#66 Antwoorden (1)

Met een winkelmandje, gevuld met shampoo en make-up spullen, liep ik naar de kassa. 'Goedemorgen.' zei de kassière met een nogal luide stem. Ze nam het winkelmandje van mij aan. Gelijk pakte ik mijn portemonnee. 'Goedemorgen.' zei ze nog een keer. Daarna bleven haar lippen alleen maar bewegen. Ze praatte zo zacht dat het slechts gemompel leek. Ik verstond niets meer van wat ze zei en reageerde niet. Waarom bleven mijn lippen stijf op elkaar geplakt? Ineens verhief ze haar stem weer. 'Goedemorgen.' Opnieuw werd haar stem zachter. Haar gestalte vervaagde. Net als de drogisterij waar ik was. De kassière bleef onverstaanbaar doorpraten. Haar stem veranderde langzaam in een mannelijke stem, die met vlagen wel te verstaan was. 'Waar zit je…?' Vaag herkende ik de stem. 'Hey, het is tijd om…' Inmiddels was alles om mij heen verdwenen, behalve die stem. Met mijn ogen knipperde ik meerdere keren totdat er een wazig beeld van een paar lichtbruine ogen verscheen. 'Eindelijk je bent wakker.' zei de stem lachend. Hoezo wakker? Ik ben toch al wakker? 'Ze wachten beneden op je…' ging de stem verder. Wie? Beneden? Ineens streelde er iets over mijn rechterslaap en langs mijn haargrens. Het leek op iemands vinger. Aan de andere kant van mijn gezicht voelde ik een zachte stof. Ik voelde dat mijn lichaamstemperatuur veranderde. Alsof ik ontwaakte uit een diepe slaap. Ik sloot mijn ogen even voordat ik richting mijn benen keek. Die lagen onder een deken. Daar waar de deken ophield zag ik een stel planken. Langzaam drong het tot mij door dat ik op mijn zij in een bed lag.

Zonder te verder te bewegen keek ik naar boven. De kleur op de muren en het plafond herkende ik vaag. Ik deed mijn ogen verder open en liet ze rondgaan totdat mijn blik gevangen werd door de lichtbruine ogen die ik eerder zag. Het gezicht wat erbij hoorde herkende ik wel, maar het duurde even voordat het tot mij doordrong van wie het was. ‘Word je altijd zo wakker als je ergens anders bent?’ De stem en de strelende vinger waren van Nick. Ik was dus niet echt in die drogisterij. Dat had ik gedroomd. Ik knipperde nog een keer met mijn ogen om er zeker van te zijn dat dit geen droom was. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik schor. ‘Weet je niet waar je bent?’ vroeg Nick. Hij staarde mij aan en hij had licht gefronste wenkbrauwen. Wat vooral opviel was dat hij tanden in zijn lip drukte. Dat was ik niet van hem gewend. Ik ging rechtop zitten en keek rond. Ik herkende steeds meer. ‘Je weet echt niet waar je bent.’ concludeerde Nick. Langzaam maar zeker kwam het besef dat het de ochtend was en waar ik was. ‘Maak je geen zorgen. Ik, uh... Het is tweede kerstdag en de tweede dag dat we met ons allen in dit vakantiehuisje zijn.’ Dit was de eerste kerst dat Nick erbij was, besefte ik me ineens weer. Alles van de vorige dag kwam mijn gedachten als een wervelwind bestormen. Ik wist alles weer. Mijn ogen werden groot en mijn mond zakte open. ‘Hoe laat is het?’ vroeg ik nadat ik mijn blik op Nick richtte. ‘Half negen.’ ‘Dan heb ik mij verslapen!’ riep ik uit. Nick begon te lachen. ‘Nee joh. We hebben vakantie en iedereen snapt dat jij moe bent van gisteren. Je bent niet de enige.’ ‘Maar de afspraak was dat we om negen uur met elkaar aan tafel zouden gaan zitten.’ Nick legde zijn rechterhand op mijn linkerschouder. ‘Weet ik, maar ik ben al beneden geweest en ze vinden het niet erg dat we iets later aan tafel komen zitten. Nadia en Dennis zijn ook wat later. Ze hebben wat vertraging opgelopen, zeiden ze.’ ‘Vertraging, hoe dan?’ vroeg ik verbaasd. Dat was ik niet gewend van die twee. ‘Geen idee. Dat wilden ze niet vertellen.’ antwoordde Nick schouderophalend. ‘En Jochem en Anita dan?’ ‘Die waren nog niet wakker. Toen ik bij ze op deur klopte reageerden ze niet en beneden waren ze niet te vinden.’ ‘Oké, maar wie wachten er dan op mij? Je zei namelijk “Ze wachten beneden op je...“, of heb ik met dat verbeeld in een droom?’ Ik schoof met mijn lichaam naar achteren en bijna tegen het hoofdeinde aan. ‘Dat heb je niet gedroomd of verbeeld. Ze wachten inderdaad op jou, maar dat zijn alleen Hilda en Mark.’ ‘Hoe lang wachten ze dan al?’ ‘Nog niet zo lang. Hooguit tien minuten. Ze hebben de tafel al gedekt voor iedereen.’ ‘Gaan we dan wel gezamenlijk ontbijten?’ ‘Dat is wel de bedoeling.’ Nick boog zich naar mij toe. ‘Kom je nog uit je bed of moet ik je eruit halen?’ zei hij bijna fluisterend.

