Back in time

Mijn leven is niet vlekkeloos verlopen. Ik heb nooit willen zeggen, of erkennen dat mijn jeugd best zwaar en heftig was. Hoe goed dat sommige het ook probeerde een thuis had ik niet. Ouders die van mij hielden waren er niet. Mijn vader is al op jonge leeftijd overleden. Ondanks dat, waren er zeker leuke, waardevolle momenten. Doordat mijn moeder psychisch ziek was, was er veel hulpverlening bij ons gezin betrokken. Hulpverlening die er vooral was voor mijn moeder, die vooral mijn moeders issues zag. Als kind werd je in die tijd niet gezien. Gelukkig is dat in deze tijd wel anders en is er van alles voor kinderen van ouders met een psychische aandoening. Een ouders met een psychische aandoening is zo enorm onvoorspelbaar. Nooit wist ik van tevoren hoe het thuis zou zijn na een dag school. Het was elke keer weer afwachten wat ik aan zou treffen. Er was geen warm nest, waarin ik mezelf veilig en geborgen kon voelen. Ik denk dat ik me vooral heel erg onbegrepen en ongezien heb gevoeld in mijn jeugd. Er werd me al vroeg ingeprent en duidelijk: "alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden", dus besloot ik maar niets meer te zeggen. Ik handelde en leefde vooral vanuit overleving. Door vooral niet te voelen en mijn gevoelens af te sluiten. Blik naar binnen gericht en vooral niet naar buiten. 

Op mijn 14de kon ik dat niet meer. Het was klaar en het was op. Er was teveel gebeurd, er werd teveel verwacht en ik voelde me te onbegrepen. Ik besloot weg te gaan thuis. De eerste week sliep ik op straat, maar alles beter dan thuis. Totdat de politie me oppakte. Vanaf die tijd ging ik van crisisopvang naar crisisopvang in afwachting van een plekje in een internaat. Daarna ging ik van internaat naar internaat. Overal voelde ik me onbegrepen. Ik was geen typische lastige puber die allerlei fratsen uithaalde. Ik wilde begrip. Begrip voor de situatie waarin ik was opgegroeid, voor mijn denkwijze en wantrouwen. Maar het begrip kwam er niet. Het was allemaal zo gericht op slecht gedrag. Maar dat had ik niet, ik was juist stil en terug getrokken en ik bewandelde mijn eigen pad in eenzaamheid en vooral geen contact makend. Alleen dan was het beste, want de enigste die ik kan vertrouwen dat is mezelf. Op mijn 19de kreeg ik dan eindelijk mijn eigen huisje. Voor het eerst sinds mijn leven had ik een thuis gevoel. Dit is mijn thuis, warm, gezellig en liefdevol. Dit is van mij. Ik was trots. Ik had het toch maar even voor elkaar gekregen. Toen ik na een half jaar ook nog mijn droomopleiding kon gaan volgen en tegelijkertijd erbij kon gaan werken, kwam er rust. Eindelijk ging de zon voor me schijnen. Eindelijk zat alles eens mee en kon ik mijn leven gaan inrichten zoals ik dat wil, zonder bemoeienis van anderen. Ik had er hard voor geknokt! Soms voel je gewoon alles dat alles "klopt" mijn leven klopte op dat moment helemaal.  Ik kreeg weer vertrouwen en vooral ook zelfvertrouwen.Totdat die ene dag na het werk. Ik een ongeval kreeg. Alles waar ik zo hard voor had gewerkt en geknokt uit elkaar viel. Ik mijn werk verloor omdat ik het lichamelijk niet meer kan. Er een intensieve revalidatie periode volgende van 4 jaar, waarin ik alles gaf. Ik wilde niet bij de pakken neer zitten, Ik had mijn dromen nog, ik kon nog doelen maken. Het leven komt je niet aanwaaien, dus moet je er kei hard voor werken om het leuk te maken. Ondanks mijn verdriet over wat ik was verloren, kon ik na 4 jaar oprecht zeggen dat er een soort van acceptatie en bezinning was. Vanaf dat punt wilde ik weer gaan opbouwen, maar er kondigde zich een zeer welkome zwangerschap aan. Voor nu zou ik eerst moeder zijn, genieten, een warm thuis bieden, en daarna zien we wel weer verder, dit is belangrijker!