Al lange tijd wil ik dingen delen over mijn werk. Ik heb echter nooit de behoefte gevoeld om dit onder mijn eigen naam te doen. Met het werk wat ik doe, is het soms beter om dit niet aan de grote klok te hangen. Ook voor de veiligheid van mijn kinderen. Ik werk al jaren bij de politie.

Inderdaad "had kunnen worden", want zoals degene die dit lezen wellicht uit die woorden al hebben opmaakt is het anders gelopen. Niet omdat je besloot eerder te komen of juist nog langer te blijven zitten zoals je broer en zus ook hadden gedaan, maar omdat ik de keuze maakte dat het niet zo kon zijn.



Ik zat gisterenavond Pauw te kijken, daar zat een dappere maar gebroken vrouw, Lisette Pothoven. De moeder van Noa Pothoven. Wereldnieuws was zij. Maar ik, ik heb er niks van mee gekregen.

Het is nu een paar jaar later en ik had niet gedacht hier nu zo luchtig over te kunnen praten. Want wat stond mijn leven finaal op zijn kop.

Momenteel zijn wij erg gelukkig met mijn 3 kinderen, 2 jongens en 1 meisje allemaal in de leeftijd onder de 7. Het zijn echte schatjes en allemaal gelukkig en gezond. Natuurlijk hebben ze allemaal wel eens hun nukken.

Hij ging vreemd, ik voelde het aan alles. Zijn geur, zijn gezichtsuitdrukking als hij binnenkwam en de manier waarop hij te allen tijde angstvallig zijn telefoon bij zich hield. Mijn gevoel schreeuwde het uit maar mijn verstand zette ik op nul, we kregen een kindje en die verdiende twee ouders.

Vier jaar lang heb in een relatie met de vader van mijn dochter. Niet de perfecte relatie, vaak strubbelingen, andere prioriteiten en normen en waardes. Ik weet dat dit geen relatie is voor altijd. Ik heb twijfels bij zijn eerlijkheid en betrouwbaarheid. Soms denk ik dat hij een dubbel leven leidt.

Ik schrijf omdat ik mijn hart moet luchten. Ik schrijf omdat het onderwerpt dat mij zo zwaar op de maag ligt niet zomaar besproken kan worden. Ik zit vast aan privacy, aan ethiek en aan heel veel regels die mensen beschermen.