In mijn vorige blog schreef ik dat ik thuis kwam te zitten door een bloeding.  (Moederkoek voor de uitgang). 

Maandag 24 augustus 19:15 werden we bij onze verloskundige verwacht voor een termijn echo. Ik vond het erg spannend in de aanloop naar maandag.  De ervaring van de vorige zwangerschap,  die in een miskraam eindigde,  houdt mij gedurig nog erg bezig. Dat zit hem met name in een gebrek aan vertrouwen. Bang dat het weer mis gaat. 

Daags na de start van de miskraam belde mijn favoriete verloskundige. We bespraken het weekend en hoe rot ik mij voelde. Ik was veel met anderen bezig. Zo wilden we het naast onze ouders eigenlijk niemand vertellen dat we een miskraam hebben gehad. Ik zag tegen de reacties op. 

Wees het beetje kleur in sombere tijden

De vorige 3x waren we sceptisch, mijn vriend en ik. Als alles goed zou gaan dan werd de kleine rond die periode verwacht. We dachten dat we sceptisch waren en een slag om de arm hielden. Zo ook de derde keer. 22 januari zou de soort van eind streep zijn om naar toe te leven echter besloot de natuur anders. Maar wat bleek; het waren loze woorden. Nu pas weten we hoe die eerste sceptische woorden voelen. Wat kwam de klap binnen, vooral bij mij.  De angst om ook dit kleintje te verliezen is groot. We proberen ons te beschermen tegen de pijn van 6 a 7 weken geleden. 

Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen is onze vorige zwangerschap in een miskraam geëindigd.  Sinds dat moment hebben we,  heb ik in een diep dal gezeten. Maar inmiddels slokt de afronding van het schooljaar mijn tijd op en zijn er allemaal laatste keren van de oudste en een rits verjaardagen die me door de tijd helpen. Gelukkig gaan we binnenkort met de meiden uitwaaien langs de kust. Ik kijk er gigantisch naar uit!

Het ergste zit er op. Maar wat is het ergste? Voor mij was het de buikpijn,  de krampen. Ik weet dat ze nodig zijn om alles op te ruimen maar iedere kamp herinnerd ons er aan dat onze 3e  droom elk moment door de wc kan verdwijnen. Klinkt gek hè? Helaas is het de bittere waarheid. Ik heb er over nagedacht wat ik zou doen als ik het vruchtje zou vinden. Maar ergens begraven leek ook geen goed  idee. Nu is de keuze voor ons gemaakt.

Ik neem jullie mee naar afgelopen zaterdag. 's middags zou mijn schoonfamilie komen barbecuen.  De dag kreeg s ochtends direct een gespannen randje. Eerst was ik gespannen of mijn beginnen babybuik a.k.a. opgeblazen darmen buik ons geheimpje niet zou verraden. Maar bij het eerste toiletbezoek van de dag merkte ik bloedverlies. Ik schrok ook al had ik dat destijds bij de zwangerschap van onze jongste ook. Het hele weekend schommelde de hoeveelheid bloedverlies tot dat er gisteravond buikpijn bij kwam. Toen wist ik genoeg. Ik besloot om de volgende ochtend de verloskundige te bellen. Tijdens mijn gesprek met haar realiseerde ik dat ik sinds halverwege vorige week geen  'contact'meer met de baby had gehad. In het telefoon gesprek met de verloskundige gaf ik aan dat het waarschijnlijk gestoord klonk, maar niets bleek minder waar. 

het enige bewijs dat je er was..