Hoi Tut op e snut, Wat mooi dat je bent begonnen met bloggen. Ik werd meteen gepakt door je verhaal, want het lijkt alsof onze verhalen enorm overeenkomen. Ook ik ben nu 2.5 jaar moeder. Ik herken me nu al in jou verhaal en ben benieuwd naar je volgende verhalen!

Ja, ik heb hulp gehad. Een paar gesprekken (online) met een therapeut. Dat nam de scherpe kantjes wel wat weg, maar onzeker ben (en blijf) ik altijd wel. Ook ben ik mijn moeder in 2008 verloren en dat hakte er na de bevalling ook ineens mega in. Dat moest ik echt even opnieuw een plekje geven. Mijn kleine man is ondertussen 1,5 en ik geniet elke dag van hem! Hoop dat jij er ondertussen ook met volle teugen van kan genieten. Succes met schrijven!

Dankjewel mama van Luca en Levy, ik ga later nog eens die zin lezen en dan idd beseffen dat ik trots mag zijn. Maar o o o wat is het moeilijk om kwetsbaar op te stellen in een maatschappij die individueel ingesteld is. En tegelijkertijd ‘ploppen’ er (gelukkig) steeds meer echte verhalen op. Tút op ‘e snút

Dankjewel voor je bericht, “fijn” dat je mijn verhaal herkent, hoe vervelend het eigenlijk eerlijker gezegd is. Je wil zo genieten van het moederschap en dat wordt ook ergens van iedere moeder getracht. Als dat dan niet lukt… het voelt als falen en als dan ook nog al die andere pilaren om gaan vallen…. Heb je hulp gehad bij je burn-out? Super goed en fijn dat je je inmiddels beter voelt, stap voor stap! Je bericht geeft me moed om door te schrijven, want eerlijk is eerlijk ik vind het dood eng! Tút op ‘e snút