Tijd één op één

Tja, in een gezin waar je eerst een tijd alleen was en ineens alles moet gaan delen kan ik mezelf goed voorstellen dat je graag ook soms papa & mama voor jezelf wilt hebben. De eerste 2,5 jaar was je alleen, alle aandacht ging naar jou en ook zeker met jou vroeg geboorte heeft ons leven best op zijn kop gestaan en elke mijlpaal die jij maakt en doorging was er weer een. 

Er is ook veel veranderd in het leven van Vienna, ineens was ze grote zus. En eerlijk! Die rol staat haar mega goed. Ze is altijd al zorgzaam geweest maar nu helemaal. Dat ze met 30 weken is geboren, niks meer van te zien. Ze praat, ze rent, ze geeft aan wat ze wilt en praat erg goed  voor haar leeftijd. 

Afgelopen maandag ging Maé een extra dagje naar de opvang en mocht jij mee met ons, even samen, wij 3. Het voelde even erg gek, maar het enthousiasme dat jij uitstraalde en het geluk wat jij hierin vond. Je vertelde aan iedereen vol blijheid dat jij alleen met papa en mama op stap mocht! Ik vroeg wat je graag wilde doen en je riep meteen ; “ ik wil dieren kijken in de dierentuin. “ 

Dus zo gezegd zo gedaan, je was weg druk en uitgelaten, vertelde ook daar aan mensen dat je alleen was met papa en mama. En dat je zusje op de opvang was. Heerlijk hè die openheid van kinderen? 

en wat hebben wij met jou een heerlijke dag gehad. Je straalde, je rende in het rond. Je had dit nodig! En niet alleen jij, maar wij ook! De apen en de giraffe waren jou favoriet! Vanaf het begin zei je al; “ ik ga een giraffe voor mij en mijn zusje kopen.” Ondanks dat je even met ons was, dacht je toch nog aan Maé. 

Soms voel ik mezelf schuldig en denk ik geef ik haar wel genoeg aandacht? Krijgt ze wat ze nodig heeft? Voelt ze zich niet achtergesteld? 

Maar eerlijk voor ons werken deze momenten wel, het is even zoeken hoe je dit in het vat giet. Al is het even samen naar de bakker, samen een filmavond, ze wilt gewoon dat je 100% echt aanwezig bent. 

Hebben jullie wel eens één op één momentjes met de kids?