De rollercoaster van mijn 1e trimester

Van positieve test naar mogelijk buitenbaarmoederlijke zwangerschap

5 januari, de dag van mijn positieve test. Ik was thuis samen met Guus die net op bed lag. Ik kon wel gillen/huilen/schreeuwen maar hij lag te slapen dus dat was geen optie. Compleet in de wolken en met al mn enthousiasme meld ik me direct aan bij de verloskundige.

Ik voel me super, wel wat moe en af en toe wat misselijk maar ook zo gelukkig.

Op 17 januari heb ik wat krampen en bloedverlies. Ik bel de verloskundige en ik mag langskomen voor een echo. Op deze echo is helaas niets te zien. Dat kan. Het zou nog heel pril kunnen zijn. We besluiten dat het wel goed is om even bloed te laten prikken om mijn hcg hormoon te meten.

Op 18 januari gaat de telefoon, de verloskundige belt. Ik mag opnieuw langskomen omdat mijn hcg best hoog is wil zo toch nog even goed kijken (ik heb een baarmoeder met 2 hoorns waardoor het soms wat zoeken kan zijn).

Helaas ook dit maal is er niks te zien en word ik doorverwezen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik mag diezelfde middag langskomen.

Ook hier is helaas niks te zien op de echo. Ik laat opnieuw bloed afnemen zodat we goed kunnen kijken of het hormoon niet daalt wat zou kunnen duiden op een miskraam. Een week later gaan ze weer kijken met een echo of er inmiddels al wat zichbaar is.

26 januari. Een echo waar helaas wederom niks op te zien is. Teleurgesteld ga ik bloedprikken waar ik diezelfde middag nog over gebeld zal worden. Duidelijkheid dat is wat we graag willen en aan toe zijn. Ik wordt gebeld, mn hcg hormoon is zo hoog gestegen dat we bang zijn dat het buitenbaarmoederlijk is. Ik moet weer terug naar het ziekenhuis en met 2 man sterk gaan we op zoek naar het vruchtzakje. Helaas weer niks in mn baarmoeder te zien maar er lijkt wel iets naast mijn baarmoeder te zitten. Ik zal geopereerd gaan worden om dit te laten verwijderden. Angst en stress. Door de traumatische keizersnede van de vorige zwangerschap lijkt het of alles zich herhaalt. Gelukkig nu wel iets kalmer en rustiger. Ik wordt goed begeleid en het helpt me erg dat diezelfde gynaecoloog de operatie uit zal voeren die er bij was met Guus. Zij kent de situatie en kan ons goed en rustig er doorheen helpen dit is erg fijn. Tegen 20:30 ga ik richting de operatie tafel het infuus wordt geprikt en ik ben er gek genoeg erg kalm over. Het is nu niet meer te veranderen en we moeten er maar mee dealen. De operatie gaat goed en als ik wakker wordt uit de narcose staat me een verassing te wachten...

Meer hierover in de volgende blog.

Kun je ook lezen: "De rollercoaster van mijn 1e trimester" (deel 2).