Nina is op 16/06/2022 geboren met een zwangerschapsduur van 27 weken. Af en toe heb ik wat korte stukjes opgeschreven. Misschien geeft dit een beter beeld van zo'n situatie of kan ik er iemand mee helpen. Ik zal af en toe een paar van die stukjes delen. Het is geschreven vanuit mijn gevoel en ervaring op dat moment.

Ik word snel klaargemaakt voor de OK en dan gaan we die kant op. Ik voel me machteloos en in de war. Mijn hart gaat als een gek te keer. Aangekomen op de OK wordt de ruggenprik gezet en merk ik dat het al snel begint te werken. Mijn vriend komt bij me zitten en ik vraag al snel of die een verhaaltje wil vertellen om te af te leiden. Ik maak me zoveel zorgen om ons kleine meisje. Nog maar 27 weken zwanger. Gaat dit wel goedkomen? Ze beginnen met snijden en niet veel later hoor ik de woorden: uterus ruptuur, de baby moet er nu uit. Fuck. Dit is mijn grootste angst. Dit kan niet goed zijn. Dan gaan het heel snel. Het doek wordt snel iets naar beneden gehouden zodat we haar kunnen zien en ze gaat naar de opvang kamer. Er wordt nog een gynaecoloog opgeroepen en er wordt gesproken over een baarmoederverwijdering. Er gaat van alles door mijn hoofd, doet ons meisje het goed? Komt het met mij nog wel goed? Ik hoor dat de zakken bloed opgehaald gaan worden. Ze zijn druk bezig met het puzzeltje van mijn baarmoeder. Bij mijn vorige keizersnede is mijn baarmoeder gescheurd. De pijnlijke steken die ik tijdens de weeën heb gevoeld was het scheuren wat al begonnen was. Toen de buik eenmaal open was en de druk eraf ging scheurde die helemaal door. Van de voorkant naar de achterkant. De placenta  lag voor een deel al buiten de baarmoeder en was daardoor wat raar van kleur. Ze zijn lang bezig met het hechten van de baarmoeder maar het lukt gelukkig. We grappen nog wat over dat ik hopelijk heen ambities meer heb voor een 3e, nou na deze ervaring zeker niet. Ik hoor van mijn vriend dat onze dochter die inmiddels een naam heeft: Nina, het goed doet! Ze doet het ademen zelfstandig en liet even goed van zich horen. 970 gram en 35 cm is ze. Ons kleine sterke meisje. Als alles weer dicht is gemaakt mag ik naar de uitslaapkamer. Ik ben erg misselijk door de pijnstilling. Na een tijdje komt mijn vriend ook even langs op de uitslaapkamer met foto's van onze mooie dochter. Als ik op de kraamafdeling ben besluiten we wat mensen in te lichten over de geboorte. Niemand wist nog van wat er die ochtend allemaal gebeurd was. Het besef dat het er een paar minuten later heel anders uit had kunnen zien komt langzaam binnen. Zij had buiten mijn baarmoeder kunnen liggen of de placenta had volledig los kunnen raken. Het was geen spoed tot dat we de situatie in de buik zagen. Het beangstigt me en ik heb daar nogsteeds moeite mee. Nina doet het ontzettend goed en is inmiddels al 3 weekjes oud, dat proces zal ik binnenkort een blog over schrijven. 

15/6 ik ligt nu alweer een kleine week opgenomen in het umcg. Opgelucht dat we al weer een paar dagen erbij hebben en de longrijping goed heeft kunnen inwerken. Ik krijg een echo omdat de groei van het hoofdje niet helemaal goed lijkt. Met het hoofdje blijkt op de echo alles goed maar wat we op de echo wel zien is dat de vliezen erg uitpuilen en er geen baarmoedermond meer staat. De funneling is ook een stuk groter en dit verklaart wel waarom zitten zelfs lastig gaat. Er wordt besloten om me naar een verloskamer te brengen voor de zekerheid. Als mijn vliezen nu breken is de kans groot dat de baby er snel is, ze is nog zo klein. Die middag gaat mn vriend naar huis toe. Begin van de avond vraag ik hem toch om terug te komen. Ik heb een onrustig gevoel. Af en toe wat krampen maar niks wat heel heftig is. Begin van de nacht merk ik dat het drukgevoel nog oncomfortabeler begint te worden en er wordt besloten voor de zekerheid te starten met magnesium. Bah wat voelt dat ontzettend naar. Om 00:00 grappen we nog wat en zijn we blij want vandaag heb ik dan toch echt de 27 weken gehaald! Nadat ze eerste snelle dosis magnesium erdoor is proberen we wat slaap te pakken. Het is 5 uur en ik word wakker van een toenemend druk gevoel en merk dat ik af en toe wat krampen heb. Nadat de krampen wat toenemen in pijn besluiten we de ontsluiting te controleren, nogsteeds 1 cm. Ik denk er nog niet teveel van en verwacht dat ze nog wel afzakken. Nou.. die gedachte was maar kort. Al snel begint het heviger te worden. Ik krijg meer pijn en weet al snel niet meer goed waar ik het moet zoeken. Ineens voel ik een steek, de pijn.. zo intens.. ik kan vanaf dit punt alleen nog maar huilen. Denken lukt niet meer. Kort daarna volgt er nog een steek, ik krijs het uit van de pijn. Ik geef aan dat ik bang ben dat er iets ergs gaat gebeuren. Het ctg is nogsteeds goed gelukkig maar deze heftige pijn zonder vorderende ontsluiting kan niet goed zijn. Mijn gevoel word serieus genomen en er begint al snel overleg met wat nu. Het lijkt wel uuuuren te duren maar ze komen al snel met het verlossende nieuws: we gaan een keizersnede uitvoeren. Het ctg is nu nog goed dus waarom zullen we wachten tot dat niet zo is. Iedereen heeft hier een naar voorgevoel over en gelukkig kan ik al snel naar de OK toe. Ik voel even helemaal niks meer, door de medicatie om mijn baarmoeder te laten ontspannen schiet mijn hartslag naar de 170, ik ben zo bang dat ik dood zal gaan. Dit gevoel heb ik al zo sterk vanaf het begin van de zwangerschap..

De operatie gaat goed en als ik wakker wordt uit de narcose staat me een verassing te wachten...

5 januari, de dag van mijn positieve test. Ik was thuis samen met Guus die net op bed lag. Ik kon wel gillen/huilen/schreeuwen maar hij lag te slapen dus dat was geen optie. Compleet in de wolken en met al mn enthousiasme meld ik me direct aan bij de verloskundige.

Post traumatische stress stoornis, de diagnose die ik heb gekregen. Het voelt als een soort opluchting.

Omdat ik er een boel nieuwe volgers bij heb, hai.

Alweer 33 weken en 3 dagen geleden dat Guus is geboren met een zwangerschapsduur van 33+3 weken. Bizar hoe snel de tijd gaat. Ook gek om te bedenken dat die al net zolang in mijn buik zat als dat hij er al uit is.

De eerste weken na de geboorte van Guus was ik er niet zo mee bezig. Het voelde allemaal als een waas, heel onwerkelijk en niet echt. Toen Guus eenmaal thuis was en onze couveuse nazorg periode voorbij was kickte het in. Langzaam kwam het besef wat ons allemaal is overkomen. Emoties, gedachten en onzekerheden kwamen om de hoek kijken.