‘Hier liefie, een ballon!’ Sophietje pakt de denkbeeldige ballon uit mijn hand. ‘Mooi rood is ie, mam’, zegt ze. ‘Kijk, ik heb er ook één, een blauwe’, ga ik verder. ‘Nu gaan we hem opblazen’. Theatraal neem ik diepe happen lucht en blaas het langzaam in de ballon. Sophie volgt me. ‘Nu knopen we ‘m dicht. Lukt het?’ Mijn dochtertje knikt. ‘Dan gaan we ze nu de lucht in laten vliegen. Gooi ‘m maar weg’. Sophie en ik werpen onze ‘ballonnen’ de lucht in. ‘Ze vliegen! Kijk! Ze worden steeds kleiner en kleiner!’. ‘Aaaah’, roept Sophie ineens uit, ‘mijne knapt! Kaboem!’ Dan springt ze op haar bed en maakt ze denkbeeldige ballonnen kapot. Ik bedenk me nu al.. waar zit het uitknopje!

Jennifer, ons zesjarige buurmeisje, is in een rothumeur. Ze is samen met haar moeder bij mij op bezoek om een kookboek te lenen voor een feestje. We proberen haar een activiteit aan te bieden maar ze vindt alles maar voor hoogstens twee minuutjes leuk. Een puzzel, dokter Bibber, een boek… Ook mijn dochter Sophie heeft haar pogingen om met haar te spelen al snel opgegeven. ‘Wil je pakkertje doen?’ ‘Néé!’. ‘Wil je met de poppen?’ ‘Néé!’ Haar moeder geneert zich en wil een andere keer terugkomen. ‘Maar je feest is al morgenavond!’, herinner ik haar. Jennifer hangt ondertussen aan haar arm te trekken. De buurvrouw kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar haar dochter.

‘Ik wil niet naar school’,  moppert mijn zoon vanuit de bank als ik hem vraag zijn kleren aan te doen. ‘Ik wil vandaag bij jou blijven en spelen’, gaat hij verder. En voor ik kan zeggen dat het niet kan, zegt hij dat hij heel stil zal blijven zodat ik mijn werk kan doen. Even overweeg ik hem zijn zin te geven. Ik kijk wat ik perse voor vijf uur af moet hebben en wat ik vanavond nog kan doen. Maar dan bedenk ik me dat ik de verkeerde boodschap geef om hem thuis te houden. Soms moet je tenslotte ergens overheen stappen. Iets overwinnen.

‘Ik snap dat je thuis wil blijven’, zeg ik uiteindelijk, ‘Maar we moeten nog  even doorzetten. Over een paar weekjes hebben we vakantie!’ Zuchtend staat hij op en sjokt naar zijn slaapkamer.  Ik tuur naar de bizzyboard. Eigenlijk voelen die paar weekjes nog best lang. Ook ik ben er wel aan toe om niet gewekt te worden door de wekker maar door vrolijke kinderstemmetjes die aan het spelen zijn. Relaxed ontbijten en een bad in plaats van een snelle douche…

Dan word ik uit mijn dagdromerij gewekt door mijn dochter die al springend mijn aandacht trekt. ‘Mama, mama!’,  roept ze, ‘ik vroeg waar mijn gymtas was!’  ‘Sorry’,  antwoord ik, ‘ik was even in gedachten. Je tas ligt bij de voordeur’.  Mijn dochter kijkt me vragend aan. ‘je gymtas ligt bij de voordeur’, herhaal ik mezelf.  ‘Dat zei je toch al’, antwoordt ze, ‘maar waar zijn je gedachten? Je zei dat je in je gedachten was…’ Ze kijkt er zo ernstig bij dat ik moet lachen. Heerlijk, een kleuterdochter!  Ik leg uit wat gedachten zijn en vertel haar dat Sam en ik behoefte hebben aan de zomervakantie.

