#56 Kerstochtend (2)

Hij stond met zijn rug naar de deur waardoor hij mij niet zag. Hij pakte net zijn deken in zijn backpack. Hij had zich inmiddels omgekleed en hij zag er schitterend uit in zijn zwarte pak. Al zag ik hem van achteren. Ik staarde naar hem totdat hij zich omdraaide. "Hey lieffie, je bent er weer." begroette hij mij vrolijk. Van schrik liet ik alles uit mijn handen vallen. Hij zag er nog prachtiger uit dan in mijn verbeelding. Onder zijn colbert had hij een wit overhemd aan waarvan de bovenste knoopjes los waren. Zijn haren waren grotendeels naar één kant gekamd. Alles bij elkaar gaf hem een nonchalante look. Nick kreeg grote ogen waarin bezorgdheid te zien was. "Wat is er?" vroeg hij nadat ik mijn handen voor mijn mond sloeg van verbazing. Ik kon niks uit mijn mond krijgen, zo geweldig zag hij eruit. Alsof hij van de cover van een bekend modeblad afkwam, zo rechtstreeks mijn kamer in. Ik kreeg het gevoel dat ik flauw kon vallen. Nick zag het en kwam naar mij toe en pakte mijn handen. "Wat is er lieffie?" "Jij… jij… ziet er… pr… pr… prachtig uit." hakkelende ik. Nick zijn ogen begonnen te glunderen. "Meen ja dat?" "Ja…" piepte ik. Daarop pakte hij mijn gezicht beet en kuste hij mij. "Ik hoopte al dat je dat zou zeggen. Ik ben benieuwd hoe jij er straks uitziet. Heb je al iets speciaals voor vandaag?" Ik knikte. "Ja, maar ik… kan het je nog… niet laten zien. Pas nadat ik gegeten heb, want ik heb trek." Er schoot mij ineens iets te binnen. "Nick, de broodjes!" Nick keek mij verrast aan. "Maak je geen zorgen." zei Nick en gelijk bukte hij zich om de broodjes van de vloer te pakken. Ik wachtte even en pakte daarna de twee flesjes water. Wij liepen samen naar mijn bed en gingen zitten. "Welke heb je voor mij meegenomen?" vroeg Nick terwijl hij naar de broodjes keek. "Kies jij maar. Mij maakt het niet zo veel uit." gaf ik aan. Nick koos één van de broodjes uit en liet mij daarna eentje kiezen. De andere legde hij tussen ons in. Zwijgzaam haalden wij de folie van onze broodjes af en we aten die in stilte op. Nadat we klaar waren met eten van alle broodjes was het tijd om mij om te kleden, maar ik wist even niet hoe ik dat moest doen. Ik wou namelijk niet dat Nick mij zag en ik wou ook niet naar beneden gaan om mij in de toilet- en doucheruimte om te kleden. Dan kon iedereen, die in de woonkamer was, mij in mijn jurk zien en dat was nou net niet de bedoeling. "Ehm... Nick?" "Ja, lieffie?" Verrast keek hij mij aan. "Ik ehm... ik wil mij nu gaan omkleden..." Vertwijfeld keek ik hem aan. "Geen probleem, ik zal niet naar je kijken. Dat heb ik gisteren ook al tegen je gezegd. Je hoeft je niet voor mij te schamen, maar als jij je toch ongemakkelijk voelt kun je misschien achter de kastdeur omkleden. Ik beloof je dat ik sowieso de andere kant op zal kijken totdat je klaar bent." "Dank je." Een onzekere glimlach verscheen op mijn gezicht. "Als ik je moet helpen met iets, moet je het maar zeggen." Hij stond op en pakte mijn hand zodat ik op kon staan. "Dat zal niet nodig zijn." zei ik vertwijfeld. Ik was er niet helemaal van overtuigd dat ik zijn hulp niet nodig had. De jurk die ik uitgekozen had voor deze dag had ik maar één keer eerder aan gehad en die keer hielp Anita mij.

