#60 Weer terug

De koude wind blies in mijn gezicht. Enkele bruine afgevallen bladeren ritselden over het betegelde pad dat naar het vakantiehuisje leidde. Het was harder gaan waaien dan die ochtend. Ik trok mijn sjaal iets strakker om mijn hals en over mijn kin. De ingepakte armband stopte ik zo voorzichtig mogelijk onder mijn jas. Gewoon voor de zekerheid. Geen van de mannen mocht het zien, al was die kans klein. Met een schuin oog keek ik naar mijn beste vriendin Nadia. Zij trok haar kraag omhoog. 'Het voelt nu wat kouder aan dan vanmorgen of niet soms?' vroeg ze rillend. 'Dat komt eerder door de wind denk ik.' antwoordde ik. 'Laten we dan gauw naar binnen gaan dames.' stelde Hilda voor. We stemden er alle drie mee in en al snel stonden we weer in het witte halletje van het vakantiehuisje. 'De armband stop ik snel in mijn koffer. Anders valt het misschien op.' gaf ik aan terwijl ik mijn jas open ritste en de ingepakte armband tevoorschijn haalde. Het cadeaupapier was gelukkig nog heel gebleven. Geen enkele kreukel of scheur was te zien. 'Goed idee, Carmen. Zal ik jouw jas dan voor je ophangen?' Met een glimlach kwam Anita voor mij staan nadat ik knikte. Ze reikte haar hand uit zodat ze mijn jas aan kon pakken. Ik gaf haar ook mijn sjaal. Mijn koffer pakte ik onder de kapstok vandaan en maakte die open. Het pakje met de armband deed ik erin. Hilda pakte de deurklink van de binnendeur, maar wachtte totdat ik mijn koffer weer onder de kapstok schoof. 'Gelukt?' vroeg ze voor de zekerheid. 'Ja, we kunnen naar binnen.' 'Ik ben wel benieuwd wat de mannen gedaan hebben in de tijd dat wij er niet waren.' zei Nadia nog voordat Hilda de deur opende. 'Dan vraag je het ze toch?' lachte Hilda. We liepen achter elkaar de grote ruimte in. Ik was weer eens de laatste, zoals gewoonlijk. 'Kijk aan, onze dames zijn er weer.' begroette Mark ons met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij stond naast de grote bank. Nick en Jochem zaten op de twee donkergrijze stoelen. Die hadden ze dicht bij elkaar gezet. Dennis zat voorovergebogen, naar de andere twee jongemannen gericht, op de salontafel. Het was alsof ze net een serieus en diepgaand gesprek gevoerd hadden. Toch keken ze lachend naar ons op. Dennis was de eerste die in actie kwam. Hij stond op en liep gelijk naar Nadia. Anita liep naar Jochem. 'Hebben de dames zin in thee of koffie?' vroeg Mark terwijl hij en Hilda naar de keuken liepen. Zowel Anita als Nadia reageerden dat zij wel zin in thee hadden. Ik reageerde niet. Ik bleef staan met mijn ogen naar de grond gericht. Niet wetende wat ik moest doen. 'Maak voor Carmen ook maar een kopje thee klaar. Ik denk dat ze dat wel kan gebruiken.' hoorde ik Hilda tegen Mark zeggen. 'Ze heeft wat dingen gehoord die ze nog niet wist.' zei ze erachteraan op een iets zachtere toon.

