4 jaar geleden
Aarden
Maar wat dat nou eigenlijk is? En hoe doe je dat? Geen idee..
Daags na de start van de miskraam belde mijn favoriete verloskundige. We bespraken het weekend en hoe rot ik mij voelde. Ik was veel met anderen bezig. Zo wilden we het naast onze ouders eigenlijk niemand vertellen dat we een miskraam hebben gehad. Ik zag tegen de reacties op.
Ik was bang voor het onbegrip. We hebben immers 2 heerlijke meiden die we wel kunnen knuffelen. De verloskundige gaf aan dat dat helemaal niet aan de orde is. We hebben immers de droom voor een gezin met 3 kinderen. Dus we rouwen om het verlies van dit kindje en de dromen die we hadden.
Maar ook was ik bang voor de reacties van alle zwangeren om mij heen. Bang dat ze niet eerlijk zijn over eigen zorgen omdat ze vinden dat het niet in verhouding is met een miskraam. De verloskundige gaf aan dat rouw geen graadmeter heeft, wie het meest recht heeft op verdriet of wie het meest zielig is.
Daar op aangesloten hebben we het onze broers en zussen niet verteld. Enerzijds omdat er aan mijn kant vorig jaar een neefje stil is geboren en daar nu een kerngezond mannetje van 2 maanden is. Anderzijds omdat dan ook duidelijk is dat we 'bezig zijn' voor een derde.
Maar wat ook hard aan kwam zijn een aantal ervaringsdeskundigen die zeggen: o dat heb ik ook gehad! Gelukkig loste je lichaam het uit zichzelf op en zo vroeg in de zwangerschap! Maar dit werkt echt zo niet! Zit je midden in het proces, hartstikke verdrietig en boos op het onrecht dat je kindje je is ontnomen krijg je zo'n reactie. Op het moment zelf heb ik het laten gaan, maar niet veel later werd ik overspoeld met verdriet door deze reactie.
Terug naar het aarden. De verloskundige vroeg wat ze voor mij kon doen. Ik antwoordde met de tijd 4 weken vooruit zetten, dan zijn we op vakantie aan de kust. Daar ben ik zo aan toe!! Ohh zegt ze.. jij moet aarden! Lekker met je voeten door het zand, haren in de wind en lekker een stuk lopen. Nu heb ik vanavond pas op blote voeten door de branding gebanjerd maar toen we maandag middag op het strand stapte viel er een enorme last van me af. Ik weet niet hoe het gebeurde maar ik ben er blij mee. Ik kan loslaten. Al die gedachten over wat anderen wel of niet vinden glijden van me af.
Zo langzamerhand krijg ik weer vertouwen in mijn lichaam. Immers ik ben nu weer 5 weken zwanger. Op naar 28 juli. Hopelijk zien we dan een kloppend hartje!
