Daar sta ik dan, in een ruimte waar ik niet wil zijn, met een fysio waarvoor ik mezelf vooral wil verstoppen. Ik voel het aan alles dat ze dwars door me heen kijkt. Alles wat ik kan denken is, ik wil hier niet zijn, ik wil weg. Ik voel me ongemakkelijk, ik voel me vooral "naakt" en "kwetsbaar".

Het spijt me! Het spijt me! Hoe vaak ik deze gedachte niet heb gehad naar mezelf toe. Maar het uitspreken van spijt naar jezelf is zo raar, zo onwerkelijk.

Er kwam rust en ruimte voor mezelf. Alles met de kinderen verliep goed dat ik dat steeds meer los kon laten. Er was niet meer zoveel nodig als in het begin. Ik genoot van het leven, ik genoot van de kinderen, van ons als gezin. Langzaam ging ik weer rondkijken om zelf weer aan het werk te gaan of een opleiding te gaan volgen.

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik na een intensieve revalidatie periode zwanger was en me volledig zou gaan richten op het moeder zijn, dit is het vervolg. 

Mijn leven is niet vlekkeloos verlopen. Ik heb nooit willen zeggen, of erkennen dat mijn jeugd best zwaar en heftig was. Hoe goed dat sommige het ook probeerde een thuis had ik niet. Ouders die van mij hielden waren er niet. Mijn vader is al op jonge leeftijd overleden. Ondanks dat, waren er zeker leuke, waardevolle momenten. Doordat mijn moeder psychisch ziek was, was er veel hulpverlening bij ons gezin betrokken. Hulpverlening die er vooral was voor mijn moeder, die vooral mijn moeders issues zag. Als kind werd je in die tijd niet gezien. Gelukkig is dat in deze tijd wel anders en is er van alles voor kinderen van ouders met een psychische aandoening. Een ouders met een psychische aandoening is zo enorm onvoorspelbaar. Nooit wist ik van tevoren hoe het thuis zou zijn na een dag school. Het was elke keer weer afwachten wat ik aan zou treffen. Er was geen warm nest, waarin ik mezelf veilig en geborgen kon voelen. Ik denk dat ik me vooral heel erg onbegrepen en ongezien heb gevoeld in mijn jeugd. Er werd me al vroeg ingeprent en duidelijk: "alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden", dus besloot ik maar niets meer te zeggen. Ik handelde en leefde vooral vanuit overleving. Door vooral niet te voelen en mijn gevoelens af te sluiten. Blik naar binnen gericht en vooral niet naar buiten. 

Leven, leven, leven en vooral maar doorgaan. Niet teveel achterom kijken, blik vooruit, en door. Dat is mijn motto jaren geweest. Maar ineens is er dat besef, ineens is er die spiegel. Wat ik in die spiegel zag beviel me niet. Natuurlijk wist ik dat zelf al langer, daarom keek ik vooral niet in de spiegel. Doorgaan, niet zeuren, praatte ik mezelf in. Totdat er geen houden meer aan was. Ik liep vast. Ik was letterlijk in een bubbel gestapt, waarvan ik dacht dat deze volledig veilig en beschermend was. Maar gaandeweg kwam ik erachter dat alles wat ik had opgebouwd, gebouwd was op modder, op een schijnveiligheid. Maar uit die bubbel stappen, hoe doe je dat? Want die bubbel voelde zo veilig. Daar hoefde ik mezelf niet te laten zien. Hoe kan ik überhaupt mezelf laten zien als ik mezelf helemaal kwijt ben?  Het is de hoogste tijd dat die bubbel uit elkaar spat!