#65 Terug naar het heden

Tijdens het hardop voorlezen glijden mijn vingers over de door mij zelfgeschreven regels. Aan mijn eigen handschrift is duidelijk te zien dat het me in die nacht toch best veel moeite heeft gekost om alles op te schrijven. Veel meer moeite dan ik op dat moment dacht. De letters staan soms ver boven de lijntjes en soms eronder en hier en daar lopen de lijntjes dwars door de letters heen. Het eerste stuk, over die eerste kerstdag, valt het nog mee en is het nog redelijk netjes, maar naarmate ik verder lees hoe slechter mijn handschrift wordt. Op andere pagina's staan bijna alle letters zoals het hoort te zijn. ‘Wat heb ik dat toch belabberd geschreven zeg.’ zeg ik. 'Je kunt tenminste je eigen handschrift nog lezen. Voor mij is het nauwelijks leesbaar.' zegt Anita. De frustratie die ik die nacht voelde welt weer even op, maar het verdwijnt al snel weer. Inmiddels heb ik de antwoorden gekregen. Al zijn ze anders dan wat ik toen had kunnen verwachten. Toch ben ik blij dat ik weet hoe het werkelijk zit. Ik kreeg de volgende dag, tweede kerstdag, de antwoorden al. Zelfs op mijn vraag waarom Nick mij geen antwoorden gaf op die eerste kerstdag. Het verklaarde ook gelijk zijn gedrag.

Anita legt een hand op mijn schouder. Ze kijkt me vragend aan zodra ik mijn gezicht naar haar toe draai. 'Heb je elke dag in je dagboek geschreven?' 'In die periode schreef ik bijna elke dag in mijn dagboeken. Ik heb er meerdere.' zeg ik lachend. 'Doe je dat nog steeds?' 'De laatste tijd schrijf ik af en toe nog. Op mijn tiende verjaardag heb ik mijn eerste dagboek van mam gekregen. Kort daarna ben ik begonnen met één keer per week te schrijven. Dat werd steeds vaker toen ik, tegelijkertijd met jou, naar de HAVO ging.' 'Waarom wist ik er in die tijd niks vanaf? Ik was toen toch je beste vriendin? Ben ik nog steeds je beste vriendin?' Ik moet lachen om haar bezorgde gezichtsuitdrukking. 'Tot op de dag van vandaag ben je mijn beste vriendin en zolang er geen vreemde dingen tussen ons gebeuren zal dat ook zo blijven. Dat weet je best Anita, maar iedereen heeft zijn of haar geheimen. Jij toch ook?' 'Dat klopt.' 'Mijn geheim van die tijd is dus dat ik in mijn dagboek van alles opschreef. Vooral de belangrijkste gebeurtenissen heb ik opgeschreven. Meestal schreef ik kort voor het slapengaan. Het gaf mij veel rust om alles van mij af te schrijven voordat ik mijn ogen sloot.' 'Je kon er dus beter op slapen.' zegt Anita nadat ze haar hand van mijn schouder haalt. 'Ja, klopt. Het heeft niet echt als een soort slaapmiddel heeft gewerkt, hoor. Toch sliep ik wel beter dan wanneer ik niet schreef.' Ik glimlach naar Anita. Ze glimlacht hartverwarmend terug. De plooitjes bij haar mondhoeken worden zichtbaar. Al is het minimaal. Ruim twintig jaar geleden had zij die niet. Wijselijk houd ik mijn mond erover. Ze is best kritisch geworden als het om haar uiterlijk gaat. Sinds de havo is zij er steeds meer op gaan letten vanwege de jongens. Dat doet ze nog steeds. Ook al is zij inmiddels al geruime tijd getrouwd met de liefde van haar leven. Zij besteed er meer tijd en aandacht aan dan ik. Mij boeit het soms helemaal niet. Ik heb mijn liefje al langere tijd en ik heb geen behoefte om aantrekkelijk gevonden te worden door wildvreemde mannen. Daar heb ik al de nodige ervaring mee. Ik werd er niet gelukkiger van. Daarnaast vind ik het niet meer zo belangrijk hoe iemand eruitziet. Het innerlijk van de persoon vind ik vele malen belangrijker. Een knap uiterlijk is voor mij meer een mooie bijkomstigheid.