Als we even later met z’n drietjes aan de ontbijttafel zitten, vraagt Sophie ineens of we even in haar gedachten willen komen. ‘In de vakantie schijnt de zon en gaan we zwemmen. Jij, papa en Sam.  Dan nemen we een luchtmatras mee en daar springen we dan af!’.  Sam z’n ogen beginnen te twinkelen. ‘En dan zwem ik onder het matras en dan gooi ik mama eraf!’,  lacht hij. ‘En dan eten we elke dag ijs!’,  gaat Sophie verder. ‘Ja zo’n schatkist!’,  zegt Sam. ‘En die gaan we dan begraven als het op is!’,  vult Sophie aan.  En zo gaan ze nog even door. Als we op school zijn, rent Sam direct naar zijn vriendjes: ‘Weet je wat ik deze vakantie ga doen!’.  Als ik wegfiets bedenk ik me dat we al dromend de laatste weekjes tot de vakantie wel redden!

‘En… send!’, zei ik toen ik mijn bestelling voor mijn telefoon op internet afrondde. ‘Zó! Nu ben ik geen dinosauriër meer zoals Sammetje me de laatste tijd noemde. Over twee dagen krijg ik een smartphone! Kan ik ook Whats-appen, twitteren, wordfeuden, buienradar checken, mijn route plannen, mooie foto’s maken…’ ‘Én onze agenda’s configureren toch!’, zei Jim. ‘Want dat was je aankoopmotivatie, of niet?’, zei hij plagerig, ‘of was het toch stiekem het onbeperkt mail checken en spelletjes doen…’

Het is woensdagmiddag en het giet. Sam is bij een vriendje dus Sophie en ik zijn met z’n tweetjes. In potentie heel gezellig maar Sophie is nukkig. Ze wil steppen op haar nieuwe step maar dat mag niet want het regent. Al mijn suggesties van kleien tot koekjes bakken en een high tea met haar poppen, had ze van tafel geveegd. ‘Kom eens lekker bij me’, zei ik vanaf de bank toen Sophietje met gekruiste armen naar buiten zat te kijken. Nors keek ze me aan maar toch stapten haar voetjes mijn richting op. Ik trok haar bij me en zei dat ik wou dat ik kon toveren. Ze keek me verwonderd aan. ‘Jaha’, ging ik verder, ‘dan zou ik mooi weer toveren zodat jij kon steppen!’

Een klas overslaan, lijkt me zo heftig! Ze is nog zo klein…’ Lisa, een vriendin uit mijn studententijd, zat letterlijk met haar handen in het haar aan mijn keukentafel. Ze had vorige week een gesprek met school gehad waarbij deze optie ter sprake kwam. Een IQ-test had uitgewezen dat haar dochter Isabel hoogbegaafd is.

Wat denk je paps? Beetje oregano erbij?’ Sam roert in de pastasaus. ‘Proef maar jongen!’, antwoordt Jim joviaal. Mijn moeder staat in de deurpost met open mond te kijken. ‘Hij is pas acht en hij kookt!’ fluistert ze. ‘Jong geleerd, oud gedaan!’ antwoord ik.

‘Ken je al die mensen mam?’ vraagt Sam verbaasd als ik een echtpaar teruggroet. Ik leg hem uit dat het voor veel mensen buiten de stad normaal is om voorbijgangers gedag te zeggen. Dus ook hier op Texel waar we deze voorjaarsvakantie vertoeven. We fietsen verder. Een voorzichtig zonnetje, de sneeuwklokjes en krokusjes maken dat het lenteachtig aanvoelt. Sopietje trapt dapper haar huurfietsje vooruit. ‘Heerlijk al die fietspaden en mensen die hier geen haast lijken te kennen’, deel ik met Jim. Thuis is een fietstochtje met onze kleuterdochter vaak reden tot stress. Hier zijn de woorden ‘Kijk uit! Een auto! Aan de kant! Een scooter!’ mijn mond niet uitgekomen.

‘Misschien kunnen jullie een hut bouwen?’ probeerde ik. Puck, het vriendinnetje van mijn dochter Sophie schudde haar hoofd en keek naar de grond. ‘Wil je dan verven?’, vroeg Sophie lief. ‘Nee’, fluisterde ze, ‘ik wil iets met jou doen’. En hierbij keek ze naar mij. Mijn dochter keek sip en ik was er ook niet zo blij mee. Puck is een fantastisch meisje en ze kan heerlijk spelen … als een volwassene meedoet. Als enig kind zijnde vindt ze het moeilijk om met leeftijdsgenootjes te spelen.