Onzeker liep ik naar mijn kledingkast en opende beide deuren. Eentje om te voorkomen dat Nick mij zag en achter de andere hing mijn jurk. Een mooie rode mouwloze jurk met een uitlopende rok. De jurk was lang genoeg dat de driekwart lange rode legging die ik eronder aantrok niet te zien was. Die trok ik uit voorzorg aan vanwege de kou buiten en niemand kon dan zien wat voor ondergoed ik aanhad. Ook dat was in het rood, maar heel simpel in vergelijking met mijn jurk. Ik ging vooral voor het comfortabele van het setje. Ik was sneller klaar dan ik had verwacht, maar ik had toch een probleem. Hetzelfde probleem als de vorige keer dat ik de jurk aanhad, maar voordat ik Nick wou vragen om hulp bukte ik mij naar de spullen onder in de kast. Bovenop de doos, die Dennis en ik meegekregen hadden van de rechercheur, lag het sieradendoosje waar de ketting en armband van mijn moeder inzaten. Ik pakte het op en ging weer rechtop staan. "Ehm... Nick?" "Ja, lieffie?" "Ik ehm... heb je hulp toch even nodig, denk ik." Onzeker keek ik om de deur heen naar Nick die zich net omdraaide. "Waar kan ik je mee helpen?" Even was ik blij dat hij mijn jurk niet kon zien, maar als hij mij ging helpen dan zou hij de jurk toch zien. Onzeker deed ik beide kastdeuren dicht met mijn vrije hand en sloeg mijn ogen neer. Bang dat hij mijn jurk totaal niet mooi vond. "Wil je mijn rits dichtdoen?" vroeg ik met een trillende stem. "Wauw! Wat ben jij... prachtig. Echt... Wauw! Ik wil je rits maar al te graag dichtdoen." Voorzichtig deed ik mijn hoofd omhoog. Ik geloofde hem niet, totdat ik zijn blik zag. Hij glunderde enorm en hij had de breedste glimlach die ik ooit van hem gezien had. Mijn mondhoeken krulden langzaam omhoog terwijl hij naar mij toeliep. Hij ging achter mij staan en legde mijn haren over mijn linkerschouder die ik vervolgens pakte met mij vrije hand. Als vanzelf deed ik mijn kin op mijn borst. Het sieradendoosje drukte ik tegen mijn buik aan. Voorzichtig ritste hij mijn jurk dicht. Daarna gleden zijn handen om mijn middel over de gladde stof van de jurk en trok hij mij langzaam tegen zich aan. Hij raakte daarbij het sieradendoosje aan. "Wat heb je daar?" Nick zijn mond kwam vlakbij mijn oor. "Oh ehm… dat is iets speciaals." "Het ziet eruit alsof daar een ketting inzit. Kan ik je daar ook bij helpen?" vroeg hij zacht. De vlinders in mijn buik werden weer actief bij het idee dat hij mijn moeders ketting om mijn hals deed. Toch was mijn antwoord anders dan hij misschien verwachtte "Nee, dat is niet nodig. Later misschien." "Je ziet er hoe dan ook echt fantastisch uit. Met of zonder een ketting." Zijn stem klonk zacht en een beetje opgewonden. Na het horen van zijn compliment fladderden de vlinders in mijn buik nog sneller. Nick drukte zijn lippen op de blote huid in mijn nek. Een zinderende tinteling ging door mijn huid heen op de plek waar hij mij kuste. "Maar ik heb mijn haren nog niet gedaan." gaf ik aan. "Dat wordt vast fantastisch. Ga je dat hier doen?" Ik draaide mij in zijn greep om en knikte. Vervolgens legde ik mijn armen over zijn schouders heen en drukte mijn lippen op de zijne. Ik voelde het puntje van zijn tong, maar voordat ik zijn tong in mijn mond kon toelaten werd er op mijn deur geklopt. "Carmen?" "Ja?" antwoordde ik. Mijn armen gleden van Nick zijn schouders af en zijn handen gleden van mijn middel. Ik zette een paar stappen naar mijn bureau en legde daar het sieradendoosje neer. "Is N… Ben jij klaar?" vroeg Nadia stamelend.