Ik staarde nog steeds naar de grond. Mijn gedachten namen weer de overhand. De wereld om mij heen leek weer te verdwijnen. Met wie wilde ik als eerste praten? Eerst met Nick of toch eerst met Dennis? Maar Dennis had zijn aandacht op dat moment bij Nadia. Dus dat gesprek moest toch maar wachten. Was het dan beter om eerst met Nick te praten? Nee, ik besloot dat ik dat toch pas wilde doen nadat ik met Dennis gesproken had en dan niet alleen over wat Nadia mij eerder vroeg die dag. Ik wilde het met hem vooral over die gebeurtenis in de juwelierszaak praten. Misschien wist hij iets over die twee mensen. Het gesprek met Dennis vond ik daarom toch net iets belangrijker dan het gesprek met Nick, maar voordat ik naar hem toe kon lopen voelde ik een hand om mijn middel heen glijden. 'Waar zit jij met je gedachten, lieffie?' Ik keek op en zag de mooiste ogen waar ik zo enorm verliefd op geworden was. 'Ik uhm...' hakkelde ik. 'Gaat het wel lieffie?' vroeg Nick met bezorgdheid in zijn ogen. Ik sloeg mijn ogen neer. 'Ik moet uhm… wat dingetjes verwerken.' Nick tilde mijn kin met zijn vingertoppen omhoog waardoor hij mij weer recht aankeek. 'Zullen we ons anders even terug trekken op onze uhm… de slaapkamer waar wij uhm… vannacht zullen slapen?' 'Nee, ik krijg zometeen nog een kopje thee hoorde ik net. Daarnaast wil ik eerst met Dennis praten.' Het liefste wilde ik hem vasthouden, maar dat durfde ik ineens niet meer in het bijzijn van alle anderen. Die ochtend in het busje had ik er geen problemen mee, maar ik schaamde mij er ineens voor om de een of andere vage reden. Ik wilde onze relatie weer geheimhouden. Al wist ik niet zo goed waarom. Onzeker draaide ik mijn lichaam van hem af en zette een paar stappen in de richting van de zithoek. 'Wil je dat ik daarbij ben om je bij te staan?' Ik bleef staan door zijn vraag. Waarom wilde hij mij bijstaan? Ik realiseerde mij dat hij onze nogal prille relatie wel heel serieus nam. Alsof hij er al van uitging dat wij voor altijd bij elkaar zouden blijven, terwijl ik daar nog niet zo heel zeker van was. Heel graag wilde ik ook voor altijd bij hem zijn en dat zag ik ook wel zitten, maar ik wist dat er een kans bestond dat het mis kon gaan. Zowel mijn belofte aan mijn ouders als de afstand die er weer kwam tussen Nick en mij, wanneer hij weer terugging naar IJsland, speelden daarbij een grote rol. Daardoor wilde ik het vooral rustig aan doen met onze relatie. 'Liever niet. Het is iets tussen mij en mijn broer. Ik hoop dat je dat niet erg vindt.' 'Nee hoor. Geen probleem.' 'Dank je.' zei ik zacht. Met een schuin oog keek ik over mijn schouder naar hem. Ik durfde hem niet recht aan te kijken. Ik liep naar de tweezitsbank en keek rond. Dennis zat een beetje schuin op de hoek van de grote vierzitsbank. Nadia leunde met haar rug tegen hem aan. Ze had haar schoenen uitgedaan en had haar benen op de bank gelegd. Bezorgd keek ze mij aan. Dennis drukte een kusje op haar schouder. Hij had alleen maar aandacht voor haar. Ik keek verder de ruimte rond. Anita zat inmiddels op de stoel naast Jochem. Hij hield haar niet vast. Toch kuste hij haar haren en had Anita haar hoofd op zijn schouder liggen. Ook zij keek mij bezorgd aan.

