Heb ik onder een steen gelegen ofzo?

Ik zat gisterenavond Pauw te kijken, daar zat een dappere maar gebroken vrouw, Lisette Pothoven. De moeder van Noa Pothoven. Wereldnieuws was zij. Maar ik, ik heb er niks van mee gekregen.

Terwijl ik naar dit verhaal luister kan ik mij even niet afsluiten van gedachtes die door mijn hoofd gaan!

Ik denk als mens, en kan alleen maar zeggen wow Lisette, ik ken je niet maar ik heb zoveel en zo’n diep respect voor jou hoe je daar zit en je verhaal doet! Noa wat heb jij een oneerlijke en pijnlijk strijd moeten leveren.

Ik denk als dochter, aan mijn eigen ouders en ik kan alleen maar benadrukken dat ik eindige liefde en dankbaarheid voor hen voel en vind dat zij het zo goed hebben gedaan, wat een rollercoaster is opvoeden toch!

Ik denk als een moeder, er rolt aan een traan over mijn wang bij de gedachten alleen al dat één van mijn kinderen dit ook zou kunnen overkomen. Mijn moeder sensors staan altijd op scherp en met dit soort verhalen weet ik weer extra waarom!

Ik denk aan Nederland, het land waar ik graag woon maar sommige dingen echt niet begrijp! Hoe kunnen wij nou honderdduizenden euro’s naar andere landen ‘brengen’ terwijl sommige dingen zo niet goed geregeld zijn bijvoorbeeld de Psychische hulp.

Maar heel even terwijl ik naar jouw verhaal luister; denk ik aan een ander meisje, een 13-jarige meisje, wie dacht de hele wereld aan te kunnen en haar toekomst al had uitgestippeld, maar wiens jeugd van de één op andere dag is afgepakt door een stufkikker die waarschijnlijk niet helder kon nadenken door zijn overmatige geestverruimende middelen.

Terwijl ik daaraan denk, denk ik ook aan het feit hoe dankbaar ik ben voor de strijd die mensen voor dat meisje dag in dag uit hebben geleverd.

De hulp die voor dit meisje is gezocht jaar in jaar uit.

De liefde en wilskracht van de familie voor dat meisje.

Dat dat meisje niet ‘dapper’ genoeg was om dezelfde keuze als jij te maken Noa, ook al ging die gedachtewaarschijnlijk zo vaak door haar niet voldoende ontwikkelde hersenen.

Dat er net één plekje vrij kwam in dat expertise centrum toen zij het zo vreselijk hard nodig had.

Dat dat meisje zich uit eindelijk heeft open durven stellen voor ‘man-vrouw’ liefde.

Dat dat meisje haar niet voldoende ontwikkelde hersenen uiteindelijk een weg hebben gevonden om verder te ontwikkelen en bepaalde vakjes dicht te houden en heel soms, dat vakje toch een stukje open zet want het maakt haar scherp, alert, strijdlustig en ja soms ook verdrietig maar dat verdriet mag, dat verdriet is te overzien!

En aan die laffe stufkikker die alles in 1 klap van dat jonge meisje kon afpakken. Maar tegelijkertijd denk ik aan dat meisje, dat inmiddels geen meisje meer is, maar een volwassen vrouw die zoveel sterker is geworden dan menig andere vrouw en heeft die vrouw haar leven zo op de rit dat zij zichzelf alweer jaren toestaat om gelukkig, ja echt gelukkig te zijn!!!!