Nick volgde mij naar de deur. Voordat ik de deur opendeed keek ik even achterom naar Nick. Hij stond vlak achter mij. Ik opende de deur op een kiertje zodat ik net Nadia aan de andere kant van de deur zag staan. Nadia kwam schuifelend naar mij toe. "Ik ben niet alleen hier op de overloop. Marijn is er ook. Is hij klaar?" fluisterde Nadia. Ik wist precies wat ze bedoelde. Ik keek achterom naar Nick en gebaarde dat hij zich in de hoek naast de deur moest verstoppen. Zo kon niemand hem zien vanaf de overloop. Snel dook hij in die hoek. Ik richtte mij weer snel op Nadia en zag dat Marijn dichterbij kwam. "Hey Carmen. Ik ga zo naar mijn familie en wil graag nog even gedag zeggen voordat ik weg ben, als je dat goed vindt. Mag ik binnenkomen?" Ik deed de deur iets verder open en stapte uit mijn kamer. Nadia stapte opzij. "Maar natuurlijk mag jij nog even gedag zeggen, maar dat kan toch op de overloop?" zei k onzeker. "Je hebt gelijk. Zeg, wat zie jij er mooi uit! Nick kijkt zijn ogen uit als hij je straks op komt halen." Voorzichtig gaf Marijn mij een afscheidsknuffel. "Ik wil je jurk niet kreuken." was haar verklaring. "Heel veel plezier met Nick vandaag en morgen. Hoe lang blijft hij?" "De hele vakantie en misschien nog wat langer zei hij." "Nou, geniet er maar van zolang hij er is. Ik wens je in elk geval hele fijne dagen toe." zei Marijn met een stralende glimlach voordat ze onze knuffel verbrak. "Jij ook fijne dagen bij jouw ouders." zei ik. Marijn nam ook afscheid van Nadia door haar eveneens een knuffel te geven. "Jij ook fijne dagen." Daarna liep ze naar de trap. "Doe Thomas de groeten van mij en Nick." riep ik haar na. "Van mij ook." riep Nadia. "Zal ik doen. Fijne dagen!" riep Marijn terug. Nadia liep naar de balustrade van de trap en keek eroverheen hoe Marijn naar beneden liep en de deur beneden achter zich sloot. Daarna draaide zij zich om. "Zo, die is weg." Nadia kwam dichterbij. Haar mouwloze jurk kon ik op dat moment goed bekijken. Het was een lange zalmkleurige glitterjurk waarin haar ranke figuur heel mooi geaccentueerd werd. De jurk had een diep uitgesneden V-hals waarbij haar decolleté heel mooi uitkwam zonder dat het te sexy werd. Over haar schouders had zij een mooie bijpassende bolero. Die had ze waarschijnlijk aangetrokken vanwege het koude weer. Vol bewondering bekeek ik haar jurk. "Die jurk staat jou echt prachtig op jouw donkere huidskleur." "Dank je. Jouw jurk is ook prachtig." "Dank je. Ik denk dat Dennis jouw jurk ook prachtig zal vinden. Heeft hij jou al zo gezien?" Nadia knikte. "Hij heeft mij al gezien in deze jurk. Hij heeft mij zelfs geholpen met de rits. Heeft Nick dat ook bij jou gedaan?" Mijn wangen begonnen te gloeien, maar Nadia zag het gelukkig niet. "Dat heeft hij inderdaad." antwoordde ik zacht. "Is hij al klaar?" Het gloeiende gevoel in mijn wangen nam al snel weer af. "Volgens mij wel. Hij ziet er…" Ik kon mijn zin niet afmaken, want Nadia onderbrak mij. "Nick, kom je? Je moet zo naar buiten…" Van schrik draaide Nadia zich om door het geluid dat van beneden kwam. De deur onderaan de trap ging open. Vervolgens klonken er voetstappen op de trap. Nadia keek over de balustrade. "Oh, gelukkig. Jij bent het." zuchtte ze duidelijk opgelucht. Ik vroeg me af tegen wie ze dat zei. Algauw kreeg ik het antwoord. Het was Anita die naar boven kwam. "Mijn ouders zijn er. Is Nick al klaar?" vroeg ze. Ze bleef bovenaan de trap staan. Zij had ook een lange jurk aan. Haar accentuerende jurk