Keizersnede met 27 weken deel 1

15/6 ik ligt nu alweer een kleine week opgenomen in het umcg. Opgelucht dat we al weer een paar dagen erbij hebben en de longrijping goed heeft kunnen inwerken. Ik krijg een echo omdat de groei van het hoofdje niet helemaal goed lijkt. Met het hoofdje blijkt op de echo alles goed maar wat we op de echo wel zien is dat de vliezen erg uitpuilen en er geen baarmoedermond meer staat. De funneling is ook een stuk groter en dit verklaart wel waarom zitten zelfs lastig gaat. Er wordt besloten om me naar een verloskamer te brengen voor de zekerheid. Als mijn vliezen nu breken is de kans groot dat de baby er snel is, ze is nog zo klein. Die middag gaat mn vriend naar huis toe. Begin van de avond vraag ik hem toch om terug te komen. Ik heb een onrustig gevoel. Af en toe wat krampen maar niks wat heel heftig is. Begin van de nacht merk ik dat het drukgevoel nog oncomfortabeler begint te worden en er wordt besloten voor de zekerheid te starten met magnesium. Bah wat voelt dat ontzettend naar. Om 00:00 grappen we nog wat en zijn we blij want vandaag heb ik dan toch echt de 27 weken gehaald! Nadat ze eerste snelle dosis magnesium erdoor is proberen we wat slaap te pakken. Het is 5 uur en ik word wakker van een toenemend druk gevoel en merk dat ik af en toe wat krampen heb. Nadat de krampen wat toenemen in pijn besluiten we de ontsluiting te controleren, nogsteeds 1 cm. Ik denk er nog niet teveel van en verwacht dat ze nog wel afzakken. Nou.. die gedachte was maar kort. Al snel begint het heviger te worden. Ik krijg meer pijn en weet al snel niet meer goed waar ik het moet zoeken. Ineens voel ik een steek, de pijn.. zo intens.. ik kan vanaf dit punt alleen nog maar huilen. Denken lukt niet meer. Kort daarna volgt er nog een steek, ik krijs het uit van de pijn. Ik geef aan dat ik bang ben dat er iets ergs gaat gebeuren. Het ctg is nogsteeds goed gelukkig maar deze heftige pijn zonder vorderende ontsluiting kan niet goed zijn. Mijn gevoel word serieus genomen en er begint al snel overleg met wat nu. Het lijkt wel uuuuren te duren maar ze komen al snel met het verlossende nieuws: we gaan een keizersnede uitvoeren. Het ctg is nu nog goed dus waarom zullen we wachten tot dat niet zo is. Iedereen heeft hier een naar voorgevoel over en gelukkig kan ik al snel naar de OK toe. Ik voel even helemaal niks meer, door de medicatie om mijn baarmoeder te laten ontspannen schiet mijn hartslag naar de 170, ik ben zo bang dat ik dood zal gaan. Dit gevoel heb ik al zo sterk vanaf het begin van de zwangerschap..

Zal dit gevoel dan terecht zijn geweest?

Deel 2 komt snel

Kun je ook lezen: "De rollercoaster van mijn 1e trimester" (deel 1).