Sinds ik moeder ben maakt mijn werk mij bang

Ik schrijf omdat ik mijn hart moet luchten. Ik schrijf omdat het onderwerpt dat mij zo zwaar op de maag ligt niet zomaar besproken kan worden. Ik zit vast aan privacy, aan ethiek en aan heel veel regels die mensen beschermen.

Maar wie beschermt mij en mijn gevoel? Dus ga ik schrijven. Gewoon om mijn verhaal even kwijt te kunnen. Wat kan ik niet vertellen maar wel schrijven.

Ik heb sinds ik moeder ben geworden moeite met het uitoefenen van mijn beroep.Zo dat is er alvast uit. Nu vraag jij je af, wat doe je dan dat je sinds je moeder bent zo tegenstaat?

Ik werk in een TBS kliniek. Het werk dat ik voordat ik moeder werd altijd met veel plezier heb gedaan, dat ik altijd zag als een uitdaging, dat ik zodra ik de deur uit liep los kon laten. Ik nam het niet mee naar huis, ik lag er niet wakker van. Uiteraard is het een beroep waarin je soms even moet slikken, je leert schakelen je leert de knop omdraaien. Maar ik kon dat prima.

Totdat ik zelf moeder werd.

Ik neem verhalen mee naar huis, ik kom rapporten gewoon niet door omdat ik de verhalen niet kan lezen. Wanneer ik verhalen lees, zitten er beelden in mijn hoofd die ik er niet meer uit krijg. Ik lig er wakker van, en wanneer ik slaap word ik gepest door nachtmerries. Ik loop continu met een vreselijke angst. Want ik weet wat er allemaal mis kan gaan met mijn kleine wonder.

Ik heb moeite met de omgang met patiënten. Ik doe mijn werk zoals er van mij verwacht word, ik probeer ethisch te werken, ik heb immers een eed afgelegd. Maar het kost mij tegenwoordig zo extreem veel moeite. Niks gaat meer vanzelf. Ik laat mijn persoonlijke gevoelens toe in patiëntencontact. Ik merk het, het besluipt mij zodra ik de voetstappen hoor, wanneer ik de patiënt aankijk zit mijn moedergevoel op mijn schouder en kijkt mee naar de patiënt. En mijn moedergevoel zegt zulke andere dingen dan mijn professionele ik. Ik lijk wel schizofreen! Mijn ethische stemmetje zegt “doe je werk ”mijn moedergevoel zegt…. Nou ja laat ik dat maar niet opschrijven, maar het is niet zo mooi.

Sinds ik moeder ben en ik ben weer aan het werk, ligt er achter elke bosje, steentje takje en boompje een monster op de loer. Ik zie werkelijk in alles gevaar. Elke situatie wantrouw ik en de meest nare verhalen die helaas op waarheid berusten spoken door mijn hoofd.

Ik hoop dat dit mijn hormonen nog zijn, dat ik straks weer in staat ben om mijn werk naar behoren uit te oefenen. En als zal mijn beroep binnen dit werkveld niet meer kunnen, dan hoop ik dat ik in ieder geval de vreselijke beelden kwijt kan raken. De angst dat mijn kindje continu gevaar loopt los kan laten.

Ik hoop dat dit mijn hormonen nog zijn, die er voor zorgen dat ik het zo zwaar voel, dat ik zo bang ben en word van alle informatie die ik dagelijks op mijn werk mee krijg. Want als het mijn hormonen zijn dan zal het minder worden! Dan zal de angst afnemen, de nachtmerries minder worden, de knoop in mijn maag wat losser worden.

Voor nu heb ik het voor het eerst sinds ik aan het werk ben opgeschreven en daarmee ook voor het eerst aan mijzelf toegegeven.

Sinds ik moeder ben maakt mijn werk mij bang.