was glanzend donkerblauw met een V-hals die minder diep uitgesneden was dan die van Nadia. Haar jurk had aan de linkerzijkant plooien alsof daar de uiteinden van de stof bij elkaar kwamen. Daardoor kreeg de jurk een Asymmetrische lijn. Ik bewonderde haar even. Daardoor schrok ik een klein beetje van Nick die zijn hand om mijn middel legde. Zijn hand maakte de vlinders in mijn buik weer wakker. "Ik ben klaar." antwoordde hij dicht bij mijn oor. "Pak dan gauw je rugzak. Mijn ouders wachten op je. Het is nu tijd dat je doet alsof je Carmen ophaalt zoals we dat afgesproken hebben." spoorde Anita Nick aan. "Ehm… ja. Komt in orde." Zijn hand gleed van middel af en ik hoorde hem mijn kamer ingaan. Een gevoel van teleurstelling kwam omhoog. Ik keek om en zag dat hij net zijn backpack optilde. Hij kwam terug en gaf mij een vluchtige kus. "Wat zijn jullie een prachtig paar samen." zei Anita met een zwijmelende stem. "Dank je." zei Nick. Ik realiseerde me dat het al bijna tien uur moest zijn en draaide mij in de richting van mijn vriendinnen. "Is het al zo laat? Ik heb mijn haren nog niet gedaan en…" gooide ik eruit. "Ik kan je daar wel bij helpen. Dan neemt Anita Nick mee naar buiten waar haar ouders staan te wachten." opperde Nadia. "Kom…"

Ze liep op mij af, legde een arm over mijn schouders en nam mij mee naar mijn kamer. Ik keek achterom en zag Nick samen met Anita langzaam naar beneden gaan. Het liefste wou ik met hem mee. Bang dat hij voor altijd zou verdwijnen. Wat natuurlijk niet gebeurde, omdat wij elkaar niet veel later weer zouden zien. Nadia sloot de deur achter ons en nam mij mee naar de spiegel. Ik pakte de spullen die ik nodig had om van mijn haren een mooi kapsel te maken. Ook pakte ik er nog wat make-up spullen bij. Alles moest perfect zijn voordat ik de deur uitging. Het moest ook perfect zijn voor Nick. Nadia hielp mij goed en met haar hulp duurde het minder lang dan wat ik er normaal voor nodig had. Ik bekeek het resultaat in de spiegel en was blij verrast. Het was beter dan wat ik voor ogen had. Ik bedankte mijn vriendin door haar te helpen met haar kapsel en make-up. Daarna liep Nadia naar haar kamer om haar koffer en winterjas op te halen. Ik haalde mijn volle koffer tevoorschijn. Ik griste mijn winterjas en sjaal van de kapstok op de deur af. Mijn handschoenen zaten in mijn winterjas. Daarna deed ik mijn kamer op slot. Op de overloop wachtte ik op Nadia. Ze kwam samen met Dennis van haar kamer. Hij zag er heel sjiek uit in zijn donkerblauwe pak. Hij had een stropdas om en een lichtblauw overhemd aan onder zijn colbert. Zijn koffer en jas had hij ook al bij zich. Dennis stak zijn rechterhand naar mij uit. "Kijk, Carmen. Ik heb deze omgedaan." zei Dennis. Ik keek naar zijn hand en zag dat hij de ring van onze vader omhad. Ineens realiseerde ik mij dat ik de ketting en de armband van mijn moeder vergeten was. "Het is maar goed dat je mij die ring laat zien. Je helpt mij herinneren. Nadia, kom je mee?" Nadia knikte verbaasd. Dennis glimlachte. Hij begreep wat ik bedoelde. "Waarom moet ik meekomen?" "Ik ben wat vergeten en ik kan je hulp erbij gebruiken." "Oké." Nadia liet haar koffer staan en volgende mij naar mijn kamer. Ik haalde de deur van het slot en liep mijn kamer in tot aan mijn bureau. Nadia volgde mij op de voet. Van mijn bureau pakte ik het sieradendoosje en maakte het open. "Hier ben ik je hulp bij nodig." Ik liet haar de ketting en armband zien. "Oh, wauw. Die passen perfect bij jouw