Hij kneep zijn ogen een beetje dicht en zijn mondhoeken krulden iets omhoog. Zijn voorstel klonk best verleidelijk. Even overwoog ik het om erop in te gaan. Toch draaide ik mijn lichaam zo dat ik zelfstandig uit het bed kon. Nick stapte achteruit. Ik legde mijn benen over lage stuk van de bedrand. Mijn voeten zette ik op de één na bovenste trede van de ladder die op die plek bevestigd zat aan het stapelbed. Ik besefte me ineens weer dat het een rechte ladder was. Op de manier waarop ik altijd uit bed stapte werkte natuurlijk niet bij dit stapelbed, omdat ik in het bovenste bed zat. Ik keek Nick onzeker aan. Hij stak zijn armen naar mij uit en kwam dichterbij. ‘Kom, laat me je helpen. Je bent duidelijk niet gewend aan een stapelbed.’ ‘Hey, dat is niet waar. Ik heb…’ protesteerde ik. Nick lachte luid. ‘Kom nou Carmen. Gisteren zei je heel wat anders.’ ‘Maar dat was gisteren. Nu ben ik er wel aan gewend.’ ‘Geloof je het zelf?’ We lachten hartelijk om elkaar. Ik voelde ik me volkomen uitgerust. Nog na grinnikend kwam Nick nog iets dichterbij en legde zijn handen om mijn middel. Met een brede grijns trok hij mij naar zich toe. Voordat het echt tot mij doordrong zoende hij mij vol op mijn mond. Hij pakte mijn handen en legde ze om zijn nek. Hij onderbrak zijn zoen om iets opzij te stappen. Hij legde zijn rechterarm om mijn middel. Ik glimlachte, omdat hij zacht kietelde in mijn zij. Met zijn linkerhand pakte hij mijn benen van onderen vast. Voorzichtig tilde Nick mij op. Een gilletje ontsnapte uit mijn mond. ‘Vertrouw me maar.’ zei Nick geruststellend. Hij kuste me op mijn voorhoofd. Ik klemde mijn armen steviger om zijn nek en legde mijn hoofd tegen zijn schouder aan. Heel beheerst tilde Nick me uit het stapelbed. Het voelde gek genoeg heel vertrouwd. Zijn welbekende parfum drong mijn neusgaten binnen. Ik wilde van dit moment genieten en sloot mijn ogen, maar dat genieten lukte niet helemaal. Nick liet mijn benen zakken waardoor mijn voeten de vloer raakten. Ik keek hem aan en hij glimlachte. Hij hield me bij mijn bovenarmen vast ‘Je bent se… Ik bedoel, ik vind je prachtig in je pyjama…’ hakkelde Nick. Mijn wangen werden warm van zijn vleierij. ‘Je bent zelfs nog prachtiger als je erbij bloost.’ Zijn glimlach werd breder en mijn wangen nog warmer. Vlug keek ik naar beneden. Ik wist nog steeds niet hoe ik op hem moest reageren. Hij tilde mijn kin op en kuste me op mijn lippen. Ik proefde zijn zachte lippen. Zijn handen gleden langzaam naar mijn schouderbladen. Voorzichtig trok hij mij naar zich toe. ‘Zullen we… naar beneden gaan?’ ‘Wat? Ik moet me nog omkleden.’ ‘Zal ik je weer helpen met je jurk?’ ‘Hoe bedoel je?’ ‘Met de rits bedoel ik.’ ‘De jurk wil ik vanavond pas weer aandoen.’ protesteerde ik. ‘Maar we gaan straks naar mijn ouders.’ ‘Daar weet ik helemaal niks van.’ Ik keek Nick verontwaardigd aan. ‘Weet je niet meer dat we het er gisteren over hadden?’ ‘Nee ik… oh wacht. Jawel, je vertelde dat je het een goed idee vond om naar ze toe te gaan, maar we hebben niks afgesproken.’ ‘Uhm, ja… het klopt dat we niks hebben afgesproken. Toch ging ik ervan uit dat je het wel goed vindt en daarom heb ik mijn ouders alvast gebeld.’ zei Nick met een zachte stem. ‘Maar Nick, we zouden toch met ons allen de kerstdagen hier vieren?’ wierp ik ertegen in. Waarom dacht hij toch dat ik het zomaar goed vond? Hij pakte mijn gezicht teder tussen zijn handen en tilde mijn hoofd iets omhoog. Ik verdronk bijna in zijn ogen. ‘Dat weet ik, lieffie. Mijn ouders willen je graag… zien, ik bedoel ontmoeten.’ ‘Dan is er nog iets, Nick…’ ‘Ja?’ ‘We zouden vandaag verder praten en jij zou mij meer duidelijkheid geven.’ ‘Die krijg je ook wel. Ga alsjeblieft met mij mee naar mijn ouders.’ ‘Maar…’ Nick keek mij zo smekend aan dat ik mijn zin niet af kon maken.

Zijn wens inwilligen kon ik echter ook niet. ‘Je twijfelt of jij ze wel wil ontmoeten.’ verzuchtte hij. Hij sloeg zijn ogen neer en liet zijn handen zakken. ‘Ik vind het nogal vroeg om het vandaag al te doen en… Ik ben er nog niet aan toe… denk ik.’ Voorzichtig legde ik mijn handen op zijn wangen. Zachtjes streek ik met mijn duimen over eroverheen. ‘We zijn eigenlijk nog maar anderhalve dag bij elkaar als stel. Vind je het zelf niet wat vroeg?’ Nick zijn ogen straalden een onzekere blik uit. ‘We zijn al langer blij elkaar. Al vanaf de dag dat ik het vliegtuig in stapte. De dag dat je mij de liefde verklaarde. Dat weet je toch?’ Zijn stem klonk zacht en onzeker. ‘Dat weet ik, maar zo voelt het niet voor mij. Ik heb je niet kunnen vasthouden of kunnen zoenen. We konden niet eens met elkaar uitgaan, omdat jij zover weg was. We hebben slechts één keer contact via de telefoon gehad sinds je vertrek. Daarom vind ik het nogal vroeg. Het gaat me iets te snel en je hebt me ermee overvallen.’ legde ik zacht uit. Mijn handen gleden langzaam naar zijn hals. Hij pakte mijn middel vast. ‘Ik snap je. Moet ik mijn ouders afbellen?’ vroeg Nick. Zijn ogen werden vochtig. ‘Dat hoef je niet te doen. Je kunt ook alleen heengaan.’ stelde ik voor. Nick schudde zijn hoofd. ‘Ik ga niet zonder jou naar ze toe. Wil je er alsjeblieft over nadenken?’ vroeg hij. Ik zuchtte. Door zijn smekende gezichtsuitdrukking kon ik hem niet weigeren. Ondanks dat we nog maar slechts anderhalve dag officieel bij elkaar waren kende ik zijn gezichtsuitdrukkingen bijzonder goed. ‘Goed, ik zal erover nadenken. Mag ik nu naar de badkamer?’ Ik kuste hem nadat hij knikte. ‘Ik wacht hier op je. Dan kunnen we samen naar beneden.’ zei hij zacht. Langzaam verscheen er een glimlachje op zijn gezicht. ‘Dank je. Ik kom snel terug.’ Ik kuste hem nog een keer op zijn wang en nadat ik mijn spullen gepakt had snelde ik naar de badkamer.