Nu ik zwanger ben van een drieling lukte vanaf 8 weken zwangerschap het sporten al niet meer, vooral door de enorme vermoeidheid. Ik hoopte stiekem dit na het eerste trimester weer in lichte vorm op te kunnen pakken maar helaas heb ik door complicaties in de zwangerschap al bedrust vanaf 15 weken.

Ik voelde mij op wat standaard zwangerschapskwalen echt ontzettend goed. Ik zei ook tegen iedereen 'voor een drielingzwangerschap mag ik niet klagen'.

Gisteren hadden wij een 13 weken echo (in ons geval 14 weken), dit is een medische echo waarin ze al veel eventuele afwijkingen kunnen opsporen bij een ongeboren kindje. Bij twee- of meerlingen wordt dit tegenwoordig al standaard gedaan. Bij een eenling zal dit medio 2021 ook standaard worden ingevoerd. 

Sinds ik weet dat ik in verwachting ben, denk ik steeds vaker terug aan de zwangerschap en bevalling van Sem. Deze was op zijn zachtst gezegd geen pretje. Korte samenvatting: overgeven tot 18 weken, vanaf 27 weken bedrust door constante harde buiken, vele uurtjes in het ziekenhuis doorgebracht, een 25 uur durende bevalling doordat er na 23 uur bleek dat Sem niet goed lag, vacuümpomp, veel bloed verloren, hechtingen die er na 3 dagen uit scheurden en daardoor 6 weken met een extra gat omgelopen omdat ik niet terug naar het ziekenhuis wilde voor narcose, nieuwe knip en nieuwe hechting. 

Vanaf het moment dat we weten dat we in verwachting van een drieling zijn, staat ons leven echt compleet op zijn kop. Vanaf de eerste echo bij de verloskundige, naar 3 dagen later naar het ziekenhuis in Drachten, naar een week later in het UMC in Groningen waar we zo ongeveer om de 2 weken op controle gaan.

De 2 dagen kropen voorbij voor we bij het ziekenhuis terecht konden, ik heb alleen maar nagedacht over hoe we in godsnaam 4 kindjes (met Sem erbij 5) tegelijk zouden kunnen opvoeden.

Het was 9 september toen we voor onze vroege echo gingen. Op dat moment was ik 6 weken en 5 dagen zwanger. Van te voren ging ik naar de sportschool om de tijd iets te doden, waar ik verwachtte het minder spannend te vinden bij een 2e zwangerschap, was dit totaal het tegenovergestelde. Net of ben je er beter van bewust wat er al wel niet mis kan gaan in een zwangerschap. Toen ze ging kijken zagen we gelukkig al redelijk snel een hartje kloppen, wat een opluchting was dat! De verloskundige vertelde ook dat ze een cyste op mijn eierstok zag, maar dat dit geen reden was tot bezorgdheid omdat dit wel vaker bij vrouwen te zien was.