tweezitsbank zitten. Ik trok mijn schoenen uit en trok mijn knieën tegen mij aan. Mijn armen sloeg ik eromheen en begon naar de vloer te staren. Ik keek even omhoog op het moment dat Nick voor mij langsliep. Hij zei verder niks. Hij ging naast mij zitten en trok mij voorzichtig, met zijn handen op mijn bovenarmen, tegen zich aan. 'Kom, lieffie.' zei hij zacht. Mijn armen en benen zakten. Zijn rechterhand gleed over mijn buik. Ik liet hem helemaal zijn gang gaan. Ik zat in een soort trance waarbij ik geen weerstand tegen hem kon bieden. In plaats daarvan leunde ik met mijn rug tegen hem aan en legde mijn hoofd op zijn borst. Daarbij staarde ik wat voor mij uit. 'Gaat het wel?' vroeg fluisterend Nick in mijn oor. 'Een beetje…' fluisterde ik terug. 'Wil je er misschien toch over praten?' Ik schudde mijn hoofd en zuchtte. 'Nee, niet hier en niet nu. Ik wil eerst met Dennis praten.' hield ik vol. 'Dus je weet zeker dat jij je niet even terug wil trekken?' Hij klonk bezorgd. 'Dat weet ik zeker.' 'Goed dan, lieffie.' Hij gaf mij een kus op mijn wang. Een zinderende tinteling ging door mijn huid heen. Even sloot ik mijn ogen . lk genoot van zijn kus en zijn heerlijk geurende parfum. Die leek ineens veel sterker mijn neus binnen te dringen dan die ochtend. Plotseling voelde ik een hand op mijn rechterschouder. 'Gaat het, Carmen?' Ik opende mijn ogen en draaide mij naar waar het stemgeluid vandaan kwam. Dennis stond een beetje voorovergebogen en keek mij bezorgd aan. 'Nadia tikte mij net aan. Ze zei dat het misschien een goed idee is om met jou te praten in de slaapkamer die ons toegewezen is in dit huisje.' Ik ging wat rechterop zitten zodat ik mijn broer aan kon kijken. Nick zijn hand gleed van mijn buik naar mijn zij. 'Nick mag er wat mij betreft wel bij zijn, als je dat wil...' Ik schudde mijn hoofd. 'Ik wil eerst iets met jou alleen bespreken voordat ik met hem erover kán praten.' 'Zullen we dat nu gelijk doen?' zijn stem klonk bezorgd. 'Eerst even wat drinken. Straks kunnen jullie met z’n tweeën praten.' onderbrak Hilda mijn broer. Verbaasd keek Dennis naar haar. Zij stond schuin achter hem en had twee verschillende kopjes in haar handen. Ze glimlachte naar hem. Dennis rechtte zijn rug. Mark kwam naast Hilda staan met een dienblad vol kopjes en andere benodigdheden voor de koffie en thee. 'Zo mensen, tijd voor koffie en thee.' verkondigde hij met een glimlach voordat hij naar de salontafel liep en het dienblad erop zette. Dennis liep achter hem aan en ging weer bij Nadia op de bank zitten.

Hilda liep om de bank heen en kwam daarna voor mij staan en reikte mij een kopje thee aan. Ik boog iets naar haar toe en stak een hand uit en pakte om het kopje van haar aan te pakken. Het andere kopje gaf ze aan Nick. Hij liet mij los en kwam ook iets naar voren. Hij pakte het andere kopje van Hilda aan. Zij liep vervolgens naar de andere bank en ging daar tussen Nadia en Mark zitten. Ik wende mijn blik van ze af en klemde mijn beide handen om het kopje heen. Op die manier warmde ik mijn handen aan het kopje. Ik boog iets voorover en staarde weer voor mij uit. Langzaam tilde ik het kopje omhoog naar mijn mond. Al voelde het kopje aan de buitenkant niet heel erg heet aan, toch was de thee te heet om te drinken. 'Wil niets in je thee?' vroeg Nick zacht en dicht bij mijn oor. 'Nee, ik wil eerst proeven of het zonder suiker lekker genoeg is om te drinken. De laatste tijd vind ik dat lekkerder.' Ik keek niet op of om terwijl ik de hete damp van het kopje wegblies. In mijn gedachten speelde de gebeurtenis in de juwelier zich opnieuw af. Nick boog zich ondertussen verder naar voren zodat hij zijn koffie aan kon vullen met wat suiker en melk. Ik zag wel wat hij allemaal deed, maar ik beleefde het in een soort waas. Dat gold ook voor de rest van de wereld om mij heen. Ik hoorde ook niet of er gesprekken gevoerd werden. Mijn gedachten waren weer afgedwaald. Ik begreep nog steeds niks van wat er in de juwelierszaak verteld was en dan voornamelijk door die dame. Ik probeerde daar een logische verklaring voor te vinden. Dat was nog niet zo gemakkelijk. Die dame en haar man kenden Nick, Anita, haar ouders, mijn ouders, Dennis en mij. Ik vroeg me nog steeds af hoe dat kon. Dat zij Anita haar ouders kenden was al wel duidelijk. Zij waren vrienden