rode jurk." zei Nadia verwonderd. "Vind je?" Nadia knikte bevestigend. "Daar heb ik niet bij stil gestaan. Ik wil deze vandaag en morgen dragen, omdat ze speciaal zijn voor mij. Net zo speciaal als de ring die Dennis draagt. Het is dat hij mij hielp herinneren door zijn ring." vertelde ik. "Hij zei al dat die ring speciaal voor hem is, maar niet waarom. Weet jij dat wel?" "Ja, dat weet ik wel." Nadia zag aan mijn ogen dat ik niet loog. "Toch moet je mij niet vragen waarom, maar aan je lieve vriend. Ik vind dat hij jou dat zelf moet vertellen." "Oké, ik hoopte dat jij mij dat kon vertellen. Zal ik je die ketting dan maar om doen?" Ik knikte. "Ja, daarom wou ik jou ook meenemen. Dennis durft het denk ik nog niet tegen jou te vertellen, omdat hij er nog niet aan toe is." legde ik uit. Ik haalde de ketting uit het sieradendoosje en draaide me om. Nadia legde de ketting om mijn hals. Ondertussen deed ik de armband om mijn linkerarm. "Heeft het met jullie ouders te maken?" vroeg ze nadat ze de sluiting dicht maakte. "Ook dat moet Dennis aan jou vertellen." "Dat is dus een ja." Ik hield mij wijselijk stil. "Je hoeft het me niet te vertellen. Ik vraag het hem nog wel wanneer het zo uitkomt. Wil je mij wel vertellen waarom die ketting en armband zo speciaal zijn voor jou?" Nadia was duidelijk vastberaden, maar ik hield ook vol. "Nog niet. Dat komt vanzelf wel een keer." Nadia draaide mij langzaam om zodat wij elkaar aankeken. "Oké, laat mij eens zien hoe je eruitziet." Ik zette enkele stappen achteruit. "Perfect, die ketting en armband maken het plaatje compleet." zei Nadia met een glimlach. "Hmmm… toch ontbreekt er iets… Heb je nog bijpassende oorbellen?" "Nee. Ik heb wel oorbellen, maar niks wat er goed bij zou passen. Zullen we gaan?" "Ja, anders moeten Anita haar ouders te lang wachten." lachte Nadia.

We liepen mijn kamer weer uit en zagen Dennis ongeduldig met zijn voet tikken. "Tjonge, wat duurt het toch lang met jullie twee." grapte hij. We pakten onze koffers en liepen gezamenlijk naar de trap met Nadia en Dennis voorop. "Wacht even, ik wil mijn jas aandoen." zei ik plotseling. "Waarom?" vroeg Nadia achteromkijkend. " Ik wil niet dat de anderen mij zo zien." "Dat maakt toch niet meer uit? Marijn en Anita hebben jou al gezien in die jurk. Nick heeft je al gezien en wij hebben je al gezien in die jurk. Jochem zal jou straks ook in die jurk zien. Alleen Hugo en Kevin hebben jou nog niet gezien. Dus wat maakt het uit?" stelde Nadia vast. Toch bleef zij staan, omdat ze zag dat ik mijn jas pakte. Ze pakte Dennis bij zijn bovenarm waarmee ze hem tot stilstand bracht. "Maar ik wil niet dat Hugo en Kevin mij in deze jurk zien." zei ik vertwijfeld. " Waarom niet?" "Ik…" " Hugo wil toch niks meer met jou te maken hebben. Tja, maar Kevin dan. Ik zou niet weten waarom Kevin jou niet zo mag zien." Ik probeerde het haar uit te leggen, maar ik kwam niet verder dan "Hij…" en sloeg mijn ogen neer. "Hij voelt meer voor haar dan alleen vriendschap…" viel Dennis mij bij. "Oh… en heeft hij jou dat dan ook verteld?" Vertwijfeld keek ik weer omhoog naar haar. "Niet echt, ik heb het niet eerder opgemerkt totdat Dennis er wat van zei. Ik denk hij gelijk heeft." "Ik weet het wel zeker, sis." "Oké ik begrijp je, maar dan nog hoef jij je toch niet te verbergen? Hij weet toch dat jij met Nick een relatie hebt en niet met hem een relatie wil?" zei Nadia. "Als het goed is wel, want dat heb ik hem al een keer duidelijk gemaakt." legde ik uit.

