Kinderen met een gebruiksaanwijzing

Jennifer, ons zesjarige buurmeisje, is in een rothumeur. Ze is samen met haar moeder bij mij op bezoek om een kookboek te lenen voor een feestje. We proberen haar een activiteit aan te bieden maar ze vindt alles maar voor hoogstens twee minuutjes leuk. Een puzzel, dokter Bibber, een boek… Ook mijn dochter Sophie heeft haar pogingen om met haar te spelen al snel opgegeven. ‘Wil je pakkertje doen?’ ‘Néé!’. ‘Wil je met de poppen?’ ‘Néé!’ Haar moeder geneert zich en wil een andere keer terugkomen. ‘Maar je feest is al morgenavond!’, herinner ik haar. Jennifer hangt ondertussen aan haar arm te trekken. De buurvrouw kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar haar dochter.

‘Hou jij van koken?’, vraag ik Jennifer om de stilte te breken. Ze knikt richting de grond. ‘Wil je dan helpen met het zoeken van lekkere recepten?’, ga ik verder. Ze knikt nogmaals. Ik vraag haar aan tafel te gaan zitten en pak een stapel kookboeken. Haar moeder en ik gaan er ook bij zitten. Ik vertel ze welke recepten absoluut altijd lukken en de recepten die zowat in de vuilnisbak beland waren. Jennifer wordt steeds losser. Uiteindelijk neemt ze het heft in handen. ‘En wat dacht je van deze mam? Met courgette. Dat is lekker én gezond’. De buurvrouw en ik kijken elkaar aan. ‘Een hele goeie!’, vinden we allebei. ‘En deze kunnen we ook koud serveren!’, vult haar moeder aan. ‘Dan kan ik het vanavond alvast maken!’ Mijn dochter komt er nieuwsgierig bij zitten. ‘Mag ik ook wat uitzoeken?’, vraagt ze. Ik schuif haar een boek toe. De kinderen en de buurvrouw zijn diep verzonken in de boeken. Ik besluit wat ice tea in te schenken en ga naar de keuken. Als ik terug kom met het dienblad hebben het buurmeisje en Sophie met papiertjes tussen de bladzijdes aangegeven wat ze allemaal willen maken en vooral ook eten. Ze zijn teleurgesteld als we ze vertellen dat we maar één van hun suggesties gaan maken. ‘Ik weet het!’, roept mijn dochter ineens. ‘We plannen een kookfeest in op de bizzyboard!’ En ze zoekt er direct met Jennifer het juiste magneetje bij.

‘Wat een goed idee!’, zeg ik tegen de buurvrouw. Ze kan het alleen maar beamen. ‘Ik had niet gedacht dat mijn kleine meid zo positief kon draaien’, zegt ze terwijl ze een streep onder haar krabbels op het papier zet. ‘Ze kan zich zó verheugen op zo’n feest dat ze er zenuwachtig en nukkig van wordt’. ‘Doordat ze mocht meedenken over het menu voelde ze zich minder stuurloos’, denk ik hardop. Dan moet mijn buurvrouw lachen. Ik kijk haar vragend aan. ‘Ik wist niet dat de gebruiksaanwijzing van mijn dochter in een kookboek te vinden was!’, verklaart ze.