van elkaar. Dat bevestigde Hilda in het busje. Hoe zat het dan tussen die twee van de juwelierszaak en mijn ouders? De enige verklaring die ik daar voor kon bedenken was dat die twee weleens bij Anita haar ouders op bezoek kwamen en mijn ouders dan toevallig in het kleine dorp tegenkwamen terwijl ze naar Anita haar ouders gingen. Toch klonk dat ook weer heel onlogisch, want hoe wisten zij dan dat mijn ouders zo armoedig leefden? Waren zij dan ook vrienden van mijn ouders? Dat leek mij heel onlogisch, omdat de afstand tussen de juwelierszaak en het huis van mijn ouders zo . Hadden mijn ouders dan verre vrienden waar Dennis en ik geen weet van hadden? In die eerste brief van mijn ouders stond dat zij juist bijna al hun vrienden kwijt waren geraakt. Behoorden die dame, haar man en Anita haar ouders tot die enkele vrienden die ze nog wel hadden? Ineens zag ik de gezichten van Jack en Ashley voor me. Behoorden zij ook tot die enkele vrienden? Waarschijnlijk wel. Dat vermoedde ik al op de dag dat Dennis en ik in dat hotel waren. Dennis en ik hadden ze al een tijdje niet meer gesproken en dat vond ik aan de ene kant wel jammer. Zonder echt te proeven of het lekker genoeg was dronk ik ondertussen van mijn thee. Dat ging volledig op de automatische piloot. Alles van die dag maakte het zo enorm verwarrend dat ik er niet meer uitkwam wat de waarheid was. Dolgraag wilde ik daar zo snel mogelijk antwoorden op krijgen. Die man zei dan wel dat Nick mij antwoorden kon geven hoe hij en zijn vrouw Nick kenden en Hilda zei in het busje ook al dat ik met hem moest praten om die antwoorden te krijgen, maar ik twijfelde. Ik bleef het onmogelijk vinden dat Nick die twee mensen kende. Hij woonde niet eens in de buurt van die juwelierszaak. Ook niet voor zijn studie. Hij had mij een keer verteld in welke plaats hij had gewoond en dat was ruim honderd kilometer bij die juwelierszaak vandaan. Daarom leek het mij zeer onwaarschijnlijk dat hij die twee kende.

Ik was zo in mijn gedachten verzonken dat ik een beetje schrok van de hand die over mijn rug wreef. 'Gaat het echt wel. Ik vind jullie zo stil…' Ik schrok nog meer van Nick zijn stem. Het kopje glipte uit mijn handen. Met veel lawaai viel het op de donkergrijze vloer en brak het in vele scherven. Het kleine beetje overgebleven thee kwam daarbij op de onderkant van mijn rode jurk terecht. Gelukkig was de thee al flink afgekoeld. Ik voelde alleen wat nattigheid door mijn jurk en legging heen. 'Oh nee!' riep ik uit terwijl ik naar het tafereel keek. Het was niet mijn bedoeling dat het kopje kapot viel en al helemaal niet dat mijn jurk nat werd. 'Oh, lieffie. Sorry, ik wou je niet laten schrikken, maar...' verontschuldigde Nick zich. Zijn stem klonk bezorgd. Paniekerig begon ik de thee van mijn jurk af te wrijven, in de hoop dat er geen vlekken achterbleven. Ik wilde de jurk de volgende dag weer aantrekken. Ik had geen extra jurk meegenomen voor deze dagen. 'Wil je misschien iets anders aantrekken?' Verward keek ik opzij naar een overbezorgde Nick en schudde mijn hoofd. 'Nee, niet nodig…' 'Hier schat, een handdoek…' Ineens zag ik dat er een lichtgrijze handdoek naar mij uitgestoken werd. Met mijn ogen volgde ik de arm, die de handdoek vasthield, omhoog en zag het eveneens bezorgde gezicht van Hilda. 'Dank je. Hiermee lukt het vast wel mee.' bedankte ik haar. Ik pakte de handdoek met mijn linkerhand aan. Gelijk begon ik met de handdoek te deppen. Nick zijn rechterhand lag nog steeds op mijn rug. Hij legde zijn linkerhand op mijn linkerhand. Zachtjes kneep hij erin, alsof hij wilde dat ik stopte. 'Wil jij je niet even terugtrekken om iets anders aan te trekken? Dan kunnen we ook even praten.' vroeg Nick zacht. Zijn gezicht kwam dicht bij de mijne. 