Time to move on!

Zo nog één week te gaan, en dan ga ik samen met Jeroen en de meiden & onze hond Senna beginnen aan een nieuw hoofdstuk. Het besef dat ik voor het eerst een huis heb gekocht, oké wel samen. Maar het huis waar ik nu samen woon, daar heb ik toen zelf niet voor gekozen. Ik ben toen bij hem ingetrokken. Het gaat zo raar zijn, ik voel mezelf hier onwijs thuis. Maar eerlijk, we groeien uit ons jasje. Vorig jaar hebben wij alles verbouwd, want tja..Corrie zat toen nog in de lucht en wij dachten laten we dan maar op save spelen. Maar wie had dat verwacht dat er precies één jaar later ons droomhuis tegen zouden komen. 

Ik ga de buurt missen, de kindjes die spelen op straat, de babbeltjes, iedereen kent elkaar. Maar in het bijzonder ga ik de mensen rondom ons heen missen. Ik vraag mezelf echt af: gaat dit daar ook zo zijn? het is natuurlijk altijd maar afwachten wat je ervoor terug krijgt. 

Het is spannend, zeker als ik straks weer de avonden alleen ben met de meisjes. Wij hebben horecazaken, en Jeroen is hierdoor veel aan het werk. Dus ben ook de avonden vaak alleen. Hier neem ik geregeld de babyfoon even mee naar de buren en deed ik soms daar een bakkie. Geen idee of ik dat daar ook ga hebben en of ik mezelf net zo "veilig" ga voelen. Nu zullen jullie wel denken? hoezo veilig? maar in mijn jeugd heb ik helaas mezelf vaak "onveilig" gevoeld. Hier zal ik later, als ik alles op een juiste manier heb verwerkt ook een post/blog over gaan schrijven. Ik vind het daarom heel erg belangrijk dat mijn meisjes in een veilige omgeving opgroeien, dit is ook de reden dat wij de keuzen hebben gemaakt om te gaan verhuizen. Hoe fijn en leuk deze buurt ook is, het is niet geheel "veilig". 

& laten we eerlijk zijn, iedereen wilt het beste voor zijn of haar kind.