Bovendien zou ik een heel stuk gelukkiger zijn als mijn lieve schat vanavond nog thuiskomt. Hopelijk laat Dennis hem echt gaan. Ik weet hoe belangrijk die klus voor mijn broer is. Ik snap Dennis wel. Als ik in dezelfde situatie zou zitten had ik precies hetzelfde gedacht en gedaan hebben als hij. 'Hey, waar zit je met je gedachten? Nick vond je soms ook een dromer. Daarin ben je niks veranderd.' haalt Anita mij uit mijn gedachten.' 'Uhm, ja, je hebt gelijk.' lachte ik. 'Daarin ben ik zeker niet veranderd. Dat zal denk ik ook niet meer veranderen, denk ik.' 'Dat verwacht ik ook helemaal niet van je. Dat hoort gewoon bij jou.' zegt Anita met brede glimlach. 'Daar heb je gelijk in. Op die eerste kerstdag had ik een aantal momenten dat ik ook zo in mijn gedachten was. Alleen Nick viel het toen op, volgens mij.' leg ik mijn terugkomende herinneringen uit. 'Mij viel het ook wel op, maar ik heb er niks van gezegd.' 'Dat heb je me nooit verteld.' zeg ik verbaasd. 'Waarom niet?' 'Ik dacht het juist beter was om je op die momenten met rust laten. Daarnaast had ik zelf ook vragen, maar ik wilde ermee wachten totdat jij antwoorden gekregen had. We weten inmiddels wat voor antwoorden dat zijn .' Anita kucht een keer. ‘Even wat anders. Hoe vordert het bij Dennis? Ik weet het snoes. Ik heb al eerder gevraagd waarom het langer duurt, maar hoe ver zijn ze nu?' 'Ik heb geen idee hoe ver ze zijn. Ik weet alleen dat ze vertraging hebben opgelopen door iets. Ik weet niet wat dat "iets" precies is. Hopelijk vertelt mijn liefje het vanavond aan mij.' 'Dan vertelt hij vast ook wel hoe ver ze zijn. Houd je me op de hoogte?' 'Wat ben jij toch nieuwsgierig Anita.' 'Hoezo? Ik wil alleen maar weten hoe ver ze zijn. Meer niet.' 'Je weet best wat ik bedoel, schat.' We kijken elkaar even en proberen ons lachen in te houden, maar dat blijkt moeilijker te zijn dan verwacht. We proesten het uit van het lachen.

Tijdens onze lachbui vallen we in elkaars armen en knuffelen elkaar totdat er een vrolijk dansnummer als beltoon te horen is. Anita graait in haar broekzak en haalt haar smartphone eruit. 'Het is mijn schatje. Hij is vast wakker geworden. Ik denk dat hij wil dat ik naar huis kom. Het is namelijk al bijna kwart over vier.' zegt ze verrast. 'Neem dan op.' spoor ik mijn Anita aan. 'Oké.' Ze staat op, schraapt haar keel en begint vervolgens te praten. 'Hmm… oké… Ja dat snap ik… Ja, schatje, ik kom zo naar huis. Mmm... Oké, met ongeveer tien, vijftien minuten kan ik thuis zijn.' Ondertussen zit ik me te bedenken dat de tijd wel erg snel voorbij is gegaan. Hebben we echt zoveel tijd besteed aan het ophalen van de herinneringen aan die kerstdagen? Anita rondt haar gesprek af en steekt haar smartphone weer terug in haar broekzak. 'Mijn liefje wil dat ik naar huis kom, zoals je wel begrepen hebt.' zegt Anita met een blik waarvan ik gelijk weet hoe zij zich op dit moment voelt. Ik ken haar al lang genoeg om al haar gezichtsuitdrukkingen te herkennen. Ze wil graag naar hem toe. 'Ga maar.' zeg ik geruststellend. 'Vind je het niet erg dat ik nu alweer ga?' 'Nee joh. Je wil graag meer weten van Dennis, maar je wil ook naar je liefje toe.' Ik leg mijn handen op haar schouders. 'Morgen mag je gerust weer komen. Dan weet ik vast meer.' 'Oké, Carmen. Ik moet wel even kijken in mijn agenda. Volgens mij heb ik voor morgen wel het een en ander gepland. Ik laat je via WhatsApp wel weten of ik kan en hoe laat ik dan kom.' Ze loopt op me af en omhelst mij. 'Dat is goed. Ik zal het huis toch niet verlaten. Je weet wel waarom.' 'Weet ik snoes.'

Als afscheid knuffelen we elkaar stevig. Enkele minuten later is Anita vertrokken. Wanneer ik de woonkamer weer inloop zie ik dat mijn dagboek nog steeds opengeslagen op de bank ligt. Ik denk na over wat ik kan gaan doen totdat mijn liefje hopelijk thuiskomt. Al snel heb ik mijn besluit genomen. Ik ga weer zitten op de bank en pak mijn dagboek erbij. In gedachten hoor ik de stem van Anita op de dag dat ik haar weer sprak. De dagen na die twee kerstdagen zijn anders verlopen dan wat ik had verwacht. Heel anders. 'Ga je me nu vertellen wat voor antwoorden je hebt gekregen? Ik ben ook wel benieuwd naar hoe je ze hebt gekregen. Die heb je toch op tweede kerstdag gekregen?' 'De antwoorden heb ik inderdaad die dag gekregen. Maar anders dan ik verwacht had.' Ik sla een bladzijde om. De datum van die tweede kerstdag staat in dikke cijfers rechtsboven aan de bladzijde. Het is duidelijk te zien dat ik met mijn pen er meerdere malen over de datum heen geschreven heb. Er staat zelfs een groot uitroepteken achter die ik zelf getekend heb. Links naast de datum staat de titel ANTWOORDEN. Voordat ik weer begin met lezen zeg ik tegen mezelf: ‘Die tweede kerstdag zal ik nooit meer vergeten.' Er is die dag zoveel op mij afgekomen dat ik er behoorlijk van in de war ben geraakt. Nog meer dan die eerste kerstdag. Ook die eerste kerstdag zal ik nooit meer vergeten. Al was ik het kwijt dat het de volgende dag tweede kerstdag moest zijn.