Keizersnede met 27 weken (deel 2)

Ik word snel klaargemaakt voor de OK en dan gaan we die kant op. Ik voel me machteloos en in de war. Mijn hart gaat als een gek te keer. Aangekomen op de OK wordt de ruggenprik gezet en merk ik dat het al snel begint te werken. Mijn vriend komt bij me zitten en ik vraag al snel of die een verhaaltje wil vertellen om te af te leiden. Ik maak me zoveel zorgen om ons kleine meisje. Nog maar 27 weken zwanger. Gaat dit wel goedkomen? Ze beginnen met snijden en niet veel later hoor ik de woorden: uterus ruptuur, de baby moet er nu uit. Fuck. Dit is mijn grootste angst. Dit kan niet goed zijn. Dan gaan het heel snel. Het doek wordt snel iets naar beneden gehouden zodat we haar kunnen zien en ze gaat naar de opvang kamer. Er wordt nog een gynaecoloog opgeroepen en er wordt gesproken over een baarmoederverwijdering. Er gaat van alles door mijn hoofd, doet ons meisje het goed? Komt het met mij nog wel goed? Ik hoor dat de zakken bloed opgehaald gaan worden. Ze zijn druk bezig met het puzzeltje van mijn baarmoeder. Bij mijn vorige keizersnede is mijn baarmoeder gescheurd. De pijnlijke steken die ik tijdens de weeën heb gevoeld was het scheuren wat al begonnen was. Toen de buik eenmaal open was en de druk eraf ging scheurde die helemaal door. Van de voorkant naar de achterkant. De placenta  lag voor een deel al buiten de baarmoeder en was daardoor wat raar van kleur. Ze zijn lang bezig met het hechten van de baarmoeder maar het lukt gelukkig. We grappen nog wat over dat ik hopelijk heen ambities meer heb voor een 3e, nou na deze ervaring zeker niet. Ik hoor van mijn vriend dat onze dochter die inmiddels een naam heeft: Nina, het goed doet! Ze doet het ademen zelfstandig en liet even goed van zich horen. 970 gram en 35 cm is ze. Ons kleine sterke meisje. Als alles weer dicht is gemaakt mag ik naar de uitslaapkamer. Ik ben erg misselijk door de pijnstilling. Na een tijdje komt mijn vriend ook even langs op de uitslaapkamer met foto's van onze mooie dochter. Als ik op de kraamafdeling ben besluiten we wat mensen in te lichten over de geboorte. Niemand wist nog van wat er die ochtend allemaal gebeurd was. Het besef dat het er een paar minuten later heel anders uit had kunnen zien komt langzaam binnen. Zij had buiten mijn baarmoeder kunnen liggen of de placenta had volledig los kunnen raken. Het was geen spoed tot dat we de situatie in de buik zagen. Het beangstigt me en ik heb daar nogsteeds moeite mee. Nina doet het ontzettend goed en is inmiddels al 3 weekjes oud, dat proces zal ik binnenkort een blog over schrijven.