Miskraam en verder

Het ergste zit er op. Maar wat is het ergste? Voor mij was het de buikpijn,  de krampen. Ik weet dat ze nodig zijn om alles op te ruimen maar iedere kamp herinnerd ons er aan dat onze 3e  droom elk moment door de wc kan verdwijnen. Klinkt gek hè? Helaas is het de bittere waarheid. Ik heb er over nagedacht wat ik zou doen als ik het vruchtje zou vinden. Maar ergens begraven leek ook geen goed  idee. Nu is de keuze voor ons gemaakt.

We hebben afgelopen week onze ouders ook op de hoogte gebracht. Bijzonder om te horen hoe het verlies van dit kindje voor mijn schoonmoeder de reden was om ook over haar miskraam te praten. Dan lijkt het even of ons kleintje weer een weg heeft geopend. Mijn schoonvader bleek tijdens de barbecue te wachten op onze aankondiging van gezinsuitbreiding. Dus helaas het verstoppen van mijn buik was mislukt :-). Mijn ouders reageerden heel verschillend. Míjn moeder gaf aan dat ze wel haar ideeën begon te krijgen. Ik wou niet aan de wijn tijdens de barbecue,  (doe ik anders ook nooit) ze dacht ook ineens tijdens de barbecue hè dat buikje was toch weg?! Ze was erg meegaand en meelevend. 30 minuten na ons belletje stond ze op de stoep met de woorden ik ga je knuffelen hoor! Mensen wat heb ik gejankt. Voor het eerst in 13 weken weer een knuffel van mam. Mijn vader schrok van het nieuws, had het niet verwacht. Hij begon vooral te benoemen dat het zo beter was en dat dit minder erg was dan wat mijn zusje en zwager hebben meegemaakt (stil geboren kindje na 22 weken zwangerschap). En vanavond zei hij dat hij vooral op een blauwe wolk zat vanwege het kindje van dezelfde zus en zwager.  

Ergens steekt dat toch. Voor ons is dit een stevige grijze wolk. Maar ik laat mijn vader op z'n wolk zitten en probeer onze grijze wolk te verjagen. Wat ik wel lastig vind met al die zwangeren om mij heen! Het zijn er namelijk 12!! En het wachten is op het moment dat mensen gaan aankondigen dat ze in 2e  helft  januari een kindje verwachten.  Ik hoop dat er in januari een kleintje in mijn buik mag zitten zodat ik niet helemaal verdrietig de maand januari in ga. 

We hebben er voor gekozen om verder niemand op de hoogte te brengen. Toen ik zwanger was van de jongste kreeg een teamgenootje een miskraam. Ik heb mij totdat zij weer zwanger was schuldig gevoeld dat wij wel een kindje in onze armen hadden en zij al 4x een miskraam. Gelukkig is daar inmiddels een baby om te knuffelen en daarom zakt het schuldgevoel weg. Dat wil ik mijn vriendinnen en collega's niet aan doen. Dus vertel ik dat ik thuis zat die een blaasontsteking. En wellicht komt het later nog eens ter sprake. 

Vanavond zei ik gekscherend tegen een collega ja maar jij bent zwanger en ik niet! Ik schrok er een beetje van. Als antwoord gaf mijn collega: nee nog niet.. nee inderdaad nog niet! Eerst dinsdag een echo om te zien of deze zwangerschap goed is opgeruimd..

Hoe hebben jullie het aangepakt rondom jullie miskraam?