Nadia keek mij met een schuin hoofd, opgetrokken wenkbrauwen en een betekenisvolle blik aan. "Goed dan. Ik neem mijn jas wel los mee." Dennis zijn mondhoeken krulden iets omhoog. Met een zucht liep naar ze toe. Dennis tilde zijn koffer op en liep langzaam de trap af naar beneden. "Ga jij maar voor mij aan, Carmen. Ik hoor net de buitendeur opengaan. Dat zal vast Nick zijn die jou op komt halen." lachte Nadia. Ik tilde ook mijn koffer op en volgde Dennis. Nadia kwam achter mij aan. Dennis zette beneden zijn koffer en opende de deur. Ik kon door de deuropening zien dat niet Nick op mij stond te wachten, maar dat Anita in het halletje stond en naar ons keek. "Ik vroeg me al af waar jullie bleven." zei ze. "We zijn er klaar voor." gaf Dennis aan. Ik kwam in het halletje rechts naast Dennis staan, zette mijn koffer neer en op het moment dat ik mijn jas en sjaal eroverheen legde ging de deur van de woonkamer open. Waar ik zo voor vreesde gebeurde. Hugo stapte door de deur gevolgd door Kevin. Ik sloeg mijn handen op mijn borst, op de plek waar mijn moeders ketting hing. Alsof ik die wou beschermen. Zowel Hugo als Kevin keken mij met grote ogen aan, maar de blik van Hugo veranderde al snel naar een kwade blik. Net op dat moment ging de buitendeur open en stapte Nick naar binnen. "Hoi… Wat zie jij er prachtig uit Carmen! Ga je met mij mee?" begroette hij mij. De blik van Hugo werd nog kwader voordat ik naar Nick keek. Zijn ogen spuwden vuur. Woest trok hij zijn jas aan die op zijn koffer in de hoek lag. "Ik wil niks meer met jullie beiden te maken hebben!" riep hij uit. "Wat mij betreft is onze vriendschap voorbij Nick!" Hugo griste zijn koffer en liep stampvoetend de deur uit. Iedereen keek hem verbaasd na. Alleen Nick was de enige die iets zei. "Oké, prima. Fijne dagen." Hugo keek hem nog even kwaad aan, maar gaf geen reactie terug. Pas nadat Hugo de buitendeur achter zich dicht trok werd er weer gesproken. "Waarom zei je nou zo gemakkelijk 'Oké, prima.'?" vroeg Dennis. "Ik heb gisteren tegen je zus al gezegd dat de vriendschap tussen hem en mij wat mij betreft ook al over is. Vooral omdat hij haar zo behandeld zoals hij dat gisteren deed. Het telt ook mee hoe hij daarnet reageerde op ons. Als hij er zo makkelijk vanaf wil, dan mag hij gaan." legde Nick uit. "Oké, daar was ik gisteren niet bij. Wil je mij vertellen wat er gisteren gebeurd is?" "Jij was er inderdaad niet bij, maar zullen we het daar straks over hebben als we onderweg zijn?" "Prima, Nick. We moeten nu ook wel gaan." gaf Dennis aan. "Is iedereen klaar voor vertrek?" vroeg Anita. "Ja, ik wel." knikte Nadia. "Ik ook. Ik heb er zin in." antwoordde Dennis. "Ben jij ook klaar, lieffie?" vroeg Nick beminnelijk. "Ik wil mijn jas nog aandoen voordat ik naar buiten stap." antwoordde ik terwijl ik mijn jas pakte. "Kom, ik help je." zei Nick. "Wij gaan alvast. Fijne dagen, Kevin." gaf Nadia en ze nam Dennis mee aan de arm. Anita volgde ze op de voet. Nick nam mijn jas aan en hielp mij in mijn jas als een echte gentleman.

