Vastzitten

Leven, leven, leven en vooral maar doorgaan. Niet teveel achterom kijken, blik vooruit, en door. Dat is mijn motto jaren geweest. Maar ineens is er dat besef, ineens is er die spiegel. Wat ik in die spiegel zag beviel me niet. Natuurlijk wist ik dat zelf al langer, daarom keek ik vooral niet in de spiegel. Doorgaan, niet zeuren, praatte ik mezelf in. Totdat er geen houden meer aan was. Ik liep vast. Ik was letterlijk in een bubbel gestapt, waarvan ik dacht dat deze volledig veilig en beschermend was. Maar gaandeweg kwam ik erachter dat alles wat ik had opgebouwd, gebouwd was op modder, op een schijnveiligheid. Maar uit die bubbel stappen, hoe doe je dat? Want die bubbel voelde zo veilig. Daar hoefde ik mezelf niet te laten zien. Hoe kan ik überhaupt mezelf laten zien als ik mezelf helemaal kwijt ben?  Het is de hoogste tijd dat die bubbel uit elkaar spat! 

In mijn blogs neem ik jullie mee naar mijn transformatie naar een 2.0 versie van mezelf. Ik ben er nog niet, er is nog veel werk te doen. De eerste grote stappen zijn gezet. Ik wil jullie mee terug nemen naar het begin, maar ik doe dit graag anoniem. Niemand hoeft te weten wie ik werkelijk ben, vooral omdat ik een groot stuk van mijn binnenwereld ga beschrijven. 

De reden dat ik dit wil gaan doen is omdat ik van schrijven hou. Ten tweede een stuk verwerking voor mezelf. Ten derde omdat ik hoop andere moeders hiermee te kunnen inspireren, om ervoor te gaan!  Ik zie om me heen veel moeders die vastlopen in het zorgen, in de dingen van alle dag. Mee gaan in de sleur van het leven. En vooral maar doorgaan en doorgaan. Waarom? Waarom leggen we dit ons zelf op?