Vertrouw alleen jezelf

Er kwam rust en ruimte voor mezelf. Alles met de kinderen verliep goed dat ik dat steeds meer los kon laten. Er was niet meer zoveel nodig als in het begin. Ik genoot van het leven, ik genoot van de kinderen, van ons als gezin. Langzaam ging ik weer rondkijken om zelf weer aan het werk te gaan of een opleiding te gaan volgen.

Maar toen kwam er een val. Een stomme val. Welke me stilzette. Alles wat we hadden opgebouwd, alles wat ik had opgebouwd waar ik zo hard voor had gewerkt viel in een keer in elkaar. Door de pijn, door hetgeen wat de val had veroorzaakt, trok ik me steeds meer terug. Ik kon er niet mee omgaan, ik kon er niet meer tegen. Ik werd passief en alles vloog me aan. Alles waarvan ik dacht dat ik het allemaal al lang een plek had gegeven, was ineens weer zo aanwezig. Mijn hoofd wilde zoveel meer als mijn lijf. Ik moest nieuwe manieren vinden, een nieuwe weg vinden, maar hoe? 

Ik werd passief letterlijk en figuurlijk. De dagen duurde te lang. Ik had geen grip meer op de situatie. Keerde steeds meer in mezelf. Ik zag het niet meer, zag niet meer hoe. Alles was negatief. Het is dat de kinderen er waren, zij waren mijn lichtpuntjes. 

Na maanden van aantobben vond ik de moed om naar de huisarts gaan. Eerst bij de praktijk ondersteuner. Niks voor mij zoiets, want alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden kwam weer omhoog. Ik heb geen hulp nodig ik kan het alleen. Ontkenning, alles gaat goed met mij, terwijl ik me van binnen kapot voelde gaan. Ik voelde me in deze tijd zo enorm eenzaam en onbegrepen. Maar aan de andere kant, hoe kon iemand mij begrijpen als ik niet uitsprak wat er  in mij om ging? Dit zag ik in die tijd niet. Het was het beetje ik tegen de wereld gevoel. Alles viel in duigen. Goede contacten rondom de kinderen die ik jaren zorgvuldig had opgebouwd verpestte ik door mijn eigen houding. Ik was de verbinding met mezelf kwijt, de verbinding met mijn omgeving kwijt.

Uiteindelijk stelde de huisarts wederom een revalidatie traject voor om terug grip op de situatie te krijgen. Omdat ik niet meer wist hoe verder stemde ik in. De intake ging ik aan. Maar die was pijnlijk dichtbij mijn gevoel. Ik wilde niemand bij mijn gevoel laten komen. Dat kan niet. Dat is onveilig zei alles in mij. En nu zat er iemand voor me die de juiste vraag op vraag wist te stellen. Alarmbellen, van haar moest ik niks hebben en haar wilde ik juist op afstand houden. Na de intake heeft het nog ruim 1 jaar geduurd voordat ik daadwerkelijk de moed had om te gaan starten. In dat jaar bleef de revalidatie casemanager maar bellen en contact zoeken, terwijl ik juist afstand van haar wilde. Juist omdat ze te dichtbij kwam met altijd maar vragen en vraag op vraag. Met enige tegenzin en weerstand ben ik gestart. Waarom weet ik eigenlijk ook niet. Wellicht was het ook misschien het idee dan van haar gezeur af te zijn? Want op dat moment zeurde ze voor mij, en was het vooral een naar persoon.  Ik kan het allemaal alleen, en ik heb hun, en zeker haar niet nodig. 

Als ik nu terugdenk aan die periode snap ik niet hoe ik daar doorheen ben gekomen, snap ik niet dat mijn partner het met mij heeft uitgehouden. Ik was in die tijd echt geen fijn persoon. Leefde volledig in mijn eigen bubbel. Heb ik ook alle respect voor de vasthoudendheid van de casemanager van revalidatie. Dat ze zo volhield en mij perse wilde zien starten. 

Maar goed, de start van de revalidatie en al die nare mensen die erbij hoorde, daarover volgende keer meer ;).