Ik ben er ook nog..

soms, heel soms, zou ik mezelf even onzichtbaar willen maken. even niet bereikbaar, even gewoon Sanne zijn. De druk die ik soms in m'n nek voel, is soms echt heel erg zwaar. Is het niet door opmerkingen die gemaakt worden, dan is het wel doordat mensen van alles van je willen. Maar ze hebben niet door dat ze eigenlijk de wereld van je vragen. 

Want ook mijn gezin moet doordraaien, het huishouden, de hond, de konijntjes, de kids, de boodschappen want tja we willen natuurlijk ook een gevulde koelkast. Soms, heel soms vraag ik mezelf af: hoe hou ik dit vol? knap dat ik nog op mijn benen sta. Want laten we eerlijk zijn de afgelopen 2,5 jaar met die corona, het was geen pretje. 

Een gezin draaiende houden, twee zaken die dicht zijn. Het was vreselijk. Helaas heb ik er geen andere woorden voor. Ik denk ook dat dit het moment is dat het mij erg aanvliegt. En dit mijn grens is.

Ik blijf maar doorgaan en ken geen stop. Ik leg de druk voor mezelf te hoog dat ik een "perfecte" moeder, vriendin, vrouw & werkgever wil zijn. Maar dat "perfecte" bestaat niet. Alle ballen in de lucht houden, gaat niet. En hoe erg ik het ook vind om toe te geven, soms is het niet erg om je kwetsbaar op te stellen. Maar jeetje wat vind ik het eng om ook deze kant van mezelf te laten zien.