21 februari 2019 de dag waarop jij geboren had kunnen worden.

Inderdaad "had kunnen worden", want zoals degene die dit lezen wellicht uit die woorden al hebben opmaakt is het anders gelopen. Niet omdat je besloot eerder te komen of juist nog langer te blijven zitten zoals je broer en zus ook hadden gedaan, maar omdat ik de keuze maakte dat het niet zo kon zijn.



17 juni 2018, daar zat ik dan op de sportclub van mijn oudste, met mijn verse positieve zwangerschapstest liggende op de wc.
 Die gezellig avond begin juni 2018 met iemand die veel voor mij betekende, maar waarvan ik niet wist wat het zou kunnen worden, die avond waarbij hij dacht dat het wel even "zonder" kon, die avond waarbij we nog lacherig nog geen 2 uur later bij de nood apotheek stonden om de morningafterpil te halen (en in te nemen), die avond was uitgemond in een zwangerschap. 



Ik wist dat ik je niet kon houden. Wat had ik je op dat moment te bieden. Mijn toekomst was totaal niet zeker. Ik was net uit elkaar met de vader van mijn 3 kinderen waarbij de jongste nog geen 1 was en nog een 
zwangerschap zo kort op de zwangerschap van mijn jongst leek mij gezien mijn verleden met ernstige bekkeninstabiliteitsklachten ook niet heel verstandig. Wat had je aan een moeder met kinderen uit 2 relaties en wat hadden mijn kinderen aan nog meer onduidelijkheid dan dat er door de scheiding voor hun op dat moment al was. Op dat moment koos ik met mijn hoofd en niet met mijn hart. 



En zo ben ik op 28 juni naar de kliniek gegaan. Ja voor die verschrikkelijke ingreep. Voor die ingreep met de naam die ik bijna niet kan noemen. Niet omdat ik mij schaam, maar vanwege de lading die het woord zeker de afgelopen tijd weer lijkt te hebben. Vanwege de afstraffing die volgt wanneer je toegeeft zoiets te hebben gedaan, te hebben doorstaan, want doorstaan is het zeker. Ik wilde het zo snel mogelijk gedaan hebben, niet zozeer om er van af te zijn, maar zodat ik geen kloppend hartje zou zien. Hypocriet zal je denken en dat mag, maar we zoeken allemaal onze weg om deze keuze dragelijk te maken om het voor ons, maar meer nog voor andere te rechtvaardigen waarom we de keuze hebben genomen. 



Wat ik op het moment dat ik de kliniek binnenstapte niet wist, was dat de keuze voor mij al was gemaakt. Bij de echo bleek het vruchtje te klein en niet goed van vorm. Het was niet goed. Ja ik heb daarom gehuild, hoe stom het ook klinkt, maar het was voor mij ook een opluchting.

 

Zou je het nu aan mij vragen, dan zou ik zeggen: "Ja ik heb een abortus gehad", want ik ben zelf die kliniek ingelopen. Ik heb er geen spijt van; verdriet zeer zeker wel. Je was even onderdeel van mijn leven en dat ben je nog steeds, die herinnering draag ik nog steeds letterlijk op mijn lichaam. 



En daarom is 21 februari ieder jaar: ""wat had kunnen zijn, maar niet heeft mogen zijn”