dat hij voor me kwam te staan. Hij keek mij diep in ogen aan voordat hij zich vooroverboog en me op mijn lippen kuste. ‘Niet hier Nick. Straks zien ze ons nog.’ fluisterde ik nadat zijn lippen zich van mij losmaakte. ‘Niemand kan zien dat ik je een kus geef. Wat maakt dat nou uit?’ Nick wreef met zijn handen over mijn rug. ‘Ik eh… ik wil niet…’ ‘Dat ze ons betrappen?’ maakte Nick mijn zin af. Ik knikte bijna onzichtbaar. ‘Maar iedereen weet toch dat wij een relatie hebben? Dus…’ ‘Jawel, maar…’ Onzeker glimlachte ik naar hem. Ik wilde onze relatie op de een of andere manier nog steeds geheimhouden. Al wist ik zelf niet zo goed waarom. ‘Schaam jij je voor ons of juist alleen voor mij?’ Nick legde zijn handen op mijn wangen. Zijn lichtbruine ogen fonkelden als kaarsjes, alsof hij probeerde diep in mijn ziel te komen. ‘Nee… dat niet, maar ik…’ ‘Dan is er toch niks aan de hand?’ Nick kuste, voordat ik kon reageren, op mijn lippen. ‘Ik neem je nu gewoon mee naar de eettafel en niemand zal het vreemd vinden als ik je zou kussen’ zei Nick grijnzend. ‘Jij bent mijn vriendin en daar wil ik vanaf nu geen geheim meer van maken.’ Hij liet zijn handen zakken tot aan mijn heupen en voerde mij mee naar de eettafel. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder aan. Mijn favoriete geurtje drong gelijk mijn neus binnen, zijn parfum. Eerst leek niemand ons op te merken totdat mijn surrogaat vader, Mark, zijn blik op ons richtte en zijn gesprek met Dennis, die recht tegenover hem zat, onderbrak. ‘Daar zijn jullie.’ zei Mark met een glinstering in zijn ogen. Na zijn uitspraak draaide iedereen zich in onze richting. ‘Kom erbij zitten. Dan kunnen we met het ontbijt beginnen.’ Mark glimlachte breed. Nick kuste plotseling op mijn wang. Mijn wang werd er warm van. Iedereen zag het. Ze glimlachten allemaal, maar niemand zei iets. Jochem, die rechts aan het uiteinde van de eettafel zat, was de eerste die zijn blik afwendde. Hij pakte een pak melk en schonk de inhoud ervan in zijn witte mok. De gezichtsuitdrukking van mijn broer Dennis was het meest opmerkelijk. Zijn welbekende gezichtsuitdrukking van wanneer hij iets vertederends zag. Zowel hij als Nadia zat half omgedraaid op de grijze stoel. ‘Blijf daar toch niet zo staan jullie twee.’ verbrak Hilda de stilte. Nick liet mij los en na nog een kus op mijn wang liep hij naar de andere kant van de eettafel. Ineens viel het mij op dat we niet naast elkaar konden zitten. Nadia schoof de nog vrije, lichtgrijze stoel links naast haar naar achteren en klopte op de zitting. ‘Kom je gezellig naast mij zitten?’ vroeg ze alsof ik nog een keus had, welke ik niet had. De rest van de stoelen was al bezet en Nick ging op de andere vrije, lichtgrijze stoel rechts naast Mark zitten. Links naast Mark zat Hilda, de vrouw van Mark. Nadat ik was gaan zitten schoof Hilda een schaal met broodjes naar mij toe. ‘Hier, neem jij maar als eerste een broodje. Je lievelingsbroodjes liggen er ook bij.’ zei ze vriendelijk. ‘Zijn ze versgebakken?’ vroeg ik nadat ik een warm Kaiserbroodje pakte. ‘Ja, die hebben ze een kwartier geleden gebracht.’ antwoordde Hilda. Ik richtte mijn blik weer op mijn broodje die ik langzaam opensneed. De herinneringen van de vorige dag kwamen weer tevoorschijn in mijn hoofd. Het geklets van de anderen vervaagde naar de achtergrond. Ik herleefde alles weer. Dat ik weer in die juwelierszaak stond. Dat de eigenaren mij al kenden en mijn ouders. Van kleins af aan, zeiden ze. Ik herkende ze niet. ‘Waar zit jij met je gedachten?’ vroeg Anita. Ze zat aan het andere uiteinde van de eettafel. Ze duwde tegen mijn linkerschouder. ‘Huh, wat?’ Mijn ogen schoten omhoog. ‘Heb jij al antwoorden gekregen van Nick?’ Anita boog zich iets voorover. Haar ogen werden kleiner. ‘Nog niet. Vandaag wil Nick mij antwoorden geven,’ zei ik zacht. ‘maar hij wil ook dat ik vandaag met hem meega naar zijn ouders.’ Mijn stem werd iets luider. Toch leek niemand anders, dan Anita en Nadia, te horen wat ik zei. ‘Daar krijg je toch geen antwoorden mee?’ vroeg Anita. Kleine rimpels verschenen op haar voorhoofd. ‘Ik twijfel of ik dat wel moet doen.’ zei ik zacht. Ik sloeg mijn ogen neer. Ik voelde en zag dat er een hand op mijn rechterhand gelegd werd. 'Ga met hem mee, lieverd. Je krijgt je antwoorden wel.’ zei Hilda. Verdwaasd keek ik op. 'Maar mam, we zouden toch met ons allen de kerst doorbrengen.’ bracht Anita ertegenin. ‘Dat weet ik lieverd, maar het is hun eerste kerst samen.’ 'Maar dat heb ik toch ook met Jochem?’ ‘Klopt, maar Carmen heeft Nick al heel lang niet gezien.’ Hilda legde haar vrije hand op haar dochters schouder. Anita liet haar hoofd zakken. ‘Dat is waar.’ zuchtte ze. ‘Zal ik jullie brengen?’ vroeg Mark. Gelijk draaide ik mijn hoofd in zijn richting. Hij keek hen en weer tussen mij en Nick. Nick zijn ogen glinsterden, maar zei niks. ‘Goed, je mag ons wel brengen.’ zuchtte ik. Nick glimlachte breed. 'Goed, dan is dat geregeld. Hoe laat willen jullie heen?’ vroeg Mark. Hij draaide zijn gezicht naar Nick. ‘Ik dacht eraan om direct na de lunch, dus zo rond één uur, te vertrekken. Dan zijn we daar ongeveer rond drie uur. Voordat ik terugkeerde naar Nederland heb ik even contact met ze gehad. Ze hoopten dat ik vandaag naar ze toe zou gaan. Mam zei dat ik dan rond drie uur welkom ben en ik mocht Carmen meenemen. Ik heb gezegd dat ik het nog laat weten of ik kom.’ ‘Dat moet je gewoon doen, joh.’ mengde Jochem zich in het gesprek. Hij boog zich voorover en keek Anita aan. ‘Wil jij met mij mee naar mijn ouders, schatje?’ vroeg hij aan haar. Anita had weer die kleine rimpels op haar voorhoofd toen ze opzij keek. ‘Mam...?’ ‘Ga maar lieverd. Wij zien jullie vanavond wel weer en anders morgen. Wij blijven hier en zien jullie vanzelf wel terugkomen.’ Hilda wreef over beide bovenarmen van haar dochter. ‘Voor ons wordt het lastig om naar mijn ouders te gaan.’ zei Nadia vanuit het niets. ‘Ze zijn in Oeganda. Daar verblijft mijn broer momenteel. Dus blijven wij hier.’ ‘Dan vermaken we ons wel met ons vieren.’ Hilda glimlachte. ‘Hoe laat willen jullie bij jouw ouders zijn?’ Mark draaide zich naar Jochem. ‘Rond twee uur zou ik daar willen zijn. ‘Zal ik jullie ook afzetten?’ ‘Je hoeft ons niet af te zetten. Ik regel wel een taxi. Anders moet je flink omrijden. Mijn ouders wonen in een heel andere plaats dan Nick zijn ouders.’ Jochem wuifde met zijn hand en schudde met zijn hoofd. 'Prima. Ik wil jullie best brengen.’ ‘Heel aardig van u, maar het hoeft echt niet. We redden ons wel.’ Er viel een korte stilte voordat het gezamenlijke gesprek weer verder ging. We hadden het voornamelijk over dagelijkse koetjes en kalfjes.