Heb ik hulp nodig?

De eerste weken na de geboorte van Guus was ik er niet zo mee bezig. Het voelde allemaal als een waas, heel onwerkelijk en niet echt. Toen Guus eenmaal thuis was en onze couveuse nazorg periode voorbij was kickte het in. Langzaam kwam het besef wat ons allemaal is overkomen. Emoties, gedachten en onzekerheden kwamen om de hoek kijken.

Ik stortte compleet in en wist niet meer wat ik ermee aan moest. Voor mijn gevoel moest ik dit opzij zetten, hier was geen tijd voor. Ik moest door en moeder zijn. 

6 maanden lang heb ik dit volgehouden. Inmiddels was ik weer begonnen met het werken en hierbij merkte ik dat het me in de weg zat. De hele situatie speelde zich steeds opnieuw af in mijn hoofd, de laatste paar zwangere minuten, de angst, paniek, stress en het wakker worden zonder baby in mijn buik. Alle details herinner ik me en spoken elke dag door mijn hoofd. Ik ben een minder gezellig persoon, snel geprikkelt en geïrriteerd. De vele nachtmerries werken ook niet bepaald mee voor een uitgerust gevoel.

Ik merk aan alles dat het me niet lukt om dit alleen op te lossen.

Ik heb de grote stap gezet om hulp te gaan zoeken. Of naja grote stap? Voor mij voelde dit zo. Ik vind het zo ontzettend moeilijk om me hier aan toe te geven. Het voelt als falen en overdrijven.

De eerste gesprekken met de praktijkondersteuner hebben inmiddels plaatsgevonden en ik ben doorverwezen naar een psycholoog waar ik EMDR therapie zal ondergaan. Dit vind ik erg spannend en lastig wat te verwachten.

Hebben jullie tips of ervaring met het verwerken van een trauma doormiddel van EMDR?