dat gevoel van loslaten, dat gevoel van niet meer kunnen beschermen, dat gevoel van "controle" kwijtraken. 

• ik hou jullie dicht bij mij •

tja waar zal ik eens beginnen, als moeder maak je fouten, als vriendin, als ondernemer en als mens. soms is het makkelijker mezelf te verzuipen in alles wat iedereen van mij denkt of vind, ik merk dat ik hier de laatste tijd erg mee bezig ben geweest. Hoe vinden ze mij als moeder? Hoe vinden ze mij als vriendin? Hoe vinden ze mij als dochter? Hoe vinden ze mij als ondernemer/werkgever? En weetje een ding heb ik wel geleerd de afgelopen maanden. Het maakt niks uit wat ze van je vinden! Hoe goed je ook voor de mensen om je heen bent, ze hebben altijd wel een mening en het nodige over je te zeggen in goed of slechte zin.

Soms, heel soms, zou ik willen dat ik mijn controle los kan laten. De keuzes die ik wil maken, de acties die ik uitvoer, de beslissingen die ik maak. Soms voel ik mezelf er zo naar over. Altijd slaat mijn hoofd weer op hol. Het enige wat ik dan kan denken is: "wie heb ik nu weer beledigd met mijn keuze". "wat vinden andere van deze keuze". "ben ik nu wel goed genoeg als persoon of als moeder." Zoveel oordelen en eerlijk nooit is het goed. Ik ben namelijk een persoon die het liefste voor iedereen klaar staat en dus nooit nee zal zeggen. Maar nu ik steeds meer mijn grenzen aan probeer te geven..merk ik ook dat er twee soorten mensen zijn: type 1 " ik snap het, you go girl" & type 2 " schijt aan jou grens, ik ga er toch overheen." 

Zo nog één week te gaan, en dan ga ik samen met Jeroen en de meiden & onze hond Senna beginnen aan een nieuw hoofdstuk. Het besef dat ik voor het eerst een huis heb gekocht, oké wel samen. Maar het huis waar ik nu samen woon, daar heb ik toen zelf niet voor gekozen. Ik ben toen bij hem ingetrokken. Het gaat zo raar zijn, ik voel mezelf hier onwijs thuis. Maar eerlijk, we groeien uit ons jasje. Vorig jaar hebben wij alles verbouwd, want tja..Corrie zat toen nog in de lucht en wij dachten laten we dan maar op save spelen. Maar wie had dat verwacht dat er precies één jaar later ons droomhuis tegen zouden komen. 

Hoe sta ik er nu voor? Ik kan die vraag beantwoorden met ; “ we zijn flink aan de weg aan het timmeren, ik wordt langzaam de betere versie van mezelf.”

Tja, in een gezin waar je eerst een tijd alleen was en ineens alles moet gaan delen kan ik mezelf goed voorstellen dat je graag ook soms papa & mama voor jezelf wilt hebben. De eerste 2,5 jaar was je alleen, alle aandacht ging naar jou en ook zeker met jou vroeg geboorte heeft ons leven best op zijn kop gestaan en elke mijlpaal die jij maakt en doorging was er weer een. 

soms, heel soms, zou ik mezelf even onzichtbaar willen maken. even niet bereikbaar, even gewoon Sanne zijn. De druk die ik soms in m'n nek voel, is soms echt heel erg zwaar. Is het niet door opmerkingen die gemaakt worden, dan is het wel doordat mensen van alles van je willen. Maar ze hebben niet door dat ze eigenlijk de wereld van je vragen. 

Het termijn dat ik bijna moest bevallen van jou, het gevoel dat mijn lichaam gefaald had en ik jou niet langer kon beschermen. Het is een heel dubbel gevoel. Ik ben ontzettend blij en gelukkig dat ik je kleine zusje nu al 30 weken mag dragen. Maar ik weet ook dat ik voor jou enorm heb gevochten en je toen moest loslaten.