Hi lezers!Toen was er even stilte hier op mamaplaats vanuit mijn kant. Afgelopen week, misschien wel weken, liep ik ontzettend vast en kon ik er even geen 'verplichting' bij gebruiken. Eigenlijk ga je dan in overlevingsstand en maak je keuzes die op dat moment goed voor je voelen. Vandaag besluit ik ook even niet 'mijn verhaal' af te maken maar te schrijven over hoe ik me op dit moment eigenlijk voel. 

Eindelijk hadden we dus een psycholoog kunnen vinden, rete spannend!! Ik keek er mega tegenop om te gaan, ik zat nog volop in huilen, paniek, onbegrip, frustratie, woede, had ik paniek al gezegd?, ontkenning, verwarring en zo kan ik dit lijstje nog wel veel uitgebreider aanvullen. Maar gok dat het wel duidelijk is. ;) Ik twijfelende ontzettend of ik überhaupt wel moest gaan, dit was vast even zo’n “fase”. Je kent ze wel, ze worden om je oren gegooid als je eenmaal een kind hebt, nou ik volgde zelf ook een fase naar fase naar fase enz enz.. een fase die wel voorbij zou gaan, ik ging dingen denken als: “het is toch nep allemaal, ik verzin dit maar, het is er niet. Straks val ik door de mand en geeft de psycholoog mij de diagnose: “aanstellerietes”. Gaat ze me uitlachen en beweren dat het er inderdaad allemaal bij hoort, een fase is, en dat ik volkomen normaal ben. Want dit hoort nu eenmaal bij het moederschap, ik bedoel ouderschap. En blijkbaar ben ik geen geschikte moeder en kan ik er niks van”.

De paniek en het non-stop huilen kon ik niet meer tegen houden, na 2 weken ‘rust’ thuis te hebben gehad, was het huilen, de paniek, het niet kunnen slapen en een negatieve gedachtenstroom nog steeds niet minder. Inmiddels kon wel wat aan het lijstje toevoegen, namelijk: schuldgevoel richting mijn collega’s. Daardoor en überhaupt was ik nog steeds in gedachten veel met m’n werk bezig (iets met verantwoordelijkheidsgevoel).

Een blog schrijven staat al een tijdje op mijn planning, maar is er steeds niet van gekomen. Of wel geen tijd of geen zin en ergens merk ik toch ook een enorme drempel. Wat maakt dat ik nu wel start is omdat ik merk dat ik mijn verhaal wil delen. Daarmee denk ik dat ik er dus aan toe ben. Of het een succes gaat worden, zal ik mee gaan maken. Ik vind het doodeng dat mensen het zullen gaan lezen en vooral dat men er een mening over gaat hebben. Vooral zal ik het zelf benaderen als: therapeutisch van me afschrijven en doe ik het voornamelijk voor mijzelf.