3 jaar geleden
Wanneer alles anders is
Wanneer je zwanger bent heb je een beeld voor ogen van wat jij je kindje graag wenst. Je ziet bepaalde dingen voor je. Maar dan ineens blijkt het toch net wat anders te lopen.
In mijn vorige blog vertelde ik dat ik na een intensieve revalidatie periode zwanger was en me volledig zou gaan richten op het moeder zijn, dit is het vervolg.
Wanneer je zwanger bent, heb je een bepaald plaatje voor ogen. Je zou zo graag een weg zonder al teveel hobbels willen zien voor je kindje. Al gedurende de zwangerschap heb ik meermalen naar de gynaecoloog uitgesproken, iets klopt er niet. Ik kon er de vinger niet opleggen, het was zon onbestemd gevoel. Mijn zwangerschap verliep goed, en ik genoot met volle teugen. Maar toch bleef het gevoel, het gevoel dat er iets niet klopte. Door een zwangerschapsvergiftiging werd ik met 35 weken ingeleid. Wat er kwam was een prachtig mooi gaaf kindje, helemaal perfect. Niks aan de hand. Maar toch bleef dat onbestemde gevoel. Iets klopt er niet. Na enkele weken kregen we te horen dat ons kindje een beperking heeft. Niets levensbedreigend, maar wel iets wat zorgt voor de nodige hobbels. Wat was ik nu "blij" dat ik nog niet aan het werk was. Zodat we alles in rust konden doorlopen. Er kwam zoveel op ons af.
Ik heb deze periode als intensief ervaren, maar ook gemerkt hoe bijzonder het is om zo intensief met je kindje bezig te zijn. Dingen die ik anders wellicht veel anders had gedaan werden intens. Ik leerde op een andere manier te kijken, op een andere manier te ervaren. Het was, ondanks dat er soms ook verdriet was, een waardevolle periode. We wisten inmiddels dat wanneer we voor een tweede kindje zouden gaan, de kans op herhaling aanwezig was. Het feit dat we toch voor die tweede wilde gaan, zegt denk ik genoeg over hoe ik/wij erin stonden. Ons tweede kindje bleek hetzelfde te hebben. Weer volgende die intensieve periode.
Zoals je dus leest ben ik moeder van twee prachtige kinderen die ik voor geen goud zou kunnen missen. Ik ben zo trots en gezegend met ze. Ze zijn me alles. Ze hebben wat meer hobbels op hun weg maar die nemen we als gezin zijnde samen. Ze hoeven het niet alleen te doen. We zijn daar om ze op te vangen, om ze te begeleiden, onvoorwaardelijk.
Jaren zijn we hier druk mee geweest, om alles voor de kinderen op de rit te krijgen. Om ze een zo goed mogelijke en eerlijk mogelijke start te geven. Met liefde, vol overgave en niets was teveel. En nog. Nog zijn we zeer betrokken bij alles rondom onze kinderen. Het vraagt maatwerk. Alles loopt nu lekker en goed. Er zijn goede contacten, open en eerlijke contacten. In deze tijd heb ik heel veel geleerd, ben ik ook vaak letterlijk en figuurlijk op mijn bek gegaan, maar krabbelde ik altijd weer op. Ik moest, met de kinderen als drijfveer.
Er kwam steeds meer rust, met daarin ook tijd voor mezelf. Maar dat die rust zo ernstig verstoord zou gaan worden had ik me zelf niet kunnen bedenken.