Kevin stond de hele tijd zwijgend en met verbazing toe te kijken. Ineens draaide hij zich om en liep de woonkamer weer in. "Kevin, wacht!" riep ik hem na voordat ik mijn jas dicht wou ritsen. Ik bedacht me geen moment en liep achter hem aan de woonkamer in. Hij ging op de eerste de beste leunstoel zitten die hij tegenkwam. Daardoor zag hij mij niet binnenkomen. Ik ging naast hem staan en keek naar hem. "Ik wou je nog fijne dagen wensen voordat ik vertrek." "Dat valt nog te betwijfelen als ik naar mijn ouders ga zonder… zonder dat ik… Als ik alleen heenga. Jij zult vast wel fijne dagen hebben." mopperde Kevin met zijn gezicht naar beneden gericht. "Klopt het dan dat jij meer dan alleen maar vriendschap voelt voor mij?" "Dat is toch overduidelijk?" Gefrustreerd keek Kevin naar mij op. Zijn ogen waren vochtig. "Maar je hebt het mij nooit verteld." "Ik heb geprobeerd om het je op andere manieren duidelijk te maken, maar elke keer drong het niet tot je door." Kevin zuchtte en sloeg zijn ogen weer neer. "Ik voel zeker meer voor jou dan alleen vriendschap. Ik wil…. Ach, dat gaat toch niet meer gebeuren. Ga nou maar met je vriendje mee. Ik heb de hele vakantie de tijd om na te denken over deze situatie." Zijn stem klonk bitter. Hij besefte dat mijn keuze bij Nick lag en niet bij hem. "Ik heb wel iets bij jou gemerkt. Nadat mijn broer Dennis mij daarop attendeerde ben ik er wat meer op gaan letten en ik heb jou er al een keer in de herfstvakantie op aangesproken." probeerde ik hem duidelijk te maken. Toch voelde ik mij een beetje schuldig, maar waarom eigenlijk? Ik had toch geen wederzijdse gevoelens voor hem? Nee, hij was gewoon een vriend voor mij die ik hielp. "Dat weet ik nog wel, maar mijn gevoelens zijn niet verdwenen. Nu ik jullie twee zo heb gezien, gisteren en vandaag, zal ik het moeten accepteren dat jij... Ach, laat ook maar. Zou je alsjeblieft willen gaan?" Gefrustreerd gooide hij zijn armen over elkaar en draaide zijn gezicht van mij af. "Ik kan jouw gevoelens niet beantwoorden. Ik wil gewoon vrienden met jou zijn, omdat ik je help met je studie en daar wil ik het verder bij laten. Ondanks deze situatie, zoals jij dat noemt, wil ik je toch fijne dagen wensen." Het duurde even voordat hij reageerde zonder mij aan te kijken. "Ja, dank je. Jij ook fijne dagen en je vriendje ook." kwam er geforceerd uit. Verbaasd draaide ik mij in de richting van de deur en zag dat Nick in de deuropening tegen het kozijn leunde. Ik liep naar hem toe en vroeg hem fluisterend: "Hoe lang sta jij hier al?" "De hele tijd." antwoordde hij fluisterend met een vreemde glimlach op zijn gezicht. Ik hoopte maar dat het niks betekende. "Waarom?" vroeg ik hem achterdochtig nadat ik de deur achter mij sloot in de hoop dat Kevin niks hoorde. "Om te zien hoe jullie gesprekje zou gaan. Ik ben blij dat jij zo gereageerd hebt." Hij sloeg een arm om mij heen en nam mij verder mee het halletje in. "Je weet toch dat jij de enige bent waar ik gevoelens voor heb?" "Dat weet ik, lieffie. Jij bent ook de enige voor mij en dat zal altijd zo blijven." Zijn vreemde glimlach verzachtte. "Sinds ik in dit studentenhuis ben komen wonen zijn er vier jongens geweest die interesse in mij hebben getoond. Dat vind ik veel, te veel. Ik kan het niet gebruiken…" "Dat al die mannen jou afleiden." maakte Nick mijn zin af. Hij draaide mij zo dat wij elkaar recht