Na 3 jaar een diagnose

"En dan komen we uit bij een peripartum depressie en een angststoornis". De psycholoog die voor me zit, vertelt me deze uitslagen alsof ik een loterij gewonnen heb. Ik hoor de diagnoses aan en vraag me onbewust af of ik mijn psychiatrische bingokaart zo zachtjes aan al vol heb. "Oh ja, er zijn ook sterke aanwijzingen voor agorafobie", hoor ik haar weer zeggen. Mijn gedachten schieten direct naar van die pluizige konijnen maar Google leert me later dat dit aNgorakonijnen zijn.

"Hoe is het voor je om dit te horen", hoor ik de psycholoog vragen. Tja hoe is dit? Wat moet je voelen en zeggen als je deze diagnoses voorbij hoort komen? Blijkbaar ben ik te lang stil want de psycholoog benoemt dat het vast heftig voor me is. Heftig is niet het woord dat ik er aan zou geven. Ik denk voornamelijk terug aan hoe ik nou op dit punt beland ben. 29 jaar en 3 psychische diagnoses rijker. Het voelt een beetje aan alsof ik inmiddels een interessant object geworden ben om bestudeerd te worden in een glazen hokje door een zee van mannen in lange witte jassen. Tot een paar maanden geleden functioneerde ik toch prima? Toch?

Terug naar hoe het begon. Oktober 2018: vol ongeloof heb ik een positieve zwangerschapstest in handen. Na een miskraam die zomer had ik niet verwacht dat het zo snel weer raak zou zijn. Ik vind het allemaal ontzettend spannend maar na de eerste echo met een kloppend hartje krijg ik wat rust. Veel tijd heb ik niet om met de zwangerschap bezig te zijn want met een drukke baan, een extra opleiding en de bouw van een huis blijft er niet veel tijd over. De bouw van het huis is trouwens ook een dingetje. Tijdens de bouw van ons huis wonen we in een huurhuis maar 3 maanden voor de uitgerekende datum loopt ons huurcontract af. Gelukkig hebben vrienden van ons een terrein waar we een stacaravan kunnen stallen om straks te gaan wonen met de baby tot het huis klaar is. Alles bij elkaar veel stress dus. Uiteindelijk ben ik hoogzwanger verhuisd en hebben we alles zo goed mogelijk ingericht voor de komst van een klein mannetje die sneller zou komen dan gepland.

Begin juni 2019. Aan het eind van de middag maak ik me klaar om een sportles te gaan geven. Ik zet alles klaar om te koken totdat ik opeens veel water langs mijn benen voel lopen. Ik ben op dat moment 35 weken zwanger en ik ga er vanuit dat ik in mn broek heb geplast ( niet dat dat iets is wat ik dagelijks doe maar op dat moment kan ik niks anders bedenken). Als het maar blijft lopen bel ik mijn moeder. Die zegt dat het mn vliezen kunnen zijn en vind dat ik de verloskundige moet bellen. De verloskundige zegt dat ik direct moet gaan liggen en dan ze er aan komt. Ondertussen bel ik mijn man die net voor 2 weken aan boord gegaan is. Ik leg hem uit dat het nog wel 48 uur kan duren en dat er nog geen weeën zijn. Hij zegt zo snel mogelijk naar huis te komen wat uiteraard niet zo makkelijk is als je schip jet ergens voor de kust van Engeland vaart.

De verloskundige is inmiddels gearriveerd en vraagt waarom ik niet lig want de waterval langs mijn benen is overduidelijk vruchtwater. We pakken mijn vluchtkoffer en ze brengt me snel maar het ziekenhuis. Ik kan je vertellen dat ik me toch wat bezwaard voelde om met mijn gebroken vliezen en natte broek op de leren bekleding van haar BMW plaats te nemen. Een vuilniszak zou wel voldoen zei ze.

In het ziekenhuis stond mijn zusje me op te wachten. Ze werkt daar en was toevallig nog aanwezig. Met zn drietjes lopen we naar de kraamafdeling. Ik heb dan nog praatjes en stuur nog een foto van de ctg banden naar mijn man. Op de ctg is al volop weeën activiteit te zien maar ik zit nog in de ontkenning. Niet voor lang trouwens want de verloskundige roept dat ik al 8 cm ontsluiting heb. "Waar is die man?" Hoor ik ik de verte. Mijn zusje is aan het videobellen met mijn geschrokken man die dit ook even niet aan zag komen. Ik krijg er niet veel meer van mee. Een hevige weeënstorm zorgt dat ik razendsnel in de bevalbubbel ga.

Terwijl ik mijn weeën lig weg te puffen wordt mijn man van boord gehaald door de reddingsmaatschappij. Ze varen zo ver op zee dat hij geen bereik meer heeft. Wanneer hij eindelijk weer onder de kust vaart, krijgt hij het telefoontje dat zijn zoon gezond en wel geboren is.

Na een uur kan hij zich eindelijk bij ons voegen en staat hij trots te kijken naar onze zoon. Als ik de foto's terugkijk zie ik bij mezelf geen emoties. En dat is precies hoe is me voelde. Vlak en emotieloos. Ik snapte niet wat me overkomen was. Opeens ben je bevallen zonder enige voorbereiding.

Omdat onze zoon met 35 weken geboren is, moeten we nog een week in het ziekenhuis blijven. Die week is als een waas voorbij gegaan. De roze wolk en onmiddellijke verliefdheid op je kind herkende ik totaal niet. Ik deed alles met liefde maar emoties kwamen niet echt binnen. Ik vroeg me af wat er met me aan de hand was maar mensen om heen zeiden dat mijn emoties vanzelf terug zouden komen.

De eerste 4 maanden met een newborn waren op zn zachtst gezegd pittig. Met de bouw van een huis, weinig slaap en een huilende zoon ga je toch in de overlevingsstand.

Toen er vanuit mijn werk de vraag kwam of ik eerder wilde beginnen, hoefde ik niet lang na te denken. Even weg van het gehuil leek me heerlijk.

Als ik dit zo opschrijf zie ik toen al zoveel signalen dat het niet goed met me ging. Als ik daar toen wat mee gedaan had, was ik misschien nooit op het punt gekomen waar ik nu ben. Maar ach dat is achteraf.

Fast forward naar de spreekkamer van de psycholoog. "Is dat akkoord voor je?" Vraagt ze. Ik knik bevestigend maar ze heeft al lang door dat ik het meeste gemist heb van wat ze me heeft uitgelegd. "Zal ik alles voor je op de mail zetten? Dan kun je het later nog eens teruglezen". "Dat lijkt me fijn" hoor ik mezelf antwoorden. Tot de volgende keer zeg ik bij het weggaan. Terug in de auto voel ik me leeg maar ook dankbaar dat we nu eindelijk aan de slag gaan om alles een plek te geven.

Thuis eerst maar eens opzoeken wat agorafobie precies inhoud want het beeld van angstaanjagende pluizige konijntjes vind ik toch intrigerend. 

Kun je ook lezen: "Het epilepsie-monster"