Start Revalidatie

Daar sta ik dan, in een ruimte waar ik niet wil zijn, met een fysio waarvoor ik mezelf vooral wil verstoppen. Ik voel het aan alles dat ze dwars door me heen kijkt. Alles wat ik kan denken is, ik wil hier niet zijn, ik wil weg. Ik voel me ongemakkelijk, ik voel me vooral "naakt" en "kwetsbaar".

Even schouders eronder praat ik mezelf in, laat het vooral niet merken. Denk aan iets anders. Verstand op 0 en doorgaan. Wanneer de fysio ook maar een vraag aan me stelt breek ik.  De tranen die ik anders nooit aan iemand laat zien komen ineens. Ik voel me verward maar ook vooral boos op mezelf. Wat ga ik hier nu zielig zitten janken. Dit had ik niet met mezelf afgesproken. Wat een stomme fysio, waarom kan ze niet gewoon haar mond houden en niet van die stomme vragen stellen die er niet toe doen. Richt je op je fysio gedeelte en niet op de rest.Ik weet niet wat me overkomt, maar ik spreek het uit...hoe het voelt.....dat durf ik wel. Maar wat ik niet durf uit te spreken is dat ik zo enorm baal van mezelf, en van mijn lijf, en van al die demonen in mijn hoofd die mijn andere dingen vertellen als dat ik voel. Wat moet ik volgen, wat moet ik doen. wil ik dit wel? Durf ik dit wel? Er volgt een gesprek waarin ik een dun laagje van mezelf laat zien en uitspreek. Ze toont zich begripvol, misschien wel te begripvol......ik kan niks met zoveel begrip, ik heb iemand nu nodig die me een schop onder mn kont geeft denk ik. Want mij lukt dat zelf even niet.....Die dag komt er van therapie niks terecht, het waren alleen maar tranen, tranen die mezelf van binnen zo boos maakte! Ik wil dit niet is alles wat ik kan denken en voelen, ik wil weg hier en wel nu, ze benauwd, deze ruimte benauwd, deze plek benauwd.....Ik ga ermee stoppen en wel nu!