Smart met mijn phone!

‘En… send!’, zei ik toen ik mijn bestelling voor mijn telefoon op internet afrondde. ‘Zó! Nu ben ik geen dinosauriër meer zoals Sammetje me de laatste tijd noemde. Over twee dagen krijg ik een smartphone! Kan ik ook Whats-appen, twitteren, wordfeuden, buienradar checken, mijn route plannen, mooie foto’s maken…’ ‘Én onze agenda’s configureren toch!’, zei Jim. ‘Want dat was je aankoopmotivatie, of niet?’, zei hij plagerig, ‘of was het toch stiekem het onbeperkt mail checken en spelletjes doen…’

Jaren lang heb ik me verzet tegen mobieltjes met moderne snufjes. ‘Een telefoon heb je toch om te bellen!’, was altijd mijn verweer. Maar ondertussen werd ik toch wel nieuwsgierig naar het telefoontje dat al mijn vrienden inclusief Jim al lang hadden. ‘Maak eens een foto’, zei Sophie vanmiddag in de speeltuin nog. Moest ik antwoorden dat ik mijn fotocamera niet bij me had. ‘Dan doe je dat toch met je mobiel?, ging ze verder waarop Sam niet meer bijkwam van het lachen. ‘Met haar mobiel!’, had hij uitgeproest, ‘met haar walkietalkie bedoel je!’.

‘Mijn mobiel heb ik om te…’ ‘Bellen!’, maakte Sam af. Ik zocht steun bij de moeder van een vriend van Sam. Maar in plaats van bijval vertelde ze hoe handig haar smartphone in de praktijk is. Naast allerlei snufjes is ze vooral zeer te spreken over het agendabeheer dat ze nu samen met haar man voert. Samen één digitale met per persoon een andere kleur tekst. Een van haar grootste ergernissen was dat hij steeds afspraken van haar en de kinderen vergat en hierdoor vaak dubbele afspraken werden gemaakt. En hier kon ik heel goed over meepraten. De weekplanning op de bizzyboard gaat fantastisch. Dat is overzichtelijk en duidelijk en door de magnetische pictogrammen is het zelfs voor kleuterdochter Sophie te ‘lezen’.  Maar afspraken verder weg blijken soms lastiger te fine-tunen…

‘Vandaag nog bestel ik er ook een!’, besloot ik tot grote vreugde van Sam. ‘Ik moet ook wel een beetje bijblijven’, vertelde ik hem waarbij ik dacht aan mijn eigen moeder. Als kind was ik de eerste met een cd-speler in huis. Toen ze als verrassing een cd voor mij wilde kopen, wilde ze het eerst even beluisteren in de winkel. Toen de cd afgelopen was, vroeg ze of ze de andere kant ook mocht horen! Later, toen ik uit huis was, en haar vertelde dat ik ADSL had, schrok ze zich kapot. Ze dacht dat het een enge ziekte was… ‘Zó ga ik niet worden!’, besloot ik als twintiger. Maar nu termen als Whats-App, Skydrive en pingen, tot de gemeentaal begint te behoren en ik eigenlijk steeds minder weet waar het over gaat, weet ik dat ik dat ik achter begin te lopen… Maar dat duurt niet lang meer!