'Ik wil graag met je praten, omdat ik…' Mijn hoofd ging omhoog en ik keek hem verbaasd aan. Hij wilde met mij praten, maar waarom? 'Maak je geen zorgen, Nick.' Ik was niet degene die hem onderbrak, maar Hilda. Ze legde haar rechterhand op zijn linkerschouder. Zowel Nick als ik keken haar verward aan. 'Ze moet eerst met haar broer praten, maar we gaan eerst iets anders doen. Hoe laat is het trouwens?' Haar stem klonk iets luider terwijl ze haar vraag stelde. Daarbij keek ze naar de anderen. Mark keek op zijn horloge. 'Half vijf is het nu.' 'Fijn, dan is er nog voldoende tijd. Het eten wordt even voor zes uur gebracht.' Ik keek even opzij naar Nick. Zijn gezichtsuitdrukking was iets veranderd. Een mengeling van verbazing en teleurstelling. 'Zullen we de cadeaus erbij halen?' vroeg Hilda. 'Dat lijkt mij een goed idee, lieverd.' reageerde Mark enthousiast. Ik keek in zijn richting en vervolgens naar Dennis en Nadia. Vrijwel gelijk stonden zij als van automatisch op. Zij liepen om de grote bank heen. Al snel volgde Anita. Zij trok Jochem, die weinig zin leek te hebben, mee aan zijn hand. Ze bleven bij de armleuning van de kleine bank staan. 'Zal ik de door jou meegebrachte cadeaus uit jouw koffer halen? Dan kun je jouw jurk verder droog maken en bij Nick blijven om…' Anita keek mij enigszins bezorgd aan. Ik keek naar beneden en zag dat Nick nog steeds zijn hand op de mijne had. Ineens besefte ik weer dat mijn jurk nat was geworden van de thee, dat Nick met me wilde praten en om die reden mij stopte met het droogdeppen van mijn jurk. 'Maar mijn koffer zit op slot.' wierp ik ertegenin. 'Dan geef je mij het sleuteltje van jouw koffer.' 'Oké, die uhm… zit in…' stamelde ik. 'Wacht, ik kom bij je.' Anita liet de hand van Jochem los, die verbaasd achterbleef terwijl Anita naar mij toe liep. Ze kwam achter de bank staan en boog zich voorover. Ik haalde mijn linkerhand onder Nick zijn rechterhand vandaan en schoof naar achteren zodat ik in haar oor kon fluisteren. 'De sleutel zit in de binnenzak van mijn jas.' Anita knikte en rechte haar rug voordat ze weer naar Jochem liep. Daarbij draaide zij zich nog even glimlachend om. Jochem liep een klein stukje naar haar toe en zij pakte zijn hand weer vast. Ze liepen samen naar de deur van het halletje, maar daar lieten ze elkaar weer los en liep Jochem achter Dennis, Mark en Hilda aan. Ze liepen door de opening waarachter zich de slaapkamers bevonden. Anita wierp Jochem nog een luchtkusje toe terwijl ze de deur naar het halletje opende. Daarna verdween zij erdoorheen.

Ik keek de ruimte rond en besefte ineens dat Nick en ik als enigen achtergebleven waren. Met de vingers van zijn linkerhand pakte hij mijn kin beet en draaide mijn hoofd waardoor ik hem wel aan moest kijken. 'Nu hebben we de gelegenheid om te praten.' sprak hij op een zachte toon. 'Nick, ik wil… nee, ik moet eigenlijk eerst met Dennis praten en mijn jurk droog maken.' Ik kantelde mijn hoofd iets achterover waardoor mijn kin loskwam van zijn vingers. Gelijk pakte ik de handdoek weer en depte mijn jurk verder droog. Dat lukte aardig totdat Nick mijn beide handen vastpakte met zijn beide handen. Hij stopte mij op die manier opnieuw. Enigszins gefrustreerd keek ik hem aan. 'Nick, alsjeblieft. Ik heb toch al gezegd dat ik eerst met Dennis ga praten.' 'Dat weet ik lieffie, maar ik maak me grote zorgen om jou. Wat is er tijdens dat uitstapje gebeurd dat je nu zo afstandelijk doet. Zelfs je beste vriendinnen gedragen zich anders...' 'Sorry Nick, maar ik kan je dat nu niet vertellen.' Nick keek mij smekend aan. 'Echt niet. Het spijt me.' voegde ik er zuchtend aan toe. Ik sloeg mijn ogen neer. 'Oké lieffie. Mag ik je wel een kusje geven?' 'Ik ben daar nu niet echt voor in de stemming.' gaf ik aan met een zachte stem. 