aan konden kijken. "Zoiets ja. Alleen Roy heeft geen interesse getoond, maar dat boeit me niet. Jochem haakte gelukkig al snel af en is nu met Anita. Hugo wil nu niks meer van mij weten. Ook daar ben ik blij om. Alleen jij en Kevin hebben echte gevoelens voor mij. Ik wil geen twee of meer mannen in mijn leven die… een relatie met mij willen." "Je had al moeite met één man in je leven." "Dat weet ik, maar mijn gevoelens voor jou kon ik op de dag van jouw vertrek niet langer ontkennen. Ik wil nu… verder met jou. Het liefst voor de rest van mijn leven." De vreemde glimlach op Nick zijn gezicht was veranderd in een oprechte glimlach. "Dat wil ik ook het liefste, tot de dood ons scheidt." zei hij voordat hij mij een flinke zoen gaf. Ik werd helemaal warm vanbinnen. Voor mijn gevoel duurde de zoen weer veel te kort. "Ik ben zo blij dat jij voor mij gekozen hebt." zuchtte Nick. "Zullen we gaan?" "Ja, ze vragen zich vast al af waarom het zolang duurt." Ik knikte instemmend en wou mijn koffer pakken. Nick zag het en was mij voor. "Laat mij dat maar doen." Als een gentleman nam hij mij en mijn koffer mee naar buiten. "Zeg Nick, dat wat je daarnet zei, dat van tot de dood ons scheidt. Wil jij mij soms ten huwelijk vragen?" Nick keek mij niet en lachte zacht. "Nee, daar is het te vroeg voor. Als het een keer zo uitkomt, dan zou het wel eens kunnen gebeuren dat ik je vraag, maar dat zal de toekomst uitwijzen. Onze toekomst." Ik begon te blozen. Zelf was ik daar ook nog niet aan toe. Zwijgend liepen we naar het busje die door Anita haar ouders gehuurd werd. Haar vader stond ons op te wachten. "Stap in, dan kunnen we vertrekken." spoorde hij ons aan. Hij pakte mijn koffer over van Nick en zette die achterin de bus. "Ga jij maar eerst, lieffie." zei Nick liefdevol. Hij stak zijn hand uit en hielp mij in de bus.

Met elke handeling die hij deed werd ik steeds verliefder op hem. Toch was er ook dat stemmetje in mijn hoofd dat vertelde dat het allemaal te mooi was om waar te zijn. Ondanks dat stemmetje wou ik genieten van dit soort momenten met Nick. Voorin het busje en achter de bestuurdersstoel was nog een bank leeg. Precies genoeg plaats voor Nick en mij. Anita’s vader stapte in het busje en nam plaats op de bestuurdersstoel. "Heeft iedereen er zin in?" vroeg hij achteromkijkend. "JA!!!" werd er luidkeels door iedereen geroepen. Anita’s vader startte het busje en de reis begon. In het begin van de rit zat ik tegen Nick aan. Hij had een arm om mij heen geslagen. Ik kreeg weinig mee van wat er besproken. Ik genoot van zijn warmte, maar naarmate de rit vorderde hoe meer ik meekreeg van de gesprekken. Er werd onder andere gesproken over hoe Hugo zich gedroeg tegenover mij en Nick. Dennis vond het een aanfluiting. Hij vond Hugo een walgelijke klootzak. Daar zaten wij dus op één lijn. Anita’s moeder vond hem nogal arrogant, omdat hij dacht ik zijn vriendin was. Ze was blij dat ik juist iets met Nick had. Ze zei dat op een vreemde, maar liefelijke toon wat eigenlijk niet bij haar paste. Ze was ook blij dat Jochem deze vakantie erbij was. Volgens haar was de groep compleet met Jochem en Nick erbij. Gelukkig ging het niet alleen maar over Hugo en werd er steeds meer gelachen. Het werd zelfs heel gezellig met elkaar. Dat kon nog wat worden voor de rest van de vakantie. De rit leek daardoor korter te duren dan de werkelijke tijdsduur.