Een kijkje in mijn hoofd op de NICU pt 1.

Nina is op 16/06/2022 geboren met een zwangerschapsduur van 27 weken. Af en toe heb ik wat korte stukjes opgeschreven. Misschien geeft dit een beter beeld van zo'n situatie of kan ik er iemand mee helpen. Ik zal af en toe een paar van die stukjes delen. Het is geschreven vanuit mijn gevoel en ervaring op dat moment.

Dit zijn 2 stukjes van de eerste paar dagen.

Uren kan ik staren naar het kleine meisje wat daar in de couveuse ligt, ik voel een traan naar beneden stromen en slik het verdriet weg. Ik wil niet verdrietig zijn. Jij ligt daar te vechten voor je leven, ik moet sterk blijven voor jou. De monitor gaat steeds af en ik kijk gespannen om me heen, is het die van jou? Ja, shit. Ik zie je waardes weer zakken de verpleegkundige komt eraan gelopen. Ik begin ik over je rug te wrijven. Wakker blijven meisje. Je vergeet af en toe te ademen. De eerste keer dat je zo gestimuleerd moest worden ben ik zo erg geschrokken. Op zo'n moment dan wordt je grauw en slap, door dan over je ruggetje te wrijven en je wat te verleggen kom je dan weer een beetje bij.

Gelukkig je saturatie en hartslag stijgen weer en de verpleegkundige gaat door naar een ander kindje. Je ligt op een zaal met meerdere bedjes daardoor vind ik het soms lastig om me op alleen jou te focussen en ben ik dan ook snel afgeleid.

Je warme lijfje wordt op me neergelegd, 2 verpleegkundigen sterk wordt je uit je warme hokje gehaald, de een tilt jou en de ander zorgt dat alle slangen en draadjes zonder problemen meekomen. Het is bijna een hele onderneming om met je te kunnen knuffelen. Je hebt een masker op je neusje en daar wordt zuurstof in geblazen, dit maakt zoveel lawaai dat ik bijna niks anders meer hoor. Ik krijg een spiegeltje waardoor ik goed naar je kan kijken. We liggen lekker warm onder een aantal doeken en op de afdeling is het ook heel warm. Je ligt lekker te slapen. Af en toe gaat je monitor af, je bent zo ontspannen dat je wat meer saturatie dipjes krijgt. Je wordt iets anders neergelegd en het gaat gelijk weer beter, gelukkig maar. Als je zo bij me ligt merk ik dat ik erg verdrietig wordt vanbinnen. Ik voel me zo schuldig dat jij dit allemaal moet doorstaan, ik had je zo graag een betere start willen geven. Ik fluister zachtjes dat ik van je hou en dat ik zo trots ben op jou. 

Kun je ook lezen: Na 3 jaar een diagnose..