'Ook niet als ik eentje op je wang geef?' Ik schudde mijn hoofd. Mijn ogen gingen weer omhoog en ik keek hem weer aan, maar voordat ik kon zeggen ook niet op mijn wang had hij zijn lippen op de mijne gedrukt. Abrupt beëindigde ik zijn kus door mijn hoofd achterover te kantelen. 'Nick, alsjeblieft. Ik heb je toch al gezegd dat ik niet in de stemming ben?' vroeg ik geïrriteerd. 'Dat weet ik, maar…' Nick had een bezorgde blik. Ik sloeg mijn ogen opnieuw neer. 'Het is allemaal zo verwarrend dat ik niets begrijp van…' 'Wat er vanmiddag gebeurd is? Wat begrijp je dan niet?' onderbrak Nick mij. 'Van alles wat...' Hij pakte mijn handen iets anders vast en legde de handdoek weg. 'Vertel me alsjeblieft wat er is gebeurd. Misschien kan ik...' 'Nick, alsjeblieft. Hou er alsjeblieft over op! Ik ga eerst met Dennis praten en ik wil nu geen ruzie met jou.' 'Dat wil ik ook niet, maar ik wil je graag helpen.' 'Stop dan met die vragen! Dat zorgt ervoor dat ik... ik... ik...' hakkelde ik gefrustreerd. Nick staarde me stilzwijgend aan. Ik was eigenlijk niet eens zo zeer boos op Nick, maar meer omdat ik geen antwoorden had. Nick wakkerde die frustratie die ik voelde alleen maar meer aan. Hij wilde zo graag helpen waardoor ik begon te twijfelen of ik misschien toch beter eerst met hem kon praten. Die twijfel zorgde voor nog meer verwarring en frustratie. Ik wist me geen raad meer en begon te snikken. Nick zag het en trok mij naar zich toe. Mijn handen legde hij om zijn middel heen waarna hij ze losliet en zijn rechterhand op mijn rug, net onder mijn schouders, legde. Met zijn linkerhand legde hij mijn beide benen op zijn schoot. Hij trok mij daarna nog verder op zijn schoot. Met zijn linkerhand, die hij op mijn wang legde, duwde hij mijn gezicht tegen zijn borst aan. Zijn andere hand gleed via mijn zij naar mijn buik. Op die manier gaf hij mij een troostende knuffel alsof ik een klein kind was die getroost moest worden. Ik sloot mijn ogen en had net besloten om toch eerst met hem te praten. 'Nick, ik wil met jou...' begon ik. 'Sst, je hoeft nu niet met mij te praten. Dat doen we later wel. Jij gaat eerst met Dennis praten na het geven van de cadeaus of na het eten en daarna praten wij met elkaar. Je hebt nu eerst dit nodig.' zei hij geruststellend. Hij bedoelde natuurlijk zijn knuffel Zijn linkerhand legde hij over mijn schouders. 'Ik hou zielsveel van je, lieffie en ik ben er nu voor je.' fluisterde hij in mijn oor. Hij kuste mijn haren. Hij had gelijk. Zijn troostende knuffel was precies datgene wat ik nodig was. Mijn gevoelens voor hem, die even verdwenen waren, kwamen weer naar boven. Wat hield ik toch van deze man. Ik begon te twijfelen of ik Nick misschien toch bij het gesprek met Dennis wilde betrekken. Misschien was het helemaal geen slecht idee om hem er toch wel bij te hebben. De kans om daar een besluit over te nemen kreeg ik echter niet. De anderen kwamen weer binnen. 'Ahw, wat lief.' hoorde ik Nadia liefkozend zeggen. Ik opende mijn ogen en draaide mijn hoofd in haar richting. Nadia kwam net door de deur met haar handen vol cadeaus. Anita kwam tegelijk met haar moeder Hilda naar binnen. Ook zij hadden hun handen vol cadeaus. Ze hadden beiden een glimlach op het gezicht. Ik draaide mijn benen opzij en maakte me los uit Nick zijn troostknuffel om vervolgens naast hem te zitten. Hij liet het allemaal toe. Ondertussen kwam Anita naar mij toe en gaf mij even later alle cadeaus die ik had meegenomen. Zo ook de ingepakte armband voor Nick. Ik legde alles rechts naast mij neer op de bank. Langzaamaan kwamen de andere mannen ook weer naar binnen gewandeld. 'Bedankt, Nick.' zei ik zacht tegen Nick. 'Je hoeft me niet te bedanken. Je had het gewoon nodig